Dagje Bruinehaar

 

Na zeker twee jaar nauwelijks meer lieren ben ik nog tuttiger dan anders. Ik neem geen enkel onnodig risico, wil liefst alleen door een lierman opgetrokken worden waar ik heel vertrouwd mee ben, en ik pak gewoon de Fun. En dan nog koppel ik los zodra ik een wolk op 500 meter ingetrokken werd, ook al had ik er best doorheen gekund. Bij het tweede vluchtje waren de wolken helemaal weg en zat ik ook net een tikje minder te kloten met m'n tweede lijntje. Hoe dan ook, twee frisse fraaie minivluchtjes (Haagse hopjes eigenlijk) met twee prima landingen waren voor mij weer helemaal genoeg. De gezelligheid was bijna belangrijker.

We schaatsen ons de comfortzone uit

Vier dagen schaatsen, feest en gezelligheid, babbelen met vreemden, waren een zalige verjongingskuur. Dat neemt niet weg dat ik, we, leven alsof we al lang de tachtig gepasseerd zijn. Ons wereldje is klein en voorspelbaar en donszacht geworden. Geen verrassingen, geen uitdagingen. Niks moet, niks kost enige inspanning. We zitten al maanden in een gedwongen comfort zone. Comfortabel, makkelijk, maar o zo saai.

Het was al bekend dat uitdagingen motiveren, dat verrassingen stimuleren. Nu ervaar ik het aan den lijve, het omgekeerde dan. Ondanks een gepriviligeerd dus zeker en makkelijk bestaan sijpelt elke motivatie weg. Ik word steeds minder creatief, steeds minder productief. En daar word je dan langzaam maar zeker toch een tikje depressief van. Kan je nagaan hoe het voor jongeren is, wier biologische klok dicteert dat het leven één grote uitdaging moet zijn.

Gelukkig was daar dat geweldige ijs. Wel vriendelijkheid en behulpzaamheid alom, niemand die een kwartier lang in je gezicht zat te ademen. Zon, overvliegende ganzen, zingende scheuren. Nèt de perfecte mix van spanning en pret, van spierpijn en rozigheid. We kunnen er weer een paar weken tegenaan.

 

Van oude mensen, de dingen die voorbij gaan

Terwijl ik aan de verkeerde kant van de wereld leef alsof ik al ruim de 85 gepasseerd ben valt mijn vriendenclubje down under uit elkaar. In het jaar dat ik een half jaar alle wedstrijden aan de oostkust vloog was Ratty's huis mijn basis. Maar niet alleen voor mij - met Selmsy, Nic, Fluffy en Hairy Karl vormden we een soort vlieggezinnetje. De rest van de vliegfamilie landde vaak voor het huis en kwam dan een biertje op de veranda halen. Ratty organiseerde feesten waar Camo draaide en we allemaal drijvend in ons zweet het nieuwe jaar inluidden.
Inmiddels wil Fluffy niets meer met ons te maken hebben. Selmsy heeft zich tegen corona verschanst in z'n werkplaats. Karl lijkt bezig met een langdurig afscheid van z'n kinderen. Cameron is getrouwd en peddelt weer. Nic en Ratty zijn uit elkaar. Conrad vroeg me vanmorgen hoe het met de Selmster is. Ik zei dat ik wel wil helpen z'n nieuwe huis te verven, maar het zal nog zeker een jaar duren voor ik terug kan. Twee jaar, denkt Glen. Ondertussen hebben we allemaal een bril op en trekken we de eerste grijze haren uit. We bespreken pijntjes en artrose en opvliegers en cholesterol. Voor het eerst sinds ik werk besteed ik geld en vakantie niet aan vliegen.
Ik ben superblij dat we elkaar regelmatig kunnen spreken en zien. Neva geeft me nog altijd vliegadviezen en met Camo heb ik het nog altijd over de mentale factoren voor succes. Selmsy voelt zich nog altijd schuldig over mijn ongeluk, iedere keer merkt hij op hoe hard ik schreeuwde. Daar moet een blij vluchtje overheen natuurlijk.
Maar de mogelijkheid om terug te gaan, terug naar Newy en terug in de tijd, verdwijnt steeds verder. Ik eindig waarschijnlijk als Windy, die tot de lockdown jaarlijks zonder vleugel of harnas, alleen nog maar for old times sake, de gang naar down under maakte. Omdat de herinneringen aan de hoogtepunten van ons leven dáár zijn.

