Bezoek van Shedsy

Ik zou met Hans en Christine naar Aspres meerijden maar die sliepen nog toen Jean-Francois me een lift naar de Chabre aanbood. Liever op tijd en dichtbij dan gedoe met auto's en files. Er stonden al zo'n tien mensen op de Feignant (de luie) en ik kon recht achter Francoise terecht. Op enig moment gooide een dustdevil twee vleugels om. Er was geen schade maar we schrokken allemaal omdat dusties op de Feignant heel zeldzaam zijn. Ik wilde dan ook snel van de berg af maar toen ik klaar stond kwam er een dusty recht op me af en Loul die naast me stond kon weinig meer betekenen dan geruststellende geluiden maken. Gelukkig was het maar een kleintje en het was snel voorbij. Met bonzend hart startte ik direct in de goeie wind die achter de dustdevil aan kwam en na twee slagen zoeken draaide ik met een parapenter gestaag omhoog. Me heel erg bewust van mijn gebrek aan spierkracht, die je normaal gesproken nauwelijks nodig hebt maar als je laag bij de grond door een dusty geraakt wordt wil je toch wel controle over je vleugeltje houden. Eenmaal hoog begon ik al weer plannen te maken voor een klein overlandje, maar toen ik de bel uitvloog raakte ik m'n hoogte ook erg snel kwijt en greep de ga-ik-het-veld-wel-halen-stress me weer bij de keel. Ook al beweerde m'n instrument dat ik 400 meter boven de camping aan zou komen, ik had geen zin meer in avonturen en vloog rechtstreeks naar het veld. Met een perfecte landing was ik er niet heel erg rouwig om, maar het blijft raar dat ik zó zenuwachtig word van iets waar ik dertig jaar lang ontzettend veel plezier aan heb beleefd. Misschien is het wel gewoon hormonaal. Al vertelt iedereen me dat Jean-Francois precies zo'n zelfde fase heeft doorgemaakt en jarenlang alleen maar top-to-bottoms heeft gedaan, net als ik nu. Inmiddels blijft hij wel weer een uurtje ofzo vliegen, zij het wel alleen lokaal.
Mart kon niet mee komen zwemmen omdat hij z'n beton af wilde krijgen in verband met een regenvoorspelling voor zaterdag. Net toen ik klaar was met zwemmen en boodschappen belde eerst Francoise om te zeggen dat ik haar niet op hoefde te halen, en toen Shedsy die op doorreis naar Annecy even wilde komen bijpraten. Dat was erg fijn, eindelijk weer eens een echt gesprek in plaats van een vluchtige begroeting.Het leek of hij meer kon met z'n bovenlijf en hij heeft ook een volledig aangepaste VW-bus met rolstoellift en electrisch verschuifbare stoelen, erg handig. Z'n huidige assistent leek me een leuke meid maar die gaat na de zomer weer studeren dus hij zal een nieuwe moeten vinden. 

Afscherming

Er zijn zat leuke mensen op de camping en ik kan me de hele dag suf kletsen als ik wil, maar ik mis de gezelligheid van een min of meer vast maatje die vanzelfsprekend overlegt wat we zullen doen of waar we zullen eten. De Belgen zijn vertrokken, Martin en Bettina zijn weg, en gisteren vertrok Attila. Gelukkig is Mart er wel maar die is zo hard aan het bouwen dat hij uberhaupt geen tijd heeft om te vliegen. Gisteren was een suf dagje, ik heb vrijwel alleen in m'n hangmat liggen lezen en 's middags een rondje meer gezwommen. Vandaag zag de lucht er ook niet denderend uit maar Jeanluc wilde wel naar boven en we hadden met Noel en Loul twee chauffeurs en ik ben al dik tevreden met een start en landing. Francoise startte nog voor twaalf uur met een scherm, voorbij de noordstart pakte ze lift maar het zag er niet heel makkelijk uit. Ik wilde niet op termiek wachten omdat er 72 parapenters klaar stonden om een taak te gaan vliegen, en aangezien de kans groot was dat ik op de vis zou moeten landen wilde ik hen voor zijn. De vis is niet moeilijk maar ik wil 'm wel voor mij alleen hebben en al helemaal niet om de schermen heen moeten slalommen. Ik vloog naar rechts, er zat wel iets maar te weinig om in te draaien, en acht minuten later stond ik met een prima landing (met drogue, dat maakt het wel heel erg makkelijk) op de vis. Ik zag de delta's nog boven staan dus in plaats van gaan zitten wachten, zonder iets te lezen, wilde ik naar boven lopen. Een busje keerde om mij op te pikken, het bleek iemand te zijn die ik tien jaar geleden eens ontmoet heb en die mij nog af en toe op facebook ziet. Superdeluxe werd ik op de start afgeleverd waar nog geen delta vertrokken was. Uiteindelijk kwamen ze allemaal goed weg en ik hoor net van Christophe, de Zwitser met rigide, dat hij drie uur gevlogen heeft op termiek die misschien van de opgewarmde aarde afkwam want zon heeft er niet geschenen.

