WK dag drie

 

Hoe te bloggen? Mijn dag was goed, ik kreeg van alle kanten hulp om de Fun die ik van Araldo heb gekregen in orde te maken en ik maakte er een leuk vluchtje mee. Onze ingrepen in de startvolgorde werkten ook allemaal, ik zag sommige notoire laatkomers zelfs rennen (Jamie heeft gedreigd met penalties voor iedereen die voorkruipt) en de piloten waren blij dat ze niet de halve berg over hoefden.
Maar we hadden alweer een ernstig ongeluk en het team is volkomen uitgeput. Het is al rampzalig genoeg dat er ernstige ongelukken gebeuren maar er worden ook nog allerlei verwijten geuit terwijl iedereen nog aan telefoon en radio met reddingsdiensten bezig is. Het zal wel weer nachtwerk worden, ook voor Paco die gisternacht nog in het donker iemand uit een boom moest halen die alleen te voet bereikt kon worden. Ik hoor ze elke avond thuis komen maar ik slaap dan vrijwel meteen door, terwijl zij nog moeten koken.

Dag twee

Belgisch team

Paco, Lara, Sergie

Darren wordt overhoord

De wedstrijddeelnemers waren ondanks de westenwind weer snel van de berg af dus ik kon al voor half vier starten. Didu en Paco waren er om me te helpen en er waren nog meer vrijvliegers en parapenters in de lucht die redelijk omhoog gingen. Ik deed er alleen ouderwets lang over voordat ik gecoordineerd genoeg was om een bel in te draaien, en dat bleek nou juist mijn voordeel want de bellen verder voor de berg waren beter dan die op de kam. Het duurde zeker een kwartier voordat ik echt gesetteld was. De lucht van Ager is toch echt wat de Amerikanen 'big air' noemen, het is pittig allemaal zelfs op een dag zoals vandaag dat het voor hier niet echt bijzonder heftig is. Toen ik eenmaal op bijna tweeduizend meter boven het dal ronddobberde had ik tijd om na te denken. Is het dit allemaal waard? De hitte en de krachtsinspanning, de stress voor de landing, de voortdurende spanning als je echt moet werken om zo'n enkeldoekertje daar te krijgen waar je het hebben wil? Ik keek om me heen en ik bedacht ja, hier word ik nog steeds heel erg gelukkig van. De bergen en het dal, de azuurblauwe meren en de gieren en het onbeschrijflijke gevoel van vliegen. Er is niks beters.
Op hq plakten we allemaal aan de livetracking om de laatste 8 kilometer voor goal te zien. Ze zaten belachelijk laag en er kwamen steeds meer in hun gaggle, waanzinnig spannend. Daarna kwamen de uitgezakte piloten binnen met verhalen over hoe moeilijk het was geweest. We eindigden tranen lachend met Peter Seiss, het broertje van Woolfy die minstens zo grappig is.

HG wereldkampioenschappen 2025 taak 1

Jamie en Andy aan het werk

De wekker op half zeven gezet omdat ik nog dacht dat de teamleaderbriefing om acht uur was, maar dat betekende dus een uur voor niks in de warme zaal met vieze koffie wachten tot het echt begon. En veel te lang duurde. Vervolgens maakte ik de fout om m'n vleugel niet mee naar boven te nemen. En daarna ging het niet soepel met de nummers - de class 1 piloten hadden gelukkig wel door waar ze op moesten bouwen maar het lukte me ruim onvoldoende om ze netjes te informeren achter wie ze moesten aansluiten in de startrij. Nene en Dani zijn natuurlijk nooit op tijd klaar dus die negeer ik gewoon. Nu ik geen bevoegdheid heb is er niemand om ze naar achteren te sturen, waar ze zich toch nooit bij neerleggen. En terwijl de meeste piloten keurig blijven wachten tot ik ze vertel dat ze in de rij  mogen, zijn er altijd een paar die grof voordringen en dat is dan weer super oneerlijk tegenover al die normale mannen die staan te zweten in hun harnas.
Tegen de tijd dat ze allemaal de berg af waren had ik prima kunnen starten maar dus m'n spullen niet bij me. Jamie en ik reden Jochems auto naar goal, maar kwamen zo laat aan dat de meesten al lang aan het afbouwen waren Bijna iedereen stond op goal dus ik kon Atilla's humeur wel uittekenen: een belachelijk kleine Mickey Mouse taak. Zonde van zo'n mooie dag. Maar de meeste piloten waren wel gelukkig met deze voor hen geslaagde eerste dag.
Vervolgens maakte ik alweer een fout door met Fabio en Andy mee terug te rijden in plaats van op goal te blijven hangen en even het meer in te duiken. Ik maak er nu dan maar het beste van door m'n gmail account op te schonen.