Buiten spelen met de kwajonges van Skyline

 

Ik ben lid van drie clubs waar ik de mensen graag van zie, ik ben geadopteerd door de Fransen en ik heb Australië als tweede moederland geadopteerd, ik vlieg jaarlijks met de Britten en ik heb een stevige fanbase in Italië. Toch voelde het vanmorgen alsof ik naar huis reed, naar Bruinehaar. Voor de zekerheid allebei m'n vleugels mee, lang leve de buurman die nooit te beroerd is om even te helpen tillen, alle radio's vol en m'n release vast aan het harnas geklikt. Na twee jaar eindelijk weer eens een lierstartje gaan maken was best spannend. Het was er wel de ideale dag voor en Tom bood aan om te lieren en Gijsbert wilde wel helpen starten, en inderdaad verliep alles vrijwel naadloos. Ok ik was het al zo verleerd dat ik m'n kabel verkeerd aankoppelde bij de eerste start maar dat leverde toch een perfecte landing op, bij de tweede start verliep het allemaal foutloos maar was er nul beweging in de lucht en bij de derde start releaste ik per ongeluk bij het overschakelen zodat ik naast de lier landde, maar toch kon ik wel blijven rondspringen van enthousiasme. Nico kwam nog even langs, ene Alex, Bart is weer terug in 't land, Gerard liet zich nog even zien en nog een paar bekenden. Omhelzingen konden natuurlijk niet maar het was zo fijn om weer vliegmaatjes te zien. Buiten ons rare wereldje zijn er weinig mensen die begrijpen hoe je je dierbaren soms jarenlang niet ziet, soms samen op vakantie gaat of elkaar wekelijks tegenkomt, mixen van mensen waar je echt van houdt en mensen waar je nauwelijks om maalt, alle mogelijke opvattingen en levensstijlen en beroepen bij elkaar, en dat dat dan toch de kern van je sociale leven kan zijn.

Voortdurend vlogen V's met wel dertig, veertig ganzen over. Vanuit de juiste hoek zag je schitterende spinnewebben glinsteren als een voile over het gras. Op de terugweg keek ik anderhalf uur recht in de zon die groot en oranje achter een paar slierten wolken net niet meer verblindend brandde. Man wat een topdag.

Nieuwe fiets

 

Bijna vijf uur, drieduizend mg paracetamol en heel veel geld had ik nodig om mijn gouden fiets uit Amsterdam op te halen. Vette tegenwind, lelijke twintig kilometer lange kanaalweg van Hoofddorp tot bijna Leiden, phpd maar toch geloof ik dat ik een goeie zet gedaan heb. Ik ben eigenlijk volstrekt niet moe, alleen een beetje uitgehongerd en dus wat beurs in rug en heupen. En het belangrijkste: de muziek hield er mooi niet mee op.

