Australische toestanden

Na een heel fijne terugkomtweedaagse, een fietstocht door de streek, een grote bak aalbessen en een supercampingkje in de Achterhoek mocht ik Tom ophalen die had toegezegd me de lucht in te zullen helpen. Eenmaal op het veld, waar we van startplek moesten wisselen, nam Joop al het sjouwwerk van me over. Alex hielp me starten en na elke landing, veel te ver weg, bood Ramon aan om m'n harnas terug te dragen. Toen de kabel brak zorgde André er voor dat ie weer gelast werd, terwijl Mario mij in alle toonaarden bewonderde om m'n avontuurlijke verleden. Tom sloot de dag af met een verrukkelijke salade zodat ik pas na de file en met een gevulde maag naar huis hoefde te rijden. Al met al stelden drie starts kwa vliegprestaties nulkommaniks voor, maar ik kon als een prinses zwelgen in de zorgzaamheid van m'n schermvliegende vliegmaatjes en dat maakte de dag meer dan geslaagd.

Ouderdom

 

Inmiddels heb ik me er wel een beetje bij neergelegd dat ik nooit meer wedstrijd zal vliegen en ook nauwelijks meer overland. Nu dient het volgende probleem zich aan: zonder de ambities die bij het overlandvliegen hoorden en met de angst die alsmaar toegenomen is doordat ik me veel te vaak bezeerd heb, wil ik alleen nog maar vliegen als het allemaal supermakkelijk en ideaal is. Rustig windje, groot landingsveld, makkelijk vleugeltje. Maar dat betekent dat ik bijna geen uren meer maak. En zonder uren nemen m'n vaardigheden duidelijk af. Een gevaarlijke vicieuze cirkel want nog altijd zou ik niet zonder vliegen willen leven.

Geurexplosie

En dan is het ineens 27 graden en staat alles vol in bloei. Overal knallende brem, geurige meidoorn en de lucht van dennehout. Hoog gras vol paarse en witte bloemetjes en zoemende insecten, ook muggen helaas. Ik had een perfect plekje gevonden bovenop de heuvel achter de mijn, voorbij een kapelletje een doodlopend weggetje en dan nog een stuk het bos in, niemand die me zou zien. Zo ziet ongeveer het paradijs er uit. Wel sloop er iets middenin de nacht om m'n tent heen, letterlijk alle haren op m'n lijf stonden overeind en ik was nog slaapverlamd. Naarmate ik wakkerder werd had ik beter door dat het waarschijnlijk een vosje was en geen mens of groot beest, maar het was toch even een griezelige gewaarwording. Later, tegen vijf uur, werd ik gewekt door de roffels van verschillende spechten en het aanzwellende vogeltjesgezang. Schitterend.

Zaterdag was ik pas rond half twee op de start, voor het eerst in twee jaar weer eens Neumagen. Er was het hele weekend hele lichte oostenwind voorspeld maar het was zaterdag al stevig en zondag zelfs te hard. De meesten van ons hebben weer ingepakt, zeker nadat een leerling met een ambulancehelikopter moest worden afgevoerd na een slechte landing. De windzak op het landingsveld ging dan ook alle kanten op. Maar goed, zaterdag was leuk. Ik had de Fun mee, eenmaal in de lucht bedacht ik dat ik bijna niet meer vlieg en dat is ook prima, als ik maar kan starten en dan helaas ook moet landen. Ik zorgde er na een minuut of twintig wel voor dat ik landde voordat we met z'n allen tegelijk abgesoffen werden. Het is een groot veld maar er staan bomen omheen, je moet boven de rivier wegblijven en een overshoot is wegens het hele hoge gras een slecht idee. Ik landde met een extra s goed ook al moest iemand me toch even laten weten dat hij het 'doodeng' vond dat mijn circuit niet perfect was. Het is een rare neiging van deltisten, waar ik me zelf ook wel eens schuldig aan heb gemaakt, om anderen een standje te geven over hun techniek - eigenlijk om te laten merken dat je het zelf zo heel goed weet en ook goed kan.
Een andere rare neiging is je te gaan verantwoorden over inpakken op de start of over vroegtijdig landen of over een nose-in. Hele verhalen over wat je dacht en waarom en hoe het niet uitpakte zoals voorspeld enzo. Heel stom, fijn dat iemand anders het doet want het maakt me duidelijk dat ik het zelf ook echt niet meer moet doen, mezelf verklaren over m'n matige vliegprestaties. Nergens voor nodig.

