Met een huurauto en Kathryns harnas, zonder Kathryn die het
steeds drukker heeft met de voorbereidingen, reden Jamie en ik opnieuw twee uur
naar de Dune de Pilat en sjouwden we opnieuw het strand op. De condities waren
perfect, we hadden uren kunnen spelen. Ware het niet dat de tientallen
parapents eindeloos voor onze neus hingen, zich over het duin lieten slepen,
aerobatics deden. Precies op het vlakke stukje waar wij moeten landen ging
iedereen uitgebreid liggen uitrusten, hun scherm in een grote hoop naast zich.
Urenlang hoopten we dat de wind zou aantrekken zodat de para’s niet meer konden
vliegen, en even leek het inderdaad wat leger te worden. Ik startte, maakte een
slag tussen een vijftal parapents door en toen ik omdraaide om verder hoogte te
winnen werd ik gedwongen tussen twee parapents door te vliegen. Absoluut
waanzinnig, dus ik speerde direct naar achteren om nog maar nèt goed te landen,
vanwege dus al die picknickende asocialen. Ik ben in totaal zo’n anderhalve minuut
in de lucht geweest, Jamie helemaal niet. Ik had echt zin om een geweer aan te
schaffen en ze uit de lucht te schieten, het is zó oneerlijk. Er zou een
regeling kunnen komen met uren waarop parapents niet mogen vliegen als er delta’s
zijn, of alleen op het stuk rechts van de start waar ze ons niet in de weg
zitten. Of alleen parapents die hun toestel onder controle hebben en die de
voorrangsregels toepassen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten