Hoogtevlucht

Bij het droogoefenen op de veranda gistermiddag leek het wel of ik alles wat ik inmiddels geleerd had weer kwijt was. Ik bleek geeneens bochtjes te kunnen maken. Maar Romain is dan ook wel heel erg precies en zonder duizend meter vrijheid onder me vind ik het echt wel extra lastig. Vanmorgen de wekker op vijf uur, met z’n allen twee uur staan te vernikkelen op een bergtop omdat de wolken in het dal niet oplosten. Met name niet boven het landingsterrein. Ik was bang dat de wind ondertussen te sterk zou worden, maar uiteindelijk hebben we allemaal een start kunnen maken. Heel veel beter dan de eerste keer vanaf Plan Praz, al was ik nog steeds flink zenuwachtig en zag m’n start er niet erg geloofwaardig uit. Desalniettemin zat ik snel in m’n stoeltje en kon ik de aanwijzingen van Delphine redelijk opvolgen, al ben ik meestal wat te traag en te voorzichtig. Plus ik heb nog steeds niet in de gaten dat ik m’n handen uit elkaar hou in plaats van naar beneden. De landing was uit de kunst en al gauw zaten we allemaal superblij weer in het busje. Naar het landingsterrein met de distels voor nog een paar hopjes. Mijn tweede werd te spannend, vanwege beginnende termiek en aantrekkende wind, het liep goed af maar ik was wel klaar. De anderen kwamen uiteindelijk ook lopend weer naar beneden. Ondertussen had ik op m’n eentje ingepakt, erg fijn om snel te leren zo onafhankelijk mogelijk te zijn. Ik ben dan misschien traag en best wel stom als het om bewegen gaat, maar hulpeloos ben ik zeker niet.

Ondertussen is de pijn in m’n linkerarm aanzienlijk minder en ook met m’n rug hou ik het nog wel even uit. Een half pakje ibuprofen heeft weer wonderen verricht. Een uurtje lummelen in m’n hangmat en dan weer naar de school, voor theorie of nog meer loopoefeningen. De wind golft over de velden dus het zal wel theorie worden verwacht ik. Morgen moeten we nog vroeger op, interessant om te zien hoe erg de vermoeidheid dan gaat toeslaan.

Nog even doorzetten

 

 

 

Nu het urenlang regent ben ik superblij met m’n paleistent. Tafel en stoel binnen en ruimte genoeg om m’n potje te koken. Met plasticbakjestoetje na, speciaal omdat het vakantie is. De wijn laat ik nog maar staan want morgen moet ik weer om kwart voor acht aantreden. Guillaume, de vriend die me geadviseerd heeft om naar deze school te gaan, was bang dat ik zou stoppen. Ik ben inderdaad snel gefrustreerd, ik heb geen talent voor motorische dingen, en ik vind schermvliegen nog altijd best eng maar ik ben in ieder geval geen giver-upper, zoals een andere vriend ooit grapte. Ik stop nooit. Ik geef niet gauw op. Tenminste niet dit soort dingen, wel puzzels en daar heb je er ook erg veel van als je wil schermvliegen. Tjonge wat zijn er veel touwtjes en wat is het lastig om te zien hoe je moet draaien om ze netjes opgelijnd te krijgen. Maar goed ik stop eerder te laat dan te snel, al helemaal als het om fysieke inspanning gaat. Vanmorgen oefenden we op een smal hellinkje met nauwelijks wind en het ging een stuk beter dan gisteren. Toen we eigenlijk al moesten inpakken vanwege naderend onweer mocht ik van Romain nog één allerlaatste poging doen, en die ging best aardig. De middagpauze was kort, om drie uur kregen we meteo. Niks nieuws maar goed als opfrisser, al helemaal omdat ik nooit geweten heb dat de Fransen voor een hoog een A van anticyclone gebruiken. Toch handig om te weten.

Woensdag 25 augustus

Vanmorgen een tandemvlucht met alles erop en eraan waarom ik überhaupt zou willen schermvliegen. ’s Ochtends vroeg, er ligt nog een dikke nevel in de dalen, stilte. We moeten drie kwartier klimmen naar de start, in de verte zien we de noordkant van Mont Ventoux. Eenmaal gestart draaien we direct in langs een lange rechte rotswand en zodra we een stukje boven starthoogte zitten moet ik het verder doen. Romain duwt en trekt aan m’n armen om me te laten voelen wat ik anders moet doen. Geweldige vlucht, ook al zitten ook al m’n angsten erin. Ik doe precies het verkeerde als ik gestresst raak. En ik vind landen doodeng. Misschien ietsje minder eng dan met een delta maar ik wil ook nu veel te hoog vast aan m’n final beginnen, om maar zeker te zijn dat ik geen laatste bochtjes meer hoef te doen. Wat natuurlijk altijd eindigt in een dreigende overshoot en dus wel degelijk bochtjes en gewiebel.