Livetracking

blog Dutchies

scores

Practice day

 

Ik ben eigenlijk te moe om nog te bloggen maar de plicht roept. Na de leukste openingsceremonie die ik ooit heb meegemaakt en een paar uurtjes met Charlie voordat ze weer naar Australie vertrok, startten we vanmorgen pas om half negen met mandatory safetybriefing, general pilot briefing en teamleaderbriefing. Dat duurt uren want allerlei vragen moeten worden beantwoord en over vanalles moet worden gestemd en ik had net als Andy en Fabio notities moeten maken om later te kunnen checken of en wat er precies gezegd en besloten is bij die briefings. Puntje voor een volgende keer.
Daarna vrijwel meteen de berg op waar we na de taakbriefing aan de slag gingen om eerst de rigids en daarna de flexies op volgorde te waarschuwen om zich klaar te maken. Toen bleek eerst dat de piloten de nummers verkeerd hadden geinterpreteerd zodat iedereen door elkaar stond, en bij de class 1 werd het nog erger omdat de nummers op de grond in de verkeerde volgorde lagen. Besloten werd om deze practice day de volgorde maar gewoon te vergeten en ze ouderwets in de rij lieten invoegen op een moment dat piloten er zelf klaar voor waren. Met het dringende verzoek aan degenen die vooraan stonden om snel te starten. Dat werkte prima, de piloten waren allemaal prettig cooperatief en zelfs Nene was snel de berg af. Maar tegen de tijd dat ze allemaal weg waren en ik zou kunnen gaan opbouwen waaide het erg hard en bovendien moesten we de puzzel met de nummers opnieuw maken, dus ik besloot alweer niet te vliegen.
Met z'n vieren en twee tangetjes voor de tiewraps was het omnummeren in een uurtje gepiept en konden Jamie en ik naar goal rijden. Maar na een paar boodschapjes in Tremp bleek dat de meeste piloten al op de grond stonden dus onze rit naar goal had niet zoveel zin meer. Wij dus terug naar Ager, waar Jamie ontdekte dat ze haar iphone in de supermarkt had laten liggen. Gelukkig was de Duitse chauffeur daar in de buurt en die haalde het ding op, een opluchting om niet helemaal terug te hoeven rijden.
Na een biertje met Paco en Sergi die minstens zo klaar waren als wij moesten we als steward (Jamie) en jury (Andy, Fabio en ik) debriefen. Dat werd een heel lange zit want er waren ongelooflijk veel issues te bespreken en zo mogelijk op te lossen. Hoe de pushregel precies werkt nu in de regels is opgenomen dat er alleen gepusht kan worden vanuit de startrij; dat Joel niet tegelijk organiser en piloot kan zijn; de samenstelling van de task advisory committee; de penalties voor het hoger vliegen dan de toegestane hoogte; sommige teams kunnen niet op Telegram voor hun safe landing melding; Steward heeft z'n arm gebroken en waar stond de ambulance precies; en ongetwijfeld meer maar dat ben ik dan vergeten. Heel erg leerzaam en Jamie is fantastisch in haar overwegingen en formuleringen van oplossingen waardoor ik ook weer wijzer wordt over de ins and outs van categorie 1 wedstrijden. Het is al flink geëvolueerd sinds ik voor het laatst als deelnemer meevloog.
Om negen uur konden we eindelijk een hapje eten terwijl de ene na de andere piloot trackers kwam inleveren. Veel te laat voor de vrijwilligers die doodop en gaar verbrand op het terras zaten te hopen dat ze een douche en een bed op konden zoeken. Uiteindelijk ben ik daar het eerste klaar mee.

