Weer thuis

 

 

Vrijdag
Na al mijn pogingen om een lift te organiseren bood Mart gewoon spontaan aan om me naar boven te brengen. De weg op de Longeagne is deels verbeterd maar er zijn alweer flinke regenbuien overheen gegaan en dat betekent diepe kuilen en grote rotsblokken. Daarom moest eerst alle bagage in zijn auto zodat mijn bodemplaat een centimeter meer speling kreeg. Rustigaan, en gezellig, genietend van het bos en het uitzicht, arriveerden we op de start waar al een paar Duitse Russen stonden op te bouwen. Ik was natuurlijk weer de eerste en dankzij een parapenter vond ik zowaar lift en dat ook nog in de richting van het landingsterrein, de richting die ik tegenwoordig vrijwel altijd meteen op vlieg om te verkennen of ik misschien omhoog kan. In een prettige bel draaide ik langzaam tot een paar honderd meter boven start, ik nam zelfs een paar keer een kijkje boven start, maar verder durfde ik toch weer nergens heen en niks te proberen. M'n excuus werd gevormd door de dikke wolken in het zuiden en de onweersvoorspelling, maar dat was allemaal nog ver genoeg weg om zeker een uurtje rond te darren. En dat deed ik dus niet. Ik word tegenwoordig eenmaal in de lucht beheerst door 'wat als' zorgen en angsten. Belachelijk voor iemand die decennia lang vele uren en vele afstanden heeft gevlogen, niet eens zo gek gepresteerd in wedstrijden, en nu als een zenuwachtig kuiken mezelf loop gek te maken met onbestemde spanningen.
M'n landing was niet eens uitmuntend al kon ik tevreden zijn over m'n circuit. Dat gaat gewoon heel erg goed met de Fun en dat komt waarschijnlijk door de combinatie van langzaam vliegen en minimaal spanning opbouwen. Plus: ik trek 'm makkelijk naar de grond op het punt waar ik zo ongeveer aan wil komen. Alleen doe ik het uitronden dan toch weer te wild zodat ik alsnog vaak op m'n wielen eindig. Daarmee pinden de achterkabels me vast en ik moest door een toeschouwer bevrijd worden, heel erg genant.
Mart arriveerde toen ik net de pakzak op de vleugel legde dus het zag er naar uit dat ik eind van de middag al in Alby zou kunnen zijn. Dat liep anders want Marts auto sloot zichzelf af met zijn sleutels er in. We besloten terug in Laragne in z'n huis in te breken maar een uur zoeken leverde geen reservesleutel op. Ondertussen had ik het drama op facebook gepost in de hoop dat iemand met een slimme tip zou komen. De tip kwam niet maar wel Jaco die al met een kleerhanger in de weer was toen we met een volle gereedschapskist weer terug bij de auto aankwamen. Met wat geweld en enige vernieling kwamen we erbij, kon ik m'n spullen terug in mijn auto laden en stortten we ons de stromende regen in. Op de weg langs La Croix Haute was het verschrikkelijk, maar de luchten boven de bergen tussen Grenoble en Annecy waren daverend, schitterend, imposant. Donkergrijs, felle witte CB's, bliksem, windstoten en rondvliegende blaadjes en dan die geweldige bergen met geel uitgelichte rotswanden en gouden korenveldjes. Nadege was thuis en stond op het punt om groenten uit eigen tuin te eten dus ik kon zo aanschuiven.

Zondag
Ik bleef tot de lunch om Laurent, Gabin en Adèle nog even te kunnen zien. Wat een heerlijk gezin! Vrolijk, actief, sociaal, druk. Het fotoboek van de afgelopen twee jaar doorbladerend zag ik alleen maar scenes van spelen en ontdekken en vrolijkheid. En dat in een huisje met een enorme tuin waaruit ze het grootste deel van hun fruit en groente halen, met uitzicht op de Semnoz en dichtbij de Sappeney. Adèle demonstreerde haar nieuwe zwemvaardigheden in het opvouwbare zwembad en Gabin probeerde me extreem traag articulerend de spelregels van allerlei memory-achtige spelletjes bij te brengen. Hij begrijpt inmiddels dat ik te dom ben om goed Frans te spreken en dat maakt me een ideale spelpartner want ik verlies altijd.
Vroeg in de middag vertrok ik dan toch echt en ergens tussen Dijon en Toul wilde ik een camping. Dat bleek een gigantische uitdaging. Ik vond een personeelsloze, volledig geautomatiseerde, goedkope en volledig uitgeruste plek bij een kasteel vlakbij de snelweg maar zonder snelwegherrie. Perfect, alleen kwam ik er niet in. Na hulp van een Duits stel wie het wel gelukt was, drie keer bellen met de helpdesk, downloaden van een app, twee keer een account aanmaken en uiteindelijk zwaaien met een kaartje dat door de machine was uitgespuugd ging de slagboom ineens open. Na mij deden nog twee nieuwe gasten er minstens zo lang over als ik.
Sinds corona is Europa vergeven van de campers. Ze scheuren met duizenden over de snelwegen, nemen op de campings per stuk evenveel plaats in als vier koepeltentjes, blokkeren de toegang tot landingsterreinen en het ergste: ze staan op alle plekjes waar ik voorheen stiekem wildkampeerde. Ik ben een tikje jaloers op hun gemak en comfort geef ik toe, maar het zou voor mij lastig zijn om m'n vleugel met iets anders dan een personenauto mee te nemen.

Dagje sociaal

Ondanks de onweersvoorspelling werd er gevlogen: parapenters van de Longeagne en rigids sleepten achter René. Ik probeerde iemand te vinden die me vandaag een lift zou kunnen geven en ik haalde m'n sleeprelease tevoorschijn en dat nam zo ongeveer de hele dag in beslag. Eerst een paar uur met Phil bijkletsen, daarna naar het vliegveld waar ik Opal en René zag en waar me werd geadviseerd om 'parapente Max' te bellen. Eerst maar eens zwemmen en toen ik het meertje uit kwam stond de auto van parapente Max naast de mijne. Ik wachtte hem op en vroeg of hij plaats voor me had. Het was niet van harte maar hij zou me eventueel wel meenemen, om negen uur.
Het ontweer barstte zoals voorspeld om half vier los toen ik net de winkel in Veynes in liep en ja hoor, daar trof ik Laurent Zahn met twee andere deltisten bij de kassa. Ze zouden helaas vertrekken vandaag en Laurents auto is kapot dus dat leverde ook al geen duidelijke afspraak op.
De rest van de dag bracht ik met Phil door wat een stuk leuker is sinds hij een vriendin heeft. Hij is blijer en onze gesprekken gaan ergens over.

Verhuisd naar Aspres

Eergisteren naar boven en weer naar beneden gereden omdat de wind van alle kanten kwam en dat hadden we eigenlijk best kunnen weten. Gisteren was alles gunstig: er stond een goeie wind pal zuid, ik kon vroeg met Christophe mee naar boven en Noel zou me weer ophalen, ik had m'n radio bij me en hij deed het ook nog en de vier delta's en rigids die voor mij startten gingen omhoog. En ik had er veel zin in om nou toch eindelijk weer eens een wat langere vlucht te maken. Maar nee, ik zakte er nog harder uit dan andere dagen en in minder dan tien minuten stond ik weer op de Vis. De enige troost was dat een parapenter, Yves, Nora en Cedric kort na mij ook uitzakten. Maar echt leuk was het niet, zeker gezien de waarschijnlijkheid dat dat de laatste vlucht van deze vakantie was.
Op de camping zag ik een vrouw lopen die zich bewoog als Julia, maar ik moest ontzettend goed kijken om te zien dat zij het inderdaad was. Volwassen geworden, weg is haar babyvet en haar kinderlijke springerigheid. Ze heeft een dochter van zes of acht jaar! We hebben vanmorgen een paar uur bijgepraat, over hun problemen om ergens een verblijfsvergunning te krijgen, over de oorlog, over haar angst om te starten en mijn angst om te landen, over onze wederzijdse vrienden en kennissen. Ze wonen de komende maanden in het appartement van August en ik hoop dat het ze lukt om in Frankrijk te blijven en hun dochter hier naar school te sturen. Julia schildert, haar man zorgt voor internetverbindingen voor Russen en haar dochter heeft een plastic bak met slakken.
Jean-Francois vertrok gisteravond, Noel was vanmorgen aan het inpakken en toen ik m'n ontbijt op had bedacht ik dat ik ook beter kon gaan. Als 'koningin van de camping' kreeg ik korting van Nico (nog leuker was Nanard die me 'kleintje' noemde). Uiteindelijk verliet ik Laragne om vier uur: een paar uur inpakken, kletsen, naar Mart en weer kletsen, onderweg Remco tegengekomen en weer kletsen, een extra rondje in m'n favoriete meertje zwemmen en pas om zes uur kon ik m'n hangmat op de Chevalet hangen. Waar niemand meer is - Phil is naar Barcelona, Laurents auto is kapot en Christophe is vanmorgen al naar huis gegaan. Het is wel even cold turkey na de gezelligheid in Laragne maar ik ben blij dat ik m'n spullen droog heb kunnen inpakken (morgen gaat het hard onweren) en ik heb een dik boek om weg te werken.

