Goud!

superdeluxe gastenkamer middenin de stad

Leo stelt de fiets af

konvooi

 

Juichend op de fiets, eindelijk weer eens! De gouden (twee maandsalarissen) fiets die ik vorig jaar bij Erik de Vakantiefietser in Amsterdam kocht viel enorm tegen. Ik had 'm gekocht in de hoop weer zonder pijn lekker te kunnen doorstampen, maar het maakte absoluut niks uit. Toen ik 'm vorig jaar met regen en harde wind tegen ophaalde in Amsterdam haalde ik Den Haag bijna niet van de pijn. Sindsdien werd het niet beter, dus ik sloeg mezelf voor m'n kop - zelfs een fiets van goud helpt niet als je gewoon een kromme rug hebt.

Maar gisteren stond mijn uitgestelde eerste servicebeurt en onderhoudsles gepland. Erik biedt zijn klanten één overnachting in zijn gastenkamer om de hoek aan, dus de planning was vrijdagavond heen en zaterdag terug. Ik was zo stom om 's ochtends nog even twee kuub aarde naar de tuin te kruien maar ondertussen heb ik wel van m'n fysiontherapeut geleerd hoe het probleem in elkaar zit en wat ik kan doen om de ergste pijn te verlichten. Plus ik sloeg een pak diclofenac achterover, dat helpt natuurlijk ook.
Afijn, met de wind in de rug maar wel steeds hardere regen ging het heel redelijk gister. Ik moest een keer echt even lopen om m'n rug te kalmeren en tegen de Jan van Galenstraat was het ook niet echt leuk meer, maar het leek wel alsof er toch ineens een kwartje was gevallen en ik de juiste houding te pakken had. M'n fysiotherapeut had gezegd dat mijn stuur hoger en m'n zadel breder moest, en Leo de fietsemaker deed daar nog ideale trappers bovenop, en nou ben ik vrijwel zonder messen in m'n rug in iets minder dan vier uurtjes thuis gekomen! Hallelujah!

Daar kwam nog eens bovenop dat de gastenkamer helemaal geen basic achterkamertje was, zoals ik had verwacht, maar een meer dan schitterende ruime kamer met douche en wc, onderin het waanzinnig gave huis van Erik om de hoek van de zaak. Om het feest helemaal af te maken verwees hij me naar een fantastische Indiër twee straten verderop met de lekkerste tandoori ever.

Ik zit nog een beetje na te zweten en na te genieten van de wetenschap dat de gouden fiets dus toch wel degelijk al dat geld waard was, en dat ik de komende jaren wel degelijk tochtjes kan maken. Licht aan het eind van een somber tunneltje.

Zwemmen in open riool

Ook het zwemmen moet ik afschalen, naast vliegen en fietsen. Allergie voor chloor, verrotte schoudertjes waardoor ik geen tien slagen borstcrawl meer kan doen en sinds vorige week ook nog eens daverende rugpijn na een heel beperkt stukje rustige schoolslag. En dan ben ik ook nog bang voor muien kwallen en kitesurfers dus de zee is geen goeie optie. Te koud ook. Van de algen en stront en kadavers en motorboten in Vlietlanden word ik keer op keer flink ziek. Het stromende water van de Vliet dan maar, en niet meer dan een half uurtje, en vooral rustig aan. Toch is het heerlijk en ik bedenk dat ik afgeschaald en wel nog best wel een paar jaar mee kan.

Deltaweekend Havelte

 

Nog niet eerder reed ik zoveel kilometers met al m’n vliegspullen rond zonder te vliegen. En dat ik dat dan niet eens heel erg verschrikkelijk vond. Jammer natuurlijk, ik vlieg liever wel dan niet en het op- en inladen is zoveel werk dat ik dat liever niet voor niks doe. Maar het was vorige week al de moeite waard om een hele zaterdag alleen maar op het veld te zitten ranzen met een krantje en een babbeltje. En gisteren was het toch wel erg leuk om weer eens vliegmaatjes te zien en te horen hoe iedereen corona was doorgekomen. Ook al was het harstikke koud en bewolkt en was Havelte twee uur rijden. Er werd gelierd maar mijn schouder is nog pijnlijk en een lierstart ging zeker serieuze vlucht opleveren dus ik liet de vleugel op de auto liggen. Een landing gefilmd en becommentarieerd door Frans was wel leuk geweest natuurlijk, maar ik word wat luier dan ik altijd was. En het kijken naar en bespreken van andere landingen, waarbij één piloot vrijwel dezelfde fouten maakte als ik vaak doe, was ook al leerzaam. Zenuwachtig overpakken, recht naar de grond fladderen, ogen naar beneden gericht, aarzelend uitduwen. Dat, en self-defeating taal gebruiken (“ik land altijd slecht” of nog erger: “ik ben een slechte lander”).

Het was allemaal wel heel erg goed georganiseerd en ook erg leuk om eens een ander evenement te hebben dan een wedstrijd. Hopelijk volgend jaar drie mooie dagen en veel publiek, dan kan het echt een ledenwervend spektakel worden.