Naar Ager

Ik word helemaal gek van de vliegen en de varkenslucht maar verder is het allemaal weer geweldig. Ik kon pas vrijdagochtend weg omdat ik donderdag nog naar een pensionering wilde, maar de reis verliep op een paar gigantische files na eigenlijk wel heel voorspoedig dus ik kampeerde ergens bij Vierzon, precies halverwege. En toen ik het zaterdag zowaar voor de nacht leek te gaan halen als ik niet overvallen zou worden door de gigantische onweersbuien waar het hele vlieg- en treinverkeer voor was platgelegd, kreeg ik alleen nog maar de laatste verkoelende spetters voor de kiezen. Ik had geen zin om de tent in de modder op te zetten maar dat hoefde ook niet want ik kon in Fabio's bed omdat hij wel een dag vertraagd was door het onweer. En toen ik vanmorgen over de camping rondliep op zoek naar een goed plekje voor m'n kampement vertelde Joel dat ik bij de Catalanen in huis kan, in het nieuwe wijkje op de zuidkant van het oude landingsterrein. Paco geeft de tweepersoonskamer op zodat ik een deur dicht kan trekken en niet naast de koelkast hoef te slapen, geweldig.
Terwijl ik zat te wachten op instructies over die kamer kwam het ene na het andere team voor de registratie, natuurlijk niet dan na een paar zoenen of een knuffel. Ik leek de koningin wel en de piloten op audiëntie. Dat maakte het niet-vliegen vandaag goed, plus de dikke wolken boven start die er ook niet perse heel uitnodigend uitzagen. Ik hoop wel dat ik de komende dagen kan vliegen - juryvoorzitter Andy ziet het eigenlijk niet zitten want als ik een ongeluk zou krijgen heeft de hele wedstrijd daar last van. En Fabio ziet het niet zitten dat ik de piloten help met hun startvolgorde, omdat ik als jurylid zou kunnen moeten beslissen over een klacht die daarmee te maken zou kunnen hebben. Jammer want ik vind het best een leuke klus om de piloten dagelijks te vertellen of ze al aan de beurt zijn, maar ik voeg me natuurlijk naar de ervaren rotten. Jamie is steward en lid van het bureau en zij kent me goed, dus ik schakel met haar als er iets is.
Nu is mijn lastigste vraagstuk nog welke van de twee Funs ik aan Daniel mee zal geven voor Kirsty. De foeilelijke en inmiddels veelgebruikte groene waar ik erg graag op vlieg en waar ik vorig jaar alle kabels van heb vernieuwd. Of de mooie zo-goed-als-nieuwe van Araldo waarvan ik niet weet hoe ie vliegt en of er misschien iets aan vervangen moet worden. Die had ik eigenlijk vanmiddag op moeten zetten maar ik ben te lui en het is te plakkerig en ik heb in plaats daarvan m'n auto leeggeladen.

Australische toestanden

Na een heel fijne terugkomtweedaagse, een fietstocht door de streek, een grote bak aalbessen en een supercampingkje in de Achterhoek mocht ik Tom ophalen die had toegezegd me de lucht in te zullen helpen. Eenmaal op het veld, waar we van startplek moesten wisselen, nam Joop al het sjouwwerk van me over. Alex hielp me starten en na elke landing, veel te ver weg, bood Ramon aan om m'n harnas terug te dragen. Toen de kabel brak zorgde André er voor dat ie weer gelast werd, terwijl Mario mij in alle toonaarden bewonderde om m'n avontuurlijke verleden. Tom sloot de dag af met een verrukkelijke salade zodat ik pas na de file en met een gevulde maag naar huis hoefde te rijden. Al met al stelden drie starts kwa vliegprestaties nulkommaniks voor, maar ik kon als een prinses zwelgen in de zorgzaamheid van m'n schermvliegende vliegmaatjes en dat maakte de dag meer dan geslaagd.

Ouderdom

 

Inmiddels heb ik me er wel een beetje bij neergelegd dat ik nooit meer wedstrijd zal vliegen en ook nauwelijks meer overland. Nu dient het volgende probleem zich aan: zonder de ambities die bij het overlandvliegen hoorden en met de angst die alsmaar toegenomen is doordat ik me veel te vaak bezeerd heb, wil ik alleen nog maar vliegen als het allemaal supermakkelijk en ideaal is. Rustig windje, groot landingsveld, makkelijk vleugeltje. Maar dat betekent dat ik bijna geen uren meer maak. En zonder uren nemen m'n vaardigheden duidelijk af. Een gevaarlijke vicieuze cirkel want nog altijd zou ik niet zonder vliegen willen leven.