Harnasperikelen

M'n geknutsel van afgelopen week heeft goed uitgepakt: m'n droguechute kan niet meer ieder startmoment ontplooien en het harnas past nu in de lengte enigszins beter. Waardoor ik nu wel omhoog en omlaag kan met m'n angle of dangle, en daardoor blijkt nou toch de hangloop wel lang genoeg. Heel erg fijn om dat even uit te kunnen proberen in doodstille lucht, ondanks de mammatus die boven ons hoofd hing. Wel raar, bijna geen wind en zeker geen termiek, en dan die heftige lucht. Maar ik klaag niet, het was een ideale dag om dingen uit te proberen en even lekker buiten te spelen.
Als klap op de vuurpijl heb ik m'n ouwe harnas aan Julia overgedaan. Ze heeft exact mijn maten, behalve de schouderbreedte, en ze is absoluut toe aan een goed wedstrijdharnas. Ze is een stuk jonger dan ik en vliegt bovendien meestal met Oleg, dus het gewicht zal voor haar niet zo'n probleem zijn. Goed voor mij ook om een beetje schoon schip te maken, en helemaal fijn dat de Covert naar iemand gaat die ik graag mag. Als het ding aankomt tenminste, via Antwerpen naar Meduno naar Tsjechië en dan hopelijk rechtstreeks naar Ukraïne. Eén van de leuke dingen van ons vliegwereldje, dat er meestal wel iemand naar een wedstrijdje rijdt waar weer iemand anders ook zal zijn en dat de meeste piloten wel bereid zijn om even wat mee te nemen, ook al zit de auto al mudvol.

Dure fiets

Idworx easy rohler, jeetje de naam alleen al!

Ik sta nog na te tollen. Meer dan vijfduizend piek voor een fiets! Absurd, maar de consequentie van m'n zoektocht naar een fiets zonder pijn. Ik heb altijd erg genoten van fietsen, lekker hard en lang en liefst behendig zonder stoppen, met een muziekje in m'n oren, heerlijk. Maar sinds een aantal jaar kan ik geen twintig minuten meer fietsen zonder gemene steken in m'n rug, ook op de ligfiets. Dus tegelijk met het vliegen moest ik ook capituleren met het fietsen - zwemmen is al een paar jaar eerder afgelopen door m'n allergische reactie op zwemwater. Ik werd er erg ongelukkig van en een paar maanden geleden, toen ik weer op m'n ligfiets zat te wiebelen van de pijn, besloot ik koste wat kost een goeie fiets te gaan kopen. Eerst de fiets, dan de prijs.
Ik begon bij m'n eigen fietsemaker en die gaf me een zalige fiets mee, maar binnen het half uur was het mis. Toen naar Van Herwerden in Voorburg, beroemd om z'n kundigheid bij het passen. Die bleef maar passen en meten, ander zadel, stuur iets naar voren, eindeloos maar hij verkoopt wel uitsluitend sportieve fietsen en dat is nou net niet goed voor mij. Op naar de Vakantiefietser in Amsterdam, die m'n maten en wensen noteerde en gisteren een perfect passende testfiets voor me klaar had. Ik heb 'm eerst besteld en daarna pas om de prijs gevraagd, gruwelijk natuurlijk maar de enige kans om nog jaren met plezier te fietsen denk ik.
Ik stop niet volledig met vliegen, maar ik ben al jaren geleden gestopt met vliegen zoals ik zou willen. Mijn streven was altijd om te vliegen zoals ik fiets: lang, ver, behendig. M'n eerste stap terug had niet zoveel met het ouder worden te maken maar met mijn groeiende landingsangst. Een aantal ongelukken en overgangsklachten later is het duidelijk dat ik misschien ooit nog wel fatsoenlijk leer landen, maar dat ik nooit meer tien dagen aan een stuk uren per dag tientallen, honderden kilometers zal maken. Niet alleen omdat een inspannende vlucht drie nachten huilen van de pijn betekent, maar ook doordat ik de vaardigheid om termiek te pakken begin te verliezen, naast m'n blijvende zenuwen over een buitenlanding.
De toekomst wordt steeds meer: alleen maar vliegen als het allemaal heel makkelijk is - goed weer, hulp bij het sjouwen, grote platte landingsmogelijkheden. Vaker een wiekendje overslaan en in plaats van vliegen, fietsen. En vooral: focussen op de dingen die ik nog wel kan, niet langer gefrustreerd raken in mijn tevergeefse pogingen het beter te doen.