Je staat vroeg op, rommelt wat op de camping, peddelt een
stukje en zwemt een stukje en je doet een klein vluchtje en plotseling is het
vijf uur. Onbegrijpelijk. Ik ben ontzettend verdrietig omdat we afscheid moeten
nemen en het zal nog wel weer een paar jaar duren voor ik Conrad weer zie. Maar
het was wel top, zeker nadat de regen ophield en we konden vliegen. Na een paar
vluchtjes op Plaine Joux donderdag, waar we een paar uurtjes de Mont Blanc in
haar volle glorie konden zien schitteren, namen we de bergroute naar Doussard
waar verder alles overdreven gladjes verliep. ’s Ochtends landden de
SIV-parapenters naast onze tent zodat Conrad het allemaal goed kon bekijken;
hij komt speciaal voor een SIV. Navette naar de start, vluchtje met m’n Fun en
een perfecte landing, nog een heerlijk ontspannen vluchtje en alweer een
geweldige landing. Uurtje peddelen, nog een stukje zwemmen, potje koken en een
goed gesprek, en toen we wilden gaan wandelen in het natuurreservaatje naast de
camping hoorden we een geweldige band (Les ogres de Barback) aan het
strand waar we verder de rest van de
avond hebben gedanst. De leden van de band speelden ieder instrument waar ik
ooit van gehoord heb, geweldig. Een mix van Arabische, folk, Baskische en
Franse chanson muziek, veel cabareteske oproepen tot revolutie en betere zorg
voor het milieu en een perfecte temperatuur ook nog.
Ik zocht nog slachtoffers om de kampeerspullen die ik aan
Ratty uitleen mee terug naar Nederland te vervoeren, en Nico die gezellig op
kwam dagen heeft geen plaats. Gelukkig bleek het eerste Nederlandse stel dat ik
aansprak erg vriendelijk, ze hebben ruimte en gaan pas over twee weken weg dus
ze nemen m’n spullen mee, ideaal. I love it when a plan comes together.
Vanmorgen hoefde ik de auto dus niet al te precies in te pakken, dus we konden
alweer superrelaxed op tijd naar boven waar ik allemaal bekenden van Club
d’Annecy trof – Jerome, Yves, Robert, enz.
Ik startte goed in een lekkere bel. Te lekker want
halverwege wolkenbasis verloor ik m’n concentratie en zakte ik weer net zo hard
terug naar starthoogte. Ik bleef nog een kwartiertje jojoën en dat was dan weer
teveel voor m’n puddingarmpjes – niks getraind afgelopen jaar, een pietsie pijn
in beide schouders en toch nog eigenlijk best wel een beetje last van de
elleboog. Na een half uurtje landde ik onelegant op Doussard. Net genoeg tijd
om alles in te pakken en op te binden, een paar babbeltjes te maken en het
enige biertje van de week te drinken en toen was Conrad er al. We doken nog een
laatste keer in het meer, huurden een fiets voor hem en reden als
allerallerallerlaatste ding met de fiets op het dak richting Annecy. Te vroeg
voor een restaurant dus we eindigden bij een ketenpizzeria. Smakeloze oranje
formica tafeltjes, lelijke parkeerplaats voor de deur. Een beetje gesprek lukt
dan ook niet meer en om zeven uur namen we afscheid. Hij stond me bij de afslag
naar het fietspad op te wachten om nog een laatste keer te zwaaien, en flink
van slag af wist ik twee uur lang te verdwalen en m’n creditcard kwijt te raken
voordat ik eindelijk op weg naar huis reed, met de cd van het bandje van
gisteravond veel te hard. Geen Luxemburg dus meer vanavond dus een sleepje in
Maillen morgen zit er waarschijnlijk niet meer in, maar als troost heb ik een
heerlijk campingkje gevonden waar het enige geluid dat van alle vogels en
kikkers is.