Decathlon

De vooruitzichten en trouwens ook de lucht waren niet juichend en sowieso zou het pas laat starten worden, dus we togen naar de Decathlon. De winkelketen die speciaal is uitgevonden om ons op niet-vliegbare dagen te amuseren. Na m'n buikschuiver gisteren had ik een nieuwe broek nodig en voor het geval ik nog eens een berg op-en-af zou willen wandelen lichte handschoentjes, tegen de blaren van de wandelstokken. Na Decathlonsucces (ik wist me te beheersen en viel niet voor de aanbiedingen van stoeltjes, zaklampen en proteinekoekjes) reden we de Colombis op. Sowieso een schitterende berg met waanzinnig uitzicht over het hele gebied en er hingen zelfs een paar schermen en een zwever boven, ondanks de dikke laag cirrus. Na afloop smachtte ik naar een rondje meer en Attila naar een ijsje en we eindigden met alweer pizza's. En een uitvoerige uitleg over twist, camber en spanwijdte, de maximale neushoek als je wil dat de tippen ver genoeg achter je zitten, sprogsettings en wanneer er een staart nodig is. Ik bekijk de filmpjes van Tim Swait wel eens maar dat gaat me toch grotendeels boven de pet, Attila paste z'n tempo ietsje meer aan mijn trage begrip aan. Bovendien put hij uit kennis over alle merken en types en hij heeft natuurlijk eindeloos met Gerolf gepraat. Ik vind het allemaal nog steeds interessant, ook al vlieg ik geen topless meer en begeef ik me zelden meer in echt heftige turbulentie.
Op facebook weer eens de discussie over de bevestiging van de reserve: aan je schouders of de musketon. Ik heb 'm niet aan m'n harnas maar Gordon vindt dat onverstandig omdat je dan mogelijk met je hoofd naar beneden neerkomt. Aan de andere kant is er wel eens een vanglijn om iemands nek gedraaid, ook ongezond. Ik blijf maar hopen dat ik het ding nooit nodig zal hebben.

Stevige noordenwind

Toen Attila belde om te vragen hoe het weer hier was dacht ik nog dat er teveel wind zou zijn om te vliegen, maar een paar Fransen wilden toch wel omhoog dus ik bood weer aan voor hem te rijden. Eerst zelf vliegen natuurlijk en dankzij Noel en Jean-Luc hoefde ik me geen zorgen om de auto te maken. Het werd m'n leukste of in ieder geval langste vluchtje van de week, met best lekkere bellen en eigenlijk geen turbulentie. Totaal anders dan Attila's beleving die het één van de meest turbulente ervaringen in jaren vond. Maar goed, hij vloog naar het noorden en terug, ik heb alleen drie kwartier boven start gedraaid. Op enig moment zag ik Marcel richting het noord landingsterrein gaan en omdat ik één ander op dat smalle veld wel genoeg vind ging ik er achteraan. Ik zat zo'n 150 meter boven hem en daar weer boven hing Stephane met z'n passagier, dus we konden z'n circuit goed zien. Hij deed het prima, draaide boven de parkeerplaats op final en hoefde alleen nog maar rechtuit te vliegen om netjes te landen, maar toen nam hij ineens een afslag en vloog recht op de windzak af die hij vol raakte. Eenmaal geland en uitgehaakt belde ik 112, terwijl Marcel geagiteerd bleef herhalen dat z'n elleboog uit de kom was en weigerde in de schaduw te gaan zitten. De centralist stelde allemaal moeilijke vragen in het Frans dus ik was blij dat ik de telefoon aan Steph over kon geven. Snel kwamen er een ambulance en nog drie (!) gewone auto's vol pompiers, veel gedoe dus maar fijn dat hij in goeie handen was. Wel ontzettend sneu, zeker nu het oogstseizoen voor de deur staat (Marcel is wijnboer). Ik bedacht dat zijn rare actie op final misschien vergelijkbaar was met de mijne toen ik m'n knieband scheurde op Doussard, of met Christine die ook op het laatste moment ergens anders probeerde te landen dan waar ze mee bezig was. Dat loopt nooit goed af en ik heb geen idee hoe we aan dat soort rare mentale kortsluitingen komen. Stress, afleiding?
Na een rondje meer bleven we op Marts terras hangen met verhalen over zweefvliegen. Ik had geen idee dat die dingen zo extreem veel geld kosten, tonnen! Geen wonder dat weinig piloten hun eigen toestel hebben. Attila is ooit een dag met Klaus Ulman meegevlogen en daar kregen we een smakelijk verslag van.

Orpierre

De camping is ineens vergeven van de parapenters, meteen een heel andere sfeer. Mensen kennen elkaar niet, er is non stop muziek met een zware boom, midden op het landingsveld worden er schermen opgezet. En m'n maatjes zijn vertrokken. Voorlopig kan niemand vliegen, vandaag stond er een puist wind en het is ook vrij koud. Na een hele ochtend kletsen - Thierry waarschuwde dat je nevernooit op Colombis moet starten als er ook maar een pietsie noord in zit, en hij wist te vertellen dat wind alleen nog in Nîmes gemeten wordt - liep ik pas na twee uur een berg bij Orpierres op. Ik wist natuurlijk al ruim voor de helft dat ik niet door moest klimmen maar tja, het is net als wijn drinken pas bij de afdaling beloof je jezelf het nooit meer te doen. Pijn aan m'n knieën, heupen, tenen, handen en een paar keer uitgegleden over het grint. Maar het was prachtig en lekker om weer eens iets pittigs te doen. Meer dan vier uur later dook ik het meertje in en daar kwam ik rillend van de kou uit om te ontdekken dat m'n handdoek verdwenen was. De lul die zich op het vlonder installeerde had 'm met m'n slippers bij de vuilnisbak gelegd. 

Verkeerde beslissingen

Opnieuw een domme dag. Martin bood weer aan voor ons te rijden en omdat de wind nogal westelijk leek en ik met mijn auto de Longeagne niet op wilde suggereerde hij de Colombis. Daar had ik wel zin in, ik dacht dat er uberhaupt weinig kans was om te starten en het zou de moeite waard zijn om gewoon weer eens de start op de Colombis te bekijken, waar ik voor het laatst met Hayo ben geweest. Maar Attila had er twee dagen geleden geen enkele landingsmogelijkheid gezien. Op google earth vonden we iets en we besloten pas laat te gaan zodat ik eerst met Marts vriendin kon gaan bellen. Nou beweerde Mart dat de weg bij Aspres helemaal geweldig glad gemaakt was en dat er inderdaad geen landing bij de Colombis was, dus we veranderden het plan. Met wel ineens veel haast want voor Aspres waren we wel al laat. Ondertussen kwam Hans laten zien dat de wind noord was, maar in de haast namen we er nauwelijks notie van. Afijn, de weg was verbeterd maar nog altijd verschrikkelijk en de wind stond pal noord. En de wolken zagen er fantastisch uit. Terug naar de Chabre dus, waar we rond vier uur startten en allebei snel uitzakten, terwijl de wolkenstraten met vette platte onderkanten zich tot aan de kust oplijnden.

Gemiste kansen

Omdat Bettina naar de markt ging kreeg ik Martin mee als privéchauffeur, drager en adviseur. Stom genoeg had ik niet de Litesport maar de Fun meegenomen, stom genoeg startte ik toch weer veel te vroeg, stom genoeg pakte ik de bel niet waar net drie rigids in omhoog waren gedraaid en stom genoeg was m'n landing goed genoeg maar niet perfect. En het werd allemaal nog stommer toen ik aanbood om Ante en Zoltan naar boven te rijden zonder m'n eigen spullen mee te nemen want op de start was het tegen drieën helemaal fantastisch. Gelukkig kon ik wel een rondje zwemmen en het boekhandeltje plunderen zodat ik ook de komende tijd m'n frans bij kan houden.
Op dit moment lees ik een Nederlands boek met dialogen en gedachtengangen die 's middags één op één terugkwamen in een onaangename discussie met Zoltan. Het leek wel of hij de teksten uit m'n boek uit z'n hoofd had geleerd en steeds luider en agressiever sloeg hij me ermee om mijn oren. Tot het moment dat hij me begon te waarschuwen dat ik wel zou gaan merken wat er gebeurde als < insert onduidelijke insinuaties over een anarchistische omwenteling > en ik wegliep omdat ik me niet laat intimideren. Toen ik hem later bezig zag met z'n vleugel bedacht ik dat ik misschien een tikje had overgereageerd en dat compenseer ik dan door extra aardig te zijn, elke keer weer dezelfde fout. Dus toen hij met een tweede fles wijn aanschoof terwijl Attila en ik het over Moyes en Gerolfs nieuwe model hadden gaf ik hem te verstaan het niet over politiek te hebben, wat prompt wel gebeurde en we eindigden in een soort schreeuwwedstrijd waarin hij me van vanalles en nog wat beschuldigde en beloofde dat er een Darwinistische selectie aanstaande is op basis van wetenschappelijke social engineering enzovoort. Allerlei kreten en stellingen rechtstreeks uit de extreemrechtse propaganda.

Bejaard vliegen

In de bus legde ik aan Michel uit waarom ik volledig ben teruggeschroefd naar vliegen alsof ik het pas vorig jaar heb geleerd. Waardoor mijn comfortzone zo klein geworden is. Ik snap het zelf nauwelijks maar constateer dat ik geen enkel risico meer durf te nemen en dat ik volledig ben gestopt om mezelf een trap onder m'n kont te geven. Ik denk dat het verhaal vooral is dat ik al m'n zelfvertrouwen kwijt ben geraakt, door verdriet, ongelukken van mezelf en van anderen, perfectionisme. Daar komen m'n frozen shoulders en overgang nog eens bovenop waardoor ik nu gewoon harstikke moe ben na een half uurtje vliegen.
Gelukkig vlieg ik dat half uurtje nog wel en het is goed voor m'n plezier dat het me helemaal niet meer kan schelen als het maar tien minuten wordt, zolang m'n landing maar goed is. Ik startte dan ook opnieuw veel te vroeg, tien over elf vanaf de lage noord, deze keer met heel weinig wind die naar het westen neigde waardoor ik haast had. Ik zocht wat naar termiek, kwam even vijftig meter boven start uit, maar verloor het toch en maakte een perfecte landing op noord. Liftend naar de camping werd ik opgepikt door een loodgieter met de grootste neus die ik ooit heb gezien die claimde een vriend van August te zijn geweest. Hij trakteerde me op de camping op een sapje in ruil voor een praatje en was teleurgesteld dat ik niet met zijn pastiche meedeed (nog voor de lunch!).
De rest van de dag was prettige herhaling van mijn gewoonten: vleugel ophalen hondje aaien, zwemmen, bijkletsen met Mart en 's avonds eten met Attila. Die na vijf uur richting het noordwesten voorzichtig aan het begin van het veld, met drogue, was geland wat kennelijk bij de Duitse rigidpiloten allerlei smalende opmerkingen opriep. Martin was enorm verontwaardigd omdat Attila natuurlijk niet alleen een wereldkampioen is maar volgens hem was het sowieso de beste landing van de dag. Het maakt zichtbaar hoe kinderachtig veel vrijvliegers zijn: wie vliegt het langste (in minuten haha), het hoogste, het verst? Ik vermoed dat het onzekerheid is waardoor ze het gevoel van superioriteit nodig hebben. Of zoals Scott tegen me zei: het enige verschil tussen jou en anderen die ook slecht landen is dat jij je niet druk maakt over de lengte van je lul. Er loopt een hoop ego rond in deze mannenwereld. En ik heb er zeker aan meegedaan, heb ook erg nodig gehad om te bewijzen dat ik minstens zo goed vloog als een ander, had het respect nodig van de mannen. Maar inmiddels krijg ik respect van de mensen die er echt toe doen, voor het feit dat ik ben blijven vliegen.