Passy

De termoriem deed het na dertig uur nog steeds en het hielp ook en alle smeersels en pillen erbij dus het ging heel redelijk vandaag. Half acht bij de school en er was veel te veel wind dus mijn vijf klasgenoten zouden van Les Houches starten en in Passy landen. Ik reed er met m’n eigen auto heen, ja hoor eerst op de camping weer een achterlicht kapot en bij het terugrijden vanmiddag op exact het stuk waar ik een paar jaar geleden ook eens een licht kapot reed zette ik mezelf heel dom klem op een superstijl stuk. Achter een camper en met dikke files aan twee kanten, iedereen vond dat ik achteruit moest en dat was ook zo maar het kon niet. De auto gleed gewoon naar voren, sorry. De fransoos in de dikke pooierbak die na een hoop gedoe langsreed beet me toe dat ik geen goeie chauffeur ben. Hij heeft helemaal gelijk, dat zal ie fijn vinden.

Op het landingsveld was alle gelegenheid voor nog een paar loopoefeningen, Dennis dook op en die gaf me nog wat aanwijzingen terwijl Ferdi het klasje naar hun allereerste landing begeleidde. Nadat iedereen op de grond stond, en Franck onverrichter zake had ingepakt – kennelijk niet alleen tien jaar ouder dan ik maar ook tien keer meer rugpijn – wilde Ferdi met het hele stel terug naar Chamonix. Maar het was schitterend weer en ik had m’n spullen bij me, dus ik smeekte of ik het scherm mocht gebruiken om nog een paar loopoefeningen te doen. Theorieles is voor mij een beetje overbodig, vooral omdat het meer geruststelling is dan echte theorie. Ferdi vond het doodgriezelig om mij met hun dure scherm alleen te laten, maar het was precies wat ik nodig had. Drie, vier starts gingen behoorlijk goed en iets voor enen vond ik het welletjes. Zo goed en zo kwaad als het ging pakte ik het ding in en ik reed naar het zeer vertrouwde Plaine Joux, waar het helemaal niet druk was. Zo weinig druk zelfs dat ik helaas niemand zag aan wie ik om sjouwhulp kon vragen, dus ik nam om die – slechte – reden dan maar de Fun. Nou ja dat en onzekerheid, wat nergens op slaat maar mijn zelfvertrouwen is niet bepaald toegenomen de afgelopen tijd.

Ik ben eigenlijk nog nooit zó alleen gestart als vandaag. Geen delta’s maar ook geen para’s. Er waren er wel een paar in de lucht en er was een kudde Israelis die kennelijk tandems gingen doen, maar op de start zaten alleen toeristen. Ik besloot me niet te haasten en ook niet te treuzelen, gewoon de boel klaar maken en van die berg af. Dat ging allemaal prima maar ik kreeg m’n harnas niet dicht en ik zakte als een gek. Misschien kon ik het landingsterrein halen maar misschien ook niet, ik weet dat het verboden is maar ik besloot toch maar op het grote veld tussen de twee landingsvelden in te landen. Het alternatief, als je het deltalandingsterrein niet haalt, is dat je middenin het dorp terecht komt en dat is met een delta vrij dodelijk.

Ik pakte in en begon te liften. Vrijwel meteen kwam er een bus aan die op mijn gezwaai nog stopte ook, fantastisch! Anderhalf uur later kon ik de parapent afgeven bij de school en gauw nog even boodschappen doen, zodat ik weer mooi vroeg naar bed kan. Als het lukt morgen ben ik klaar om met een parapent te vliegen...