Man wat was het weer heerlijk om op de camping aan te komen en tientallen bekenden te begroeten. Het enige jammere is dat ik heel veel namen vergeet terwijl vrijwel iedereen zich herinnert dat ik H heet. Ik heb het te gemakkelijk gemaakt geloof ik. Nicola nodigde net iedereen uit voor een drankje en een speech, de schat, en een groepje Duitsers nodide me uit voor het eten. Ik heb een mooie plek naast de kraan vlakbij Trudy en Gary maar niet pal naast hen, de zon schijnt en de trein rijdt nauwelijks – dus geen knoerdharde toeter vroeg in de ochtend. Helaas stikt het van de (schreeuwende) kinderen en aan het landingsterrein is weer een ondoordringbare muur van campers, maar ja Nicola moet ook leven en hij werkt zich de tandjes om er een echte camping van te maken. Dat trekt nou eenmaal gezinnen aan. Daarom wilden Hayo en Cornelia geen zwembad en ze hadden gelijk, maar de tijden veranderen. En ik moet toegeven dat nu ik ouder word het toch ook wel fijn is, al dat comfort en dat alles netjes is en werkt enzo. Er is zelfs pleepapier en zeep!
Door een misverstand was ik erg laat met opladen bij de Duitse liga. Gelukkig zorgt Dittrich altijd wel voor me en Gary hielp met sjouwen, dus ik kon om half twee met m’n Litesport starten op de Longeagne west. Ik draaide vrij makkelijk omhoog en jojoode een uurtje tussen starthoogte en 2300 meter, terwijl anderen veel en veel hoger gingen dus kennelijk zat het er wel. Ondanks de stevige bellen lukte het me niet goed om te centreren en toen ik na een uur opnieuw een paar honderd meter verloor besloot ik richting landing te gaan. Ik had flink vermoeide armen, gekke gewaarwording voor iemand die jarenlang uren per dag vloog maar mijn gebrek aan training deed zich duidelijk voelen. M’n landing was niet om over naar huis te schrijven maar ook niet heel slecht, en er werd me meteen een lift naar de camping beloofd en de overgebleven Canards waren er. We dronken met z’n allen een biertje bij Cécile die me enthousiast begroette als ‘mijn kippetje’ waarbij ik nog altijd vermoed dat ze weet hoe ik vlieg.
Terug op de camping schoof ik aan bij Alain, Pierre en Jean-Yves die me plaagden met m’n parapentecursus (maar ze parapenten alledrie zelf ook). Morgen ga ik bekijken of de school in Sederon plaats heeft voor een net-niet-helemaal-beginner. Maar eerst nog even gebruik maken van het geweldige weer dus een potje echt vliegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten