Na meer dan een jaar... Bruinehaar!

Supermooi weer, eindelijk weer eens in Bruinehaar, m’n thuisclub, fijn om een paar ouwe getrouwen te zien. De lucht bewoog niet maar er stond genoeg wind om in drie trekjes boven de 700 meter uit te komen, dus ik had alle tijd om videootjes te maken voor het vijftigjarig jubileum van de eerste delta. Geen overdreven goeie landingen maar ik land wel volkomen stressvrij, ook wat waard.

Kosten en baten van een dagje oefenen

Heel geleidelijk ben ik een beetje m’n bezetenheid aan het verliezen. Ik schuif niet meer alles opzij (en beland dus in Parijs tijdens een schitterend oktoberwiekend) en ik rij niet meer als een kip zonder kop driehonderd kilometer, en weer terug, als ik bij voorbaat zeker weet dat er geen termiek zal zijn. Nou ja, niet meer altijd. Vrijdagavond liet ik nog een dagje Stadskanaal schieten omdat de kosten-bateninschatting wel erg dunnetjes uitviel (ik heb Rinus pas nog gezien dus daarvoor hoefde ik ook niet zes uur in de auto te kruipen) maar gisteren reed ik toch weer op en neer naar Maillen. Het is dichter bij en de kans op termiek is groter en de kans op harde wind is kleiner en het voelde toch alsof ik wat goed te maken had omdat ik laatst afzegde, maar met een aangekondigde noordenwind was er eigenlijk ook niet veel goeds te verwachten. Dat viel dan weer mee, starten kostte nauwelijks enige correctie en Jochen bleef zeker een uur hangen. Ik niet. Stephan zette me exact op 500 meter af in plaats van in een bel, dus ik tuimelde twee keer achter elkaar in een paar minuten naar de grond. Voor een weinig fraaie landing dwars over de baan – het was gelukkig erg rustig en Jochen en Koen deden hetzelfde, dat maakt het minder erg.

Bij het inpakken constateerde ik dat ik inderdaad, zoals ik eigenlijk best wist, m’n rechter tipstick niet goed in de leading edge had gestoken. Misschien kwam daar dat trekkerige gevoel vandaan. Suf dat ik bij het opbouwen/preflight niet meer moeite had gedaan om het goed te krijgen, het had veel heftiger effect kunnen hebben. Bij het vliegen, tenminste bij het klaar maken, heb je altijd twee stemmen: een verstandige stem in je hoofd die tot voorzichtigheid maant, en de onrust en drang en opwinding in je romp die maar één ding wil: de lucht in. Die de baten altijd weer enthousiaster voorstelt dan dat een kostenberekening kan counteren. 

Thuis in de straat liet iemand mij voorgaan en om hem  niet te lang te laten wachten probeerde ik vooruit m’n parkeerplek in te steken. Dom! Ik maakte een forse kras op de knalrode lak van een mercedes. De kosten van een dagje buiten spelen zijn weer eens enorm.