onweer

Dag 1 Dutch Open

Terwijl ik weer ns zit te snotteren over m’n slechte vliegen realiseer ik me dat ik wel erg lang blijf hangen in de traumaatjes uit het verleden. Tegelijk weet ik niet hoe ik de vicieuze cirkel kan doorbreken: ongeluk, angst, slecht vliegen, verlies aan zelfvertrouwen, weer een ongeluk. Ik heb alles gedaan. Ik heb een intermediate vleugel gekocht, tientallen vluchten met en zonder begeleiding geoefend op de landingen, ik heb hele jaren alleen maar landingen geoefend, en nog bak ik er weinig van waardoor ik tijdens het vliegen zo op het landen gefocust ben dat ik nog altijd een route vlieg weg van de termiek en richting grote vlakke terreinen, liefst met een windzak en een hoofdweg er langs. Terwijl ik het doe weet ik al hoe fout bezig ik ben, en toch overheerst de landingsangst. Zodat ik uitzak, mezelf wel voor de kop kan slaan, en zit te snotteren omdat ik datgene waarvoor ik leef, vliegen, gewoon niet kan. Er is wat discussie over uitzakken. Brad en Francoise vinden dat ik niet ben uitgezakt als ik eerst naar wolkenbasis ben gedraaid. Ik vind dat als het me niet lukt om een tweede belletje te pakken na m’n start, ik dan uitgezakt ben. Ik snap best dat het niet helpt om zo streng voor mezelf te zijn, en ik probeer Jamie na te leven en gewoon te genieten van korte vluchtjes met redelijke landingen, maar diep in m’n hart geloof ik mezelf gewoon niet. Ik moet dringend m’n logboekje weer ns teruglezen.

Gisteren vroeg ik aan Nicola of ik weer met hem mee kon rijden, naar Aspres terwijl de wedstrijd de Chabre op ging. Dat leek me niet zo heel slecht, afgezien van het late thuiskomen vanuit Aspres wat wel onhandig was gezien mijn rol als aspirant scorer. Net toen we alle vleugels op Nico’s bus hadden opgeladen kwam Lydia vertellen dat ze op de FFVL-bus moesten en dat er geen plaats voor mij was. Gelukkig beschermde Francoise me en m’n vleugel lag trouwens toch al helemaal onderop, ze gingen ze echt niet nog een keer verplaatsen. Al dat gedoe leek weinig zin te hebben want op de Longeagne stond de wind duidelijk uit het noorden. De lucht zag er wel fantastisch uit dus de groep van Lydia zette een taakje uit richting Pic de Bure. Ik wil bijna niks liever dan nog een keer naar de Pic vliegen, het is een verlangen dat lijkt op de schmerz als je net door je lief gedumpt bent, het is de fata morgana van mijn leven. Zo lang geleden dat ik dolgelukkig boven de Pic de Bure rondvloog, met verhoogde hartslag en witte knokkeltjes maar wel boven en in de enige echte Pic. En het is de Sirene geweest die me mijn eerste botbreuk heeft opgeleverd.

Maar ik moest wel overwegen dat ik op tijd terug op de camping wilde zijn, en bovendien moet ik me tevreden proberen te stellen met korte simpele vluchtjes zodat m’n schouder niet opnieuw ontsteekt. Richting camping dus, een kort vluchtje van 26 kilometer dat ik ook recent nog wel een paar keer gedaan heb. Om half twee stond de windzak nog steeds uit het noorden en ik was bang dat we er niet af zouden komen, dus nadat een ouwe rigidpiloot met het kleinste zuchtje van voren was gestart maakte ik me klaar en hielp Manu me de berg af. Voor een rugwindstart deed ik het niet slecht en ik draaide meteen in een heerlijke bel. Met wat aanwijzingen van twee zwevers bereikte ik wolkenbasis, nota bene in de goeie richting, dus ik ging op glij richting een volgende riggel en wolkjes. Het leek me wel onwaarschijnlijk dat ik aan de noordoostkant iets zou vinden en ik wist al dat ik niet ver genoeg zou durven doorvliegen, dus ik hoopte op een verrassingsbelletje midden boven het dal. Dat zat er ook wel maar ik pakte ‘m  niet goed, op dat moment was ik alweer veel te veel naar landingsopties aan het kijken. Kijken is goed maar ik besteed er te lang en te intensief aandacht aan. Zo gleed ik met een boog langs de riggels naar Serres zweefvliegveld, veel te hoog eigenlijk maar te laag om het nog serieus bij de haaievin te proberen. Een goeie landing leek me een prima afsluiting van dit vluchtje, maar de wind wapperde alle kanten op en ik moffelde er toch weer half op m’n knieën en wielen in. Meteen kwam een mevrouw met een koud biertje aanrennen, ze wilde m’n spullen dragen en zette een stoel neer in de schaduw waar ik afbouwde. Kirsty haalde me op nog voordat ik m’n New Scientist open had kunnen slaan, en rond vier uur was ik alweer op de camping.

André vond uploaden niet nodig omdat hij dacht dat niemand de taak gevlogen zou hebben, er waren er veel uitgezakt, maar ik ken m’n pappenheimers. Er zijn er altijd een paar die wel rond vliegen, of toch een groot deel van de taak doen. Terwijl ik boodschappen deed zag ik Arne op goal aan komen, dus ik zette me naast André neer om tracks te uploaden. Ik baal er van dat ik niet meer weet hoe het scoringsprogramma werkt en André heeft niet zoveel zin om het me opnieuw uit te leggen. Ik heb voortdurend ruzie met m’n windows 10 pc die de ouwe driver voor de Compeo de-installeert, en we hebben een verkeerde namenlijst. Bovendien is niet met mij overlegd welke parameters we gebruiken, grotendeels omdat de wedstrijdleiding niet echt begrijpt wat ze er mee aan moeten. Ik zie het mezelf dus volgend jaar toch niet meer doen, hier is geen lol aan.

Inschrijving NK

Niet zulke geweldige vooruitzichten, een katertje, en ik moest zeker om vier uur m’n spullen klaar gaan zetten dus ik besloot om niet te vliegen. Zie hoe ver ik gekomen ben, van de dagen dat ik er absoluut niet tegen kon als we niet om tien uur naar boven reden zodat er kansen waren op twee of zelfs drie vluchtjes op een dag. In plaats van vliegen nam ik Fleming mee naar het Plan d’eau voor een potje peddelen en zwemmen. Om vijf uur begon de inschrijving, met alle vragen en problemen. Eentje zonder sportlicentie, tien met te weinig dekking op hun aansprakelijkheidsverzekering, instrumenten die niet goed werken en natuurlijk mijn windows 10 dat voortdurend het stuurprogrammaatje voor de Compeo’s vernieuwt. En dan maar 29 inschrijvingen, ik denk deels doordat Gerolf zijn clinic hier doet deze week.

Met de Frenchies uit

’s Ochtends een paar uur wachten tot we eindelijk, veel te laat, naar boven reden. Boven nog een paar uur wachten tot we weer naar beneden reden. Toen we éénmaal op de camping waren begon het te gieten. Ik sprong bij Francoise in de auto om op bezoek te gaan bij Patrick. Vervolgens togen we met Patrick naar Jacques Bot, en na een hoop pastiches met z’n allen naar het restaurantje bij vliegveld Serres. Ik kon de gesprekken toch al nauwelijks volgen maar met de jazzband die in een hoek van het zaaltje speelde was er geen gesprek mogelijk. Never mind, sinds het Franse team me tien jaar geleden geadopteerd heeft, nadat het Nederlandse team me in de steek had gelaten, ben ik er graag bij. Pascal hoopt altijd dat ik nog eens Swift ga vliegen, Patrick nodigt me uit om mee naar Namibië te gaan in 2019 (moet je wel heel goed kunnen landen), Francoise wil samen naar Lanzarote.