Ouwe dozen

Jean-Francois

Noel

Nanard

De parapenters en gezinnen zijn vetrokken, de camping is bijna leeg. Met Jean-Francois en Noel en een pan salade werd het een ouderwetse avond sterke verhalen. Over gaggles van schermen, vrijvliegers, rigids en wedstrijdpiloten. Over Australisch cartowing zonder radio. Over lieren met Jean-Francois bovenop een helling en de lier onderaan. Over het opslepen van Francoise (49 kilo) achter een trike waarin Jean-Francois als cameraman voor zo'n honderd kilo extra zorgde. Over naar beneden spiralen in een termiekbel vol gieren met een camera voor je ogen. Jean-Francois was vroeger al net zo makkelijk proefkonijn voor domme ideeën als ik. Ik denk dat ik de eerste jaren alles nieuw en spannend vond en het verschil niet zag tussen goed doordachte en beproefde startmethoden en heel slechte ideeën. Ik moest alles nog leren maar starten sturen en landen kon ik al wel. Ik had er geen idee van hoeveel er fout kan gaan en dat invalshoek, kracht en aangrijpingspunt en trekrichting er net als de windrichting echt toe doen en niet alleen theoretisch te begrijpen waren. 

Rugwind

Het zag er vandaag allemaal hetzelfde uit als gisteren en dat veroorzaakt domme besluiten. De windzakken en streamers gingen alle kanten op, heel lichtjes, het leek me een recept voor nog een paar dustdevils. En de voorspelling was dat het vrij vroeg echt naar west zou draaien dus ook om die reden had ik een beetje haast om van de berg af te komen. Ik startte in een minimaal stroompje lucht ongeveer van voren, vrijwel tegelijk met Benno de parapenter. En zakte er meteen hard uit. De bovenstroom was wel degelijk noordelijk dus, niet zo heel verrassend met die rare windzakken. Ik landde niet fraai maar wel veilig op de Vis gevolgd door Benno en na het inpakken liepen we samen de zeven kilometer omhoog naar de start. Waar we een paar honderd meter voordat we er waren werden opgepikt door Christophe en Jean-Francois die op de start hadden ingepakt. Mensen die langer hadden gewacht vlogen wel een paar uur maar de wedstrijdtaak voor de schermvliegers was ook geannuleerd.
Daarna het vertrouwde rondje: Mart ophalen, zwemmen, kletsen, eten, bloggen en lezen. Terwijl ik nu zit te typen hoor ik het applaus bij de prijsuitreiking van de parapenters. Morgen zal het wel rustiger zijn verwacht ik.
 

Bezoek van Shedsy

Ik zou met Hans en Christine naar Aspres meerijden maar die sliepen nog toen Jean-Francois me een lift naar de Chabre aanbood. Liever op tijd en dichtbij dan gedoe met auto's en files. Er stonden al zo'n tien mensen op de Feignant (de luie) en ik kon recht achter Francoise terecht. Op enig moment gooide een dustdevil twee vleugels om. Er was geen schade maar we schrokken allemaal omdat dusties op de Feignant heel zeldzaam zijn. Ik wilde dan ook snel van de berg af maar toen ik klaar stond kwam er een dusty recht op me af en Loul die naast me stond kon weinig meer betekenen dan geruststellende geluiden maken. Gelukkig was het maar een kleintje en het was snel voorbij. Met bonzend hart startte ik direct in de goeie wind die achter de dustdevil aan kwam en na twee slagen zoeken draaide ik met een parapenter gestaag omhoog. Me heel erg bewust van mijn gebrek aan spierkracht, die je normaal gesproken nauwelijks nodig hebt maar als je laag bij de grond door een dusty geraakt wordt wil je toch wel controle over je vleugeltje houden. Eenmaal hoog begon ik al weer plannen te maken voor een klein overlandje, maar toen ik de bel uitvloog raakte ik m'n hoogte ook erg snel kwijt en greep de ga-ik-het-veld-wel-halen-stress me weer bij de keel. Ook al beweerde m'n instrument dat ik 400 meter boven de camping aan zou komen, ik had geen zin meer in avonturen en vloog rechtstreeks naar het veld. Met een perfecte landing was ik er niet heel erg rouwig om, maar het blijft raar dat ik zó zenuwachtig word van iets waar ik dertig jaar lang ontzettend veel plezier aan heb beleefd. Misschien is het wel gewoon hormonaal. Al vertelt iedereen me dat Jean-Francois precies zo'n zelfde fase heeft doorgemaakt en jarenlang alleen maar top-to-bottoms heeft gedaan, net als ik nu. Inmiddels blijft hij wel weer een uurtje ofzo vliegen, zij het wel alleen lokaal.
Mart kon niet mee komen zwemmen omdat hij z'n beton af wilde krijgen in verband met een regenvoorspelling voor zaterdag. Net toen ik klaar was met zwemmen en boodschappen belde eerst Francoise om te zeggen dat ik haar niet op hoefde te halen, en toen Shedsy die op doorreis naar Annecy even wilde komen bijpraten. Dat was erg fijn, eindelijk weer eens een echt gesprek in plaats van een vluchtige begroeting.Het leek of hij meer kon met z'n bovenlijf en hij heeft ook een volledig aangepaste VW-bus met rolstoellift en electrisch verschuifbare stoelen, erg handig. Z'n huidige assistent leek me een leuke meid maar die gaat na de zomer weer studeren dus hij zal een nieuwe moeten vinden. 