Verkeerd gegokt

 

Ik was de auto al aan het inpakken toen ik nog niet wist waar ik heen zou rijden. De vrienden die ik in Stadskanaal had willen bezoeken waren niet thuis dus EHST viel af. Bruinehaar zag er het beste uit maar ik kon niet zeker weten of er een deltalierman zou zijn - André schrijft zich in principe niet in. Maillen zou alleen zaterdag zijn en de wind zou wat naar noord draaien, maar ach het zou maar licht zijn dus dat werd 'm. Foute keuze. Toen ik aankwam stond de windzak al strak noord en ik twijfelde of het de moeite waard was mijn vleugel af te laden. Toch maar gedaan want zolang ie op de auto ligt vlieg ik sowieso niet.
Eenmaal op de start durfde ik het toch niet aan, en toen later Sven en Koen wat pogingen waagden zag je ze alle kanten op stuiteren en tegenwoordig nu ik verstandig slapjes en bangelijk ben zie ik er dan maar van af. Vier uur na aankomst sjouwde ik de hele handel weer terug naar de auto.

Gelukkig bood Tom een tripje naar het volgende ulm-veldje aan met de dragonfly, uurtje heen, frietje eten, half uurtje terug. Koud maar prachtig, wat is Wallonie toch mooi. Koolzaadvelden, de Maas, bosjes en paadjes en overal enorme middeleeuwse hoeves en hier en daar een kasteel of een pastorie. Erg mooi en de dragonfly is ook leuk. Al durfde ik niet te sturen toen hij met z'n instrumenten zat te klooien, ik ben al een kluns en met zo'n drie-assig ding kan ik al helemaal niet overweg. Lang geleden heeft Bobby me zo ver gekregen dat ik een hele driezestig draaide zonder hoogteverlies maar toen was ik nog jong en altijd in om iets nieuws te proberen. Tegenwoordig ben ik het liefst passagier en geniet ik gewoon van het uitzicht en van het vlieggevoel ook al waait de bril zowat van m'n hoofd.

Tegen half elf kwam ik aan bij tante waar we de halve zondag in de tuin genoten van de zon, terwijl in Bruinehaar en Stadskanaal iedereen de sterren van de hemel vloog. Jammer om het gemist te hebben maar al met al was het toch best een geslaagd wiekend.

Paasvluchtjes

 

Tussen de afsluiting van het leertraject persoonlijk leiderschap en Pasen in een bijna contemplatief dagje Maillen. De contemplatie wordt vooral bevorderd door de vijf en een half uur in de auto natuurlijk en niet echt door die twee keer tien minuten dat ik daadwerkelijk vlieg. Hoe dan ook, ik voel me heerlijk ontspannen en in het nu, hoef niks, mag wel. Het waaide veel harder dan we hadden gehoopt maar wel strak recht op de baan. Het was wat frisser dan gehoopt maar de zon scheen en ondanks de afscherming met hoge cirrus zat er hier en daar een belletje. Het was drukker dan verwacht, mede doordat de regen de Bassanogangers naar huis had gejaagd, heel gezellig.
Na m'n tweede landing had ik nog wel puf voor een derde start en met die afnemende oostenwind waren de omstandigheden ook best wel ideaal en ik hoefde niet speciaal vroeg naar huis dus ik schoof de rij weer in. Alleen kwam Tom vertellen dat de motor van de tug even was uitgevallen zodat Jo niet verder wilde slepen. Tom durfde het zelf wel aan maar voor mij was het het sein om in te pakken. Net toen ik daar klaar mee zag ik twee motorrijders wat zoekend om zich heen kijken, dus ik vroeg ze om te helpen de vleugel op m'n auto te tillen en zo raakten we aan de praat en ik nam ze mee naar de start om het hele gebeuren van dichtbij te zien. Het leek een grote kans dat tenminste een van de twee vliegles zou gaan nemen, of op z'n minst een keer een duo met Tom zou willen doen.

