Fly & hike

Ik voel me wel een beetje een loser, maar toch heb ik er helemaal geen spijt van dat ik weer drie uur naar Sept Meuses gereden ben om dan al na een kwartiertje in de lucht te besluiten dat ik ga landen. Perfecte condities, schitterend uitzicht en de helling bijna voor mij alleen - alleen een vriendelijke parapenter die me nooit in de weg zat. Maar ik merkte dat ik voortdurend bang bleef, het ging niet over toen ik eenmaal de slag te pakken had. Een beetje gespannen voor de start, erg gestresst tijdens het vliegen, en bang voor de landing. Teveel om nog echt te genieten van het vliegen. Het is de combinatie van felle chaotische belletjes en gebrek aan controle doordat ik helemaal niet meer getraind ben, het weinige vliegen van de laatste jaren, m'n niet-fitte gevoel van 'ouderdom' en het door de jaren heen gegroeide bewustzijn van m'n kwetsbaarheid. Ik wil echt nooit meer een blessure, pijn, eindeloos herstel, dingen niet meer kunnen.
Een wijs iemand legde me uit dat een angsthaas niet hetzelfde is als een lafaard. Ik ben een angsthaas, steeds meer. Maar ik heb inmiddels wel geleerd om de angst onder ogen te zien en niet te ontkennen, om ondanks angst en zenuwen en spanning toch de dingen te doen die me gelukkig maken. Maar ik word er bepaald geen betere piloot van.
In een uurtje wandelde ik naar boven om m'n auto op te halen, het was schitterend weer en ik wilde wel graag iets actiefs doen. Met een paar stokken voor de steun red ik het weer zonder al te hevige rugpijn. Daarna spullen ophalen, even babbelen met de anderen, en me vervolgens door Waze hevig laten misleiden waardoor ik de uitgang uit Namen niet kon vinden en pas om zeven uur bij Ropje en Ellen aankwam. Dat bezoekje maakte de reis wel weer helemaal de moeite waard, en thuis had ik gelukkig een grote sterke neef die me midden in de nacht hielp de vleugel binnen te leggen.

Schitterend septemberweer

Voor het eerst in m’n volwassen leven woon ik samen, met m’n kamerzoekende neefje van achttien. Dat is flink wennen dus het kwam mooi uit dat de weersvoorspelling perfect was. Kon ik met goed fatsoen het hele wiekend naar Maillen, terwijl hij zonder mijn kritische blikken kan gamen en vlees klaar maken. In Maillen waren er zaterdag alleen maar Nederlanders, ongelooflijk! Maya, Jeanette en ik, Martin en Marjoleine, Michiel, Tanno, Fons, Rob. Laat in de middag kwam Vincent, bijna een kopietje van mijn neef maar dan sportief, de Belgische eer redden.

Het was hard werken achter de sleep zaterdag en na twee pogingen had ik ape-armen. De eerste vlucht pakte ik een klein beetje termiek maar ik blijf toch ongecoördineerd bochten draaien, strontvervelend. Ik heb nu helemaal geen pijn meer in m’n schouder dus het wordt tijd dat ik heel voorzichtig weer eens wat kracht op ga bouwen. Zondag was het juist superstabiel en het zag er niet naar uit dat dat beter zou worden, dus ik startte gewoon vroeg om een landing te doen. Weer niet goed. Tom zegt dat ik gewoon meer aan moet trekken maar ik doe echt bijna maximaal m’n best. Volgens Martin kom ik in de Covert ook nauwelijks rechtop en hij adviseerde om toch maar eens vg te gebruiken. Stom, ik weet al jaren en jaren dat dat een goed idee is, maar ik heb het eigenlijk nooit gedurfd. Het idee om minder controle te hebben houdt me tegen, terwijl een landing natuurlijk toch alleen maar rechtuit vliegen is. Met een kwart ging het inderdaad beter, maar uiteindelijk zal ik toch echt een nieuw harnas moeten hebben. Tom had de absoluut perfecte tweedehands Tenax maar het is te laat, ik heb Rohans harnas al besteld. Ik kan het niet maken om die weer te annuleren, volgens mij is ie er al aan bezig.

Verhuizing naar het hotel

Niks te melden, niks gedaan, zonder auto (of ebike of brommer) kan je erg weinig. We hebben de huurauto verlengd om naar Vespa’s te kijken, enorm hip in Californië, en om ’s avonds met Kathryns familie te eten. Mijn auto was pas eind van de middag vandaag klaar, dus het werd een inefficient dagje: spullen naar het hotel verhuizen, huurauto inleveren, terug lopen naar het hotel (anderhalf uur, wel aardig maar niet echt fijn wandelen omdat geen enkele weg een stoep heeft), eventjes kletsen met Georg en Franco en toen weer rondcrossen met Kathryns auto. Ook een VW, ook koelwaterproblemen. De garagist belooft me dat de problemen nu over zouden moeten zijn, dus ik heb alles in- en opgeladen en kan nu, eind van de dag, eindelijk even rustig zitten. Te laat om nog te gaan zwemmen of peddelen of wandelen, zo jammer.

Te druk op het duin

Met een huurauto en Kathryns harnas, zonder Kathryn die het steeds drukker heeft met de voorbereidingen, reden Jamie en ik opnieuw twee uur naar de Dune de Pilat en sjouwden we opnieuw het strand op. De condities waren perfect, we hadden uren kunnen spelen. Ware het niet dat de tientallen parapents eindeloos voor onze neus hingen, zich over het duin lieten slepen, aerobatics deden. Precies op het vlakke stukje waar wij moeten landen ging iedereen uitgebreid liggen uitrusten, hun scherm in een grote hoop naast zich. Urenlang hoopten we dat de wind zou aantrekken zodat de para’s niet meer konden vliegen, en even leek het inderdaad wat leger te worden. Ik startte, maakte een slag tussen een vijftal parapents door en toen ik omdraaide om verder hoogte te winnen werd ik gedwongen tussen twee parapents door te vliegen. Absoluut waanzinnig, dus ik speerde direct naar achteren om nog maar nèt goed te landen, vanwege dus al die picknickende asocialen. Ik ben in totaal zo’n anderhalve minuut in de lucht geweest, Jamie helemaal niet. Ik had echt zin om een geweer aan te schaffen en ze uit de lucht te schieten, het is zó oneerlijk. Er zou een regeling kunnen komen met uren waarop parapents niet mogen vliegen als er delta’s zijn, of alleen op het stuk rechts van de start waar ze ons niet in de weg zitten. Of alleen parapents die hun toestel onder controle hebben en die de voorrangsregels toepassen.