Afscherming

Er zijn zat leuke mensen op de camping en ik kan me de hele dag suf kletsen als ik wil, maar ik mis de gezelligheid van een min of meer vast maatje die vanzelfsprekend overlegt wat we zullen doen of waar we zullen eten. De Belgen zijn vertrokken, Martin en Bettina zijn weg, en gisteren vertrok Attila. Gelukkig is Mart er wel maar die is zo hard aan het bouwen dat hij uberhaupt geen tijd heeft om te vliegen. Gisteren was een suf dagje, ik heb vrijwel alleen in m'n hangmat liggen lezen en 's middags een rondje meer gezwommen. Vandaag zag de lucht er ook niet denderend uit maar Jeanluc wilde wel naar boven en we hadden met Noel en Loul twee chauffeurs en ik ben al dik tevreden met een start en landing. Francoise startte nog voor twaalf uur met een scherm, voorbij de noordstart pakte ze lift maar het zag er niet heel makkelijk uit. Ik wilde niet op termiek wachten omdat er 72 parapenters klaar stonden om een taak te gaan vliegen, en aangezien de kans groot was dat ik op de vis zou moeten landen wilde ik hen voor zijn. De vis is niet moeilijk maar ik wil 'm wel voor mij alleen hebben en al helemaal niet om de schermen heen moeten slalommen. Ik vloog naar rechts, er zat wel iets maar te weinig om in te draaien, en acht minuten later stond ik met een prima landing (met drogue, dat maakt het wel heel erg makkelijk) op de vis. Ik zag de delta's nog boven staan dus in plaats van gaan zitten wachten, zonder iets te lezen, wilde ik naar boven lopen. Een busje keerde om mij op te pikken, het bleek iemand te zijn die ik tien jaar geleden eens ontmoet heb en die mij nog af en toe op facebook ziet. Superdeluxe werd ik op de start afgeleverd waar nog geen delta vertrokken was. Uiteindelijk kwamen ze allemaal goed weg en ik hoor net van Christophe, de Zwitser met rigide, dat hij drie uur gevlogen heeft op termiek die misschien van de opgewarmde aarde afkwam want zon heeft er niet geschenen.

Decathlon

De vooruitzichten en trouwens ook de lucht waren niet juichend en sowieso zou het pas laat starten worden, dus we togen naar de Decathlon. De winkelketen die speciaal is uitgevonden om ons op niet-vliegbare dagen te amuseren. Na m'n buikschuiver gisteren had ik een nieuwe broek nodig en voor het geval ik nog eens een berg op-en-af zou willen wandelen lichte handschoentjes, tegen de blaren van de wandelstokken. Na Decathlonsucces (ik wist me te beheersen en viel niet voor de aanbiedingen van stoeltjes, zaklampen en proteinekoekjes) reden we de Colombis op. Sowieso een schitterende berg met waanzinnig uitzicht over het hele gebied en er hingen zelfs een paar schermen en een zwever boven, ondanks de dikke laag cirrus. Na afloop smachtte ik naar een rondje meer en Attila naar een ijsje en we eindigden met alweer pizza's. En een uitvoerige uitleg over twist, camber en spanwijdte, de maximale neushoek als je wil dat de tippen ver genoeg achter je zitten, sprogsettings en wanneer er een staart nodig is. Ik bekijk de filmpjes van Tim Swait wel eens maar dat gaat me toch grotendeels boven de pet, Attila paste z'n tempo ietsje meer aan mijn trage begrip aan. Bovendien put hij uit kennis over alle merken en types en hij heeft natuurlijk eindeloos met Gerolf gepraat. Ik vind het allemaal nog steeds interessant, ook al vlieg ik geen topless meer en begeef ik me zelden meer in echt heftige turbulentie.
Op facebook weer eens de discussie over de bevestiging van de reserve: aan je schouders of de musketon. Ik heb 'm niet aan m'n harnas maar Gordon vindt dat onverstandig omdat je dan mogelijk met je hoofd naar beneden neerkomt. Aan de andere kant is er wel eens een vanglijn om iemands nek gedraaid, ook ongezond. Ik blijf maar hopen dat ik het ding nooit nodig zal hebben.