Eerste vluchtje sinds een half jaar

Het was wel een beetje zoals bij de zeeverkenners, waar ik vanaf m'n twaalfde of dertiende bij was. Vroeg op, ondanks de kou meteen aanpakken en samen de boot optuigen en vooral niet flauw doen. En dan de rest van de dag op het water spelen. Onze vleugels bouwen we allemaal individueel op maar de sfeer lijkt er toch op, iedereen helpt elkaar en wie het eerste klaar is maakt de startplek in orde. Vanwege de harde oostenwind nam ik Wouts aanbod om m'n kabel vast te houden dankbaar aan. Desondanks was het allemaal bijna boven m'n macht. Het opladen van de auto vanmorgen was weer zwaar maar te doen, drie uur rijden naar Maillen overkomelijk, de vleugel op m'n eentje naar het gras zeulen ging net. Maar eerst lukte het bijna niet om de spanning op te trekken en vervolgens kreeg ik beide tips er nauwelijks in. Slappe handjes.
Eenmaal op de start maakte ik gebruik van een moment van luwte om de vleugel op de dolly te zetten en m'n loeizware harnas erin te hijsen, maar zodra ik me omdraaide om de vg aan te trekken duwde de wind 'm op z'n neus. Wout en Vincent redden me maar het leverde weer een dikke hartslag op en nog meer slappe spieren.
Start en vlucht gingen lekker, ook al had ik teveel vg en vliegt Jeremy meestal te langzaam dus halverwege mikte ik de hele vg eraf. Ik werk liever hard dan dat ik uit moet duwen om een beetje boven de tug uit te komen. Snel daarna zwaaide hij me af en er zat zowaar een belletje waar ik ook nog een paar meter hoogte in won! Alleen dreef ik met de keiharde wind van het veld af en daar heb ik niet voor getekend op zo'n eerste vliegdag sinds zes maanden, dus ik liet het piepje voor wat het was, vloog terug, landde en liep meteen door naar de auto. Zonde misschien maar ik was nu al meer dan moe dus waarschijnlijk was het gewoon verstandig.
In de file terug naar huis probeer ik er niet aan te denken hoe zwaar het allemaal is en hoe weinig vlieguren ik er nog voor terugkrijg. Het was fijn om even te vliegen, om clubgenoten te zien en om de hele middag buiten te zijn. Thuis was m'n plekje voor de deur vrij en de nieuwe buurman bood aan te helpen, inmiddels heb ik gedoucht en gegeten en kan ik op tijd naar bed.

Troost

Na een heftig verkeersongeluk strompelde ik mijn huis in. Telepathisch als altijd belde Ad: of ik misschien hulp nodig had? Maar ik heb natuurlijk nooit hulp nodig, ik kan alles zelf, dus nee hoor. De volgende ochtend hinkte ik de deur uit met de intentie om boodschappen te gaan doen. Daar, op de portiektrap, zat Ad. Te wachten tot ik wakker was zodat hij me toch kon helpen want hij had wel door dat ik wel degelijk hulp nodig had.
Dat was Ad ten voeten uit. Hij heeft mij talloze malen getroost en geholpen. Hij zorgde dat ik me geborgen voelde. En hij was zo ontzettend geestig, helemaal in combinatie met Jacques. Stoute jongens bleven het, die giechelend met hun handdoekjes over de schouder probeerden gratis te douchen op de camping in de Vogezen.

We hielden allebei enorm van de Nederlandse taal. Ik merkte op dat veel toppers nogal dyslectisch zijn, dus we concludeerden dat ons gebrek aan vliegtalent te wijten was aan onze taalvaardigheid.

Na zijn ongeluk in Aspres belden we. Hij zag het niet zitten om een nieuwe vleugel te kopen maar hij was bang dat ik niet meer van hem zou houden als hij niet meer zou vliegen. Ik wist hem er van te overtuigen dat hij door zou kunnen vliegen met een intermediate vleugeltje en dat ik natuurlijk sowieso altijd van hem zou houden.

Vlieg vrij Ad.