Nog niet eerder reed ik zoveel kilometers met al m’n vliegspullen rond zonder te vliegen. En dat ik dat dan niet eens heel erg verschrikkelijk vond. Jammer natuurlijk, ik vlieg liever wel dan niet en het op- en inladen is zoveel werk dat ik dat liever niet voor niks doe. Maar het was vorige week al de moeite waard om een hele zaterdag alleen maar op het veld te zitten ranzen met een krantje en een babbeltje. En gisteren was het toch wel erg leuk om weer eens vliegmaatjes te zien en te horen hoe iedereen corona was doorgekomen. Ook al was het harstikke koud en bewolkt en was Havelte twee uur rijden. Er werd gelierd maar mijn schouder is nog pijnlijk en een lierstart ging zeker serieuze vlucht opleveren dus ik liet de vleugel op de auto liggen. Een landing gefilmd en becommentarieerd door Frans was wel leuk geweest natuurlijk, maar ik word wat luier dan ik altijd was. En het kijken naar en bespreken van andere landingen, waarbij één piloot vrijwel dezelfde fouten maakte als ik vaak doe, was ook al leerzaam. Zenuwachtig overpakken, recht naar de grond fladderen, ogen naar beneden gericht, aarzelend uitduwen. Dat, en self-defeating taal gebruiken (“ik land altijd slecht” of nog erger: “ik ben een slechte lander”).
Het was allemaal wel heel erg goed georganiseerd en ook erg leuk om eens een ander evenement te hebben dan een wedstrijd. Hopelijk volgend jaar drie mooie dagen en veel publiek, dan kan het echt een ledenwervend spektakel worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten