25 februari 2012

Duinsoaren

Wat kan een niksig dagje toch lekker zijn. Beetje uitgeslapen, rustig krantje/ontbijtje, roofrack en vleugeltje opladen en rond twaalf uur stond ik in het zonnetje op Langevelderslag. Het was er gezellig, niet te druk, ook al verpesten de parapenters het weer eens. Urenlang in de duinen scherm oplaten, op en neer van beneden naar boven lopen, voor de start blijven hangen en zich van tijd tot tijd over opgebouwde delta’s laten sleuren. En ik verdenk ze er ook nog eens van hun auto’s gewoon achter het restaurant te laten staan. Overal ter wereld is het redelijk gezellig samen vliegen, behalve op Langevelderslag, hoe komt dat toch?
Nou ja, maak je niet druk, met Jacks en Gijs’ hulp m’n Unootje opgebouwd. Het is wel een raar ontwerp, je moet ‘m eerst rechtop zetten, daarna opspannen! Vrij lastig en je hebt er dus meestal drie mensen voor nodig om het allemaal voor elkaar te krijgen. Afijn, dankzij alle hulp startte ik heel relaxed, maar ik zakte er eigenlijk meteen wel uit. Naar boven lopen, pakspullen halen, naar beneden, in pakken, naar boven met de vleugel, weer opnieuw opbouwen. Om vervolgens te constateren dat de wind allengs afnam. M’n tweede start draaide ik daarom naar links, om zo dicht mogelijk bij de opgang te landen, en een uurtje later reed ik weer naar huis. Toch een voldaan gevoel. Met m’n antieke Firebird Uno Piccolo en m’n ouwe tenax maak ik me geen zorgen om zand of zout of voorbijgangers. Het weegt allemaal net een tikje minder dan een Litesport/covert. En ooit ga ik nog snappen hoe het ding moet worden opgebouwd.