Ongevalsverslag

Lanzarote (Macher) 8 december 2016, Speedwings Spyder 12,5

Piloot rating: advanced (IPPI 5)

Ongeval: overshoot, botsing tegen rotsblok

Letsel: rechterelleboog uit de kom; gescheurde pezen; beschadigde zenuwen

Schade: linker upright krom

Beschrijving

Voor de wedstrijdbriefing startte ik twee keer aan de basebar omdat er een pittige wind op La Asomada stond. Ik maakte een paar slagen voor de berg om  hoogte te winnen en landde op de top. Ik stopte met spelen omdat de wind afnam en cross draaide waardoor het risico te groot werd om al uit te zakken voordat het window open ging.

Toen het window open ging startte ik meteen. Ik zakte uit en wilde zeker weten dat ik over de hoogspanningskabels zou kunnen komen, dus ik stak al vrij hoog bij de berg weg. Ik kwam te hoog bij mijn beoogde landingsveld aan en maakte enkele s-bochten. Ik ging ervan uit dat er veel wind zou staan, bovendien vloog ik met een oude en daardoor nogal stijve vleugel; daarom koos ik niet voor een U-circuit. Na de s-bochten was ik nog steeds te hoog maar het zag er naar uit dat ik voldoende ruimte had om op het volgende veld te landen. Ik bleek echter veel verder door te glijden dan ik had ingeschat – het terrein liep naar beneden af en er stond vrijwel geen wind.

Het veld voorbij de laatste goede landingsmogelijkheid zag er hobbelig uit, zoals veel terreinen in Lanzarote, maar ik had niet gezien hoe groot de heuvels en rotsen waren: anderhalve meter hoog. Op het laatste moment, toen een botsing bovenop een fors rotsblok onvermijdelijk was, duwde ik uit. Enerzijds verminderde dat wel mijn snelheid en het raakvlak met de rots, anderzijds maakte het loslaten en mijn lichaam beschermen onmogelijk.

Wat ik had kunnen/moeten doen

Ik had kunnen weten dat er weinig wind stond (ik zakte immers uit, bovendien hadden we bij het parkeren op het landingsveld gemerkt dat het erg warm was). Met die wetenschap had ik een U-circuit kunnen doen, of juist door kunnen vliegen over het hobbelige terrein heen naar het hoofdlandingsterrein.

Ik had nog een paar en/of scherpere/slippende s-bochten kunnen draaien.

Ik had mijn remchute kunnen gooien.

Ik had twee meter eerder en feller kunnen uitduwen.

Ik had op het laatste moment een bocht kunnen draaien. Dat zou zeker schade tot gevolg hebben gehad maar het risico op een gebroken rug of nek hebben verkleind.

Ik had een seconde eerder kunnen flaren en vervolgens de uprights los moeten laten en mijn armen voor m’n borst moeten kruisen.

Waarom ik dat niet deed

Ik rekende op veel wind, deels doordat ik een uur eerder nog pret had gehad met toplandingen in de pittige soarwind. Ik liet onvoldoende tot me doordringen dat de condities veranderd waren.

Ik kende de vleugel niet zo goed; had er pas negen vluchtjes mee gedaan. Ik kon de glijhoek nog net zo goed inschatten. Bovendien was het een oud, gekrompen doek waarmee het nogal stijf sturen was. Dat was wel iets verbeterd nadat er een centimeter van de tips was afgezaagd, maar ik bleef toch conservatief vliegen = geen lage bochten draaien en geen slippende bochten doen.

Mijn droguechute zit nogal diep in m’n harnas. Als ik ‘m op tijd pak is dat geen probleem en ik ben ook voldoende gewend om ‘m te gebruiken. Deze keer bedacht ik echter te laat dat ik ‘m zou kunnen gebruiken en toen wilde ik niet meer met één hand hannessen waardoor ik vreesde op mijn final, laag bij de grond en met obstakels aan de zijkanten (bomen, gebouw, electriciteitskabels) te gaan slingeren.

Ik schatte de helling van het terrein en de omvang van obstakels verkeerd in, misschien doordat ik kort daarvoor een nieuwe bril heb aangeschaft (terwijl ik wel nog met mijn vertrouwde contactlenzen vlieg).

Mogelijk reageerde ik net iets trager dan gewoonlijk doordat ik de avond tevoren meer bier had gedronken dan gewoonlijk (al was ik niet aangeschoten geweest).

Wat ik vind dat je er van kan leren

Wees altijd alert op veranderingen in de condities, en wees altijd in staat om daar naar te handelen. Laat je niet verrassen maar blijf voortdurend checken of je aannames wel kloppen: hoe is mijn glijgetal, waar komt de wind vandaan en hoe hard is ie, is dat veld inderdaad vlak?

Neem beslissingen, doe iets! Bij eerdere lastige situaties hielp het mij om mezelf hardop instructies te geven. Dat was minder dom geweest dan hardop schreeuwen van de pijn.

Ga ervan uit dat slaaptekort en alcoholgebruik je waarneming, besluitvaardigheid en reactiesnelheid negatief beïnvloeden