Rouw en verlies zijn langzame processen, voor mij in elk geval. Nog jaren na afloop grijpt het je ineens bij de keel, altijd onverwacht. De afloop zelf is ook niet op één duidelijk moment.
Het ebt ook wel weer weg, als je tenminste niet teveel met je gedachten blijft hangen bij het besef dat iemand of iets dierbaars nooit meer terug komt.
Viv postte een filmpje van het vliegen boven de Alpen van de afgelopen twee jaar. Dolomieten, Oostenrijk, met Peter en Doggie. Ik kon toen al niet meer meedoen, maar ik had nog een heel klein beetje vage illusies over een terugkeer. Ooit, als m'n rug het weer zou doen, m'n schouders, als ik m'n zelfvertrouwen terug zou hebben en als ik weer getraind zou zijn. Inmiddels hoef ik mezelf echt niks meer wijs te maken. Het is voorbij en ik zal nooit meer urenlang duizenden meters boven de bergen intens genieten van het mooiste wat mijn leven me geboden heeft. Genieten van het magnifieke uitzicht en van de prestatie die ik geleverd heb en de vrijheid die zo'n hoogte betekent, van het gevoel in m'n lijf, van de koude lucht en het gezang van m'n vario.