Meteen aansluitend doen we nog een paar grondoefeningen en dat gaat, ondanks de rugwind, wel ietsje beter. Al voel ik nog steeds niet goed wat ik nou eigenlijk doe en ik raak weer gefrustreerd als blijkt dat ik precies het andersomme doe dan wat ik meende te doen. Zodra ik stress heb merk ik dat er een hoop procestijd verloren gaat in m’n hoofd: vertalen wat er tegen me wordt gezegd; het commando vertalen naar een fysieke actie; de fysieke inputs vertalen naar besef wat er nou eigenlijk gebeurt en hoe ik dus moet reageren. Zoals altijd weer tegen me gezegd wordt: ik zou moeten stoppen te denken. Best grappig eigenlijk dat ik nu net het boek van Hannah Arendt aan het lezen ben over denken en willen.

Als de lucht rustig blijft doen we vanavond onze eerste echte vluchtjes. Gek genoeg ben ik nu zenuwachtiger dan de eerste keer, toen ik vooral gefixeerd was op m’n start. Ik heb vanmorgen gemerkt dat ook het vliegen toch echt niet helemaal vanzelf gaat, en dat landen dus. Gelukkig zijn ook deze instructeurs harstikke goed. Ze hebben hier in Frankrijk minstens twee jaar opleiding gehad en een behoorlijk geavanceerde infrastructuur vanuit de FFVL voor vliegscholen. Aan hen zal het niet liggen.

Tweede beginnerscursus parapente

Romain en Louis

de andere parapenteschool

Waarom doe ik dit ook alweer? Ik raak enorm gefrustreerd omdat ik – in tegenstelling tot ALLE andere beginners – dezelfde fouten blijf herhalen. Ik heb pijn. Ik ben doodsbenauwd voor parapenten, zeker met harde vlagerige wind aan de grond. Ik kan mezelf wel voorhouden dat ik dolgraag wil hike&flyen, dat ik ochtend- en avondvluchtjes wil maken om het deltavliegen heen of dat ik wil vliegen waar ik met m’n delta niet terecht kan. Dat ik met m’n vriendjes wil vliegen die de één na de ander overstappen op scherm of het er in ieder geval naast doen. Maar er spelen ook factoren mee waarmee ik mezelf eigenlijk dwars zit. Dat ik een ouwe knar aan het worden ben en hoognodig iets nieuws moet leren, al was het maar om mezelf duidelijk te maken dat ik nog niet op en voorbij ben. Dat ik altijd nou net díe dingen heb willen kunnen die ik dus niet kan. Dat ik stiekem bang ben om een doetje te worden en voor de tv in te slapen uit pure gemakzucht en luiheid. Dat ik in oorlog ben met mijn pijnlijke en stijve lijf en ik moet en zal winnen, sterk en soepel zijn als een dertigjarige.

Het uurtje rijden van plan d’eau Riou naar hier bracht me gek genoeg terug naar m’n half jaar Australië. Het landschap is natuurlijk heel anders maar het was net zo heet en droog en ik was net zo op m’n eentje, op weg naar iets waar ik maar een heel vage notie van had. De camping in Mevouillon maakte het allemaal nog Australischer: drie tenten op een enorm terrein, een beboste berghelling. En niemand die ik ken en zelfs m’n medeleerlingen zal ik waarschijnlijk nooit meer zien na deze week. Het parawereldje is aanzienlijk groter dan delta en veel mensen houden er na een cursus of een paar jaartjes alweer mee op, zo ontstaat er geen clan waarin we elkaar allemaal kennen.

Het is een overgang na alle gezelligheid en drukte van Laragne, maar ook prima. De school werkt nogal anders dan Chamonix Parapente, met twee bloedmooie jongens als instructeur voor ons en daarnaast nog andere groepen met hun eigen instructeurs. Groepen van zeven, dat wel, een volkswagenbusje vol. Weer twee hele jonge meiden, twee bergbeklimmers die enkeldoekers leren vliegen, een man ouder dan ik en een sportieve Belg van in de veertig. Ik kan er opnieuw helemaal niks van. Heb geen gevoel voor de vleugel, reageer exact verkeerdom, ga van de stress lopen te denken en dus nog slechter voelen en raak zo gefrustreerd dat de tranen uit m’n ogen spatten. Om dan ’s ochtends met keiharde mistralwind te beginnen, en ’s avonds op een veld vol distels die de lijnen steeds in de knoop maken, helpt helemaal niet. M’n frans is ineens ook weer een stuk slechter en alleen Louis spreekt goed engels, dus er zit een hoop processing-tijd tussen hun aanwijzingen en mijn vage begrip. Theoretisch is dat niet erg maar ik mis kleine dingen als dat je niet uit je harnas moet om je scherm goed te leggen, of je iets naar boven of naar buiten moet bewegen enzo. Toch zit ‘m daar mijn onhandigheid niet in.

Vanmorgen moest ik om tien voor acht aantreden maar toen ik al ruim voor m’n wekker moest plassen bleef ik maar meteen op. Ze wilden me eigenlijk meenemen met een tandem maar het leek mij zinvoller om nog wat grondoefeningen te doen. Vliegen durf en kan ik wel, controle over het scherm is me voorlopig nog niet gegeven. Heel veel oefenen dus en maar accepteren dat ik mogelijk drie beginnerscursussen moet doen voordat ik voor een brevet op kan.