26 maart 2017

Drukte in Neumagen




Een paar dagen gelden zat ik nog te grienen omdat ik voor de zoveelste keer weer een frozen shoulder begin te krijgen – de linker is nog niet eens over! Ik loop er inmiddels al zeker vier jaar mee te tobben en ondertussen crash ik af en toe nog eens een breuk of scheur. Een jaar of vijf geleden stopte ik met wedstrijden, verkocht m’n Litespeed en concentreerde me volledig op beter landen, maar in plaats van landen is het een eindeloos verhaal van revalideren en weer opnieuw blesseren geworden.
Maar goed, de pijn in m’n schouders is allemaal nog niet dramatisch en m’n therapeut heeft oefeningen gegeven waarmee ik het misschien binnen de perken kan houden, en de omstandigheden waren perfect vandaag voor Neumagen en ik besloot om gewoon de Fun te pakken en desnoods na tien minuten al te landen. Ook al zit ik dan zeven-en-een-half uur in de auto voor die paar minuten, het is toch heel veel beter dan niet vliegen.
M’n eerste start was om een uur of half twee, zonder vario en iets te hoog ingehaakt, dus elke slag die ik op hoogte bleef was mooi meegenomen. Echt langer dan een paar seconden kwam ik niet boven de top uit, dus ik landde – helemaal goed, dankzij de Fun en het enorme terrein en de perfecte wind.
De tweede start om drie uur nam ik m’n thermal snooper mee, en dat hielp enorm. Ik draaide in, in ik schat zo’n 2 m/s, en klom leuk boven de richel. Na een slag of tien en een paar belletjes begon ik toch wel m’n elleboog flink te voelen, en het leek me een goed idee om nou eens niet te overdrijven en gewoon na een half uurtje te landen. Zo gezegd zo gedaan. Ik realiseerde me dat ik landen met de Fun bijna leuk vind, zo makkelijk. De één na de ander kwakte met een nose-in of een buikschuiver tegen de grond, maar ik hupte elegant op m’n bebracete been vlakbij de afbouwhoek.
Waar Reiner zijn verjaardag vierde met een groot glas champagne, vooruit dan maar, en waar we even later een vleugel in de bomen zagen hangen. Kennelijk had een onervaren piloot het nodig gevonden om veel te dicht langs de helling te schrapen, nergens voor nodig vandaag en turbulent was het ook helemaal niet, maar hoe dan ook hij hing er. Ik besloot om in te pakken en dan bij het terugrijden te checken of er hulp nodig was, maar de hele start stond mudvol met zeker tien brandweerauto’s, een helikopter, een ziekenwagen en een meneer met ‘pers’ op z’n vestje, dus het leek mij geen goed idee om in de weg te lopen. Ik wist dat de piloot niet gewond was, hij hing er alleen bijzonder onhandig bij, maar al met al was dit alleen maar heel erg vervelend. Omdat ik meteen wegreed was ik nog voor elf uur thuis, mooi kindertjesbedtijd!

12 maart 2017

Voorjaarsvliegen









Het is een wereldwijde, warme clan. We delen onze passie en onze emoties bij alle risico’s en verliezen. We kennen elkaar al decennia, en als er nieuwe piloten bij komen zijn we enthousiast. Maar het is ook een sport waarbij we ontzettend afhankelijk van anderen zijn en waar enorm veel geld voor nodig is. En we hebben verschillende karakters en opvattingen – het mag dan wel een grote familie zijn maar dan wel inclusief alle familieruzies. Zoals vliegen het leven in het klein is, zo is de gemeenschap van vliegers de maatschappij in het klein. Goed dat er wat regels en organisatie is.
Ik vind het verschrikkelijk treurig als juist de mensen die zich enorm inzetten om ook anderen te laten vliegen, het zo erg met elkaar aan de stok krijgen dat uiteindelijk iedereen verliest. Niks aan te doen kennelijk, ik heb m’n eigen portie ook meegemaakt en bij elk nieuw conflict probeer ik me zo goed mogelijk afzijdig te houden.
En gewoon enorm te genieten, van de zon, van het vliegen, van het babbelen en van het feit dat het gewoon weer gaat. M’n elleboog was een heel klein beetje vervelend bij het naar rechts draaien, maar slepen ging zonder een centje pijn en ik maakte ook twee prima landingen. Wel overshoots en niet zo mooi als Klaartjes landingen, maar niks om over te klagen. De thermometer stond op twintig graden toen ik rustig inpakte in het zonnetje en ik was nog voor half acht, zonder noemenswaardige file, thuis. Nu nog even wachten tot buurman me helpt de vleugel weer binnen te leggen, en dan zalig rozig nagenieten.