 |
Italiaanse team
|
Er zijn 110 class 1 (dus de echte, originele delta’s) piloten,
en 27 class 5 (rigids, toestellen die het midden houden tussen een delta en een
zweefvliegtuig). Er zijn drie startplekken op de berg, die maar net groot
genoeg is voor al die opgebouwde toestellen. Nog even een terzijde: in het
Nederlands kunnen we geen onderscheid maken tussen ‘start’ als we het moment
dat iemand van de berg af holt bedoelen, en ‘start’ als iemand de virtuele
cirkel doorvliegt die aangeeft waar het traject begint om punten te scoren in
de wedstrijd.
Op de berg zijn bordjes met nummers in de grond geprikt, en
op basis van de ranking wordt bepaald wie bij welk nummer op moet bouwen en in
welke volgorde ze van de berg af moeten starten. Ik zeg moeten, maar ze hebben
wel een keuze. Ze kunnen besluiten dat ze achteraan in de rij gaan staan, of ik
kan ze daar naartoe sturen als ze niet op tijd klaar staan. Uiteraard kan
iemand ook besluiten helemaal niet te starten.
De rigids staan bij de verste startplek en daar bouwen ook
de zes of zeven early birds op, deltapiloten die zich hebben opgegeven om nog
vóór het startwindow open gaat, te starten. De rigids vertrekken eerst, meteen
daarna de early birds, en om twee uur beginnen we met het starten van de 110
(min die zes early birds dus) delta’s.
Nou bouw je je toestel op met de rug naar de wind, en zo
stap je ook in je harnas en zet je je helm op en doe je je handschoenen aan.
Dat betekent dat je niet kan zien wat er op de start gebeurt en dat je dus niet
eenvoudig op precies het goeie moment in de rij kan gaan staan. Want je mag
niet zomaar in de rij aansluiten, je moet wachten tot jij aan de beurt bent. Om
het allemaal nog lastiger te maken is het bloedjeheet in je harnas en is het
omdraaien van jezelf met je vleugel een lastige en zware klus, zeker als er allemaal
vleugels om je heen staan die je niet wil beschadigen.
Om ze daarbij te helpen lopen Jamie en ik met een lijst rond
waarop de startvolgorde is aangegeven, en we vertellen de piloten dat ze zich
klaar moeten gaan maken en achter wie ze moeten aansluiten en hoe die er dan
uitziet. We hebben een plattegrond waar de nummers op staan van wie waar
opgebouwd zou moeten zijn, en we kunnen natuurlijk namen roepen. Want als een
piloot eenmaal z’n helm en zonnebril of vizier op z’n kop heeft herken je zelfs
je eigen liefje niet meer.
De meeste piloten gedragen zich goed maar er zijn er altijd
een paar die te vroeg of veel te laat zijn, meestal omdat ze stiknerveus zijn.
En als je een nerveuze piloot probeert op te jagen wordt ie agressief, of gaat
het nog langzamer, of raakt ie zo gestresst dat ie straks misschien slecht
start. Dus de kunst is om wel te zorgen dat iedereen eerlijk aan de beurt komt
en dat mensen doen wat wij zeggen, maar zoveel mogelijk spanning vermijden.
Ondertussen zijn er een paar die mijn stresslevel verhogen doordat ze
voortdurend komen vragen hoe lang nog voordat zij aan de beurt zijn, bij welk
nummer zijn we, moet ik me al klaar maken? En natuurlijk blijf ik ook niet kalm
als ik zelf een vergissing maak waardoor iemand onterecht later in de rij
terecht komt of veel te lang in z’n hete harnas heeft moeten wachten.
Ik vind het desalniettemin een leuk klusje omdat ik er elke
dag bij ben en ik kan echt helpen. Tegelijk zie ik dus nooit het starten zelf,
ben ik flink moe en soms verbrand na een of twee uur zorgen voor de volgorde,
en krijg ik dus met kwaaie en zenuwachtige en onervaren piloten te maken. Maar
goed, het is lollig als we ze allemaal in drie kwartier de berg af hebben en de
launch crew nog een paar vrijvliegers helpt, we nog een blik naar boven werpen
om te genieten van de gaggle, en dan al roddelend naar beneden rijden. Ik ga m’n
hangmat in, Jamie en Lou rijden door naar goal om Owen op te halen. Soms ga ik
mee maar meestal heb ik wel genoeg hitte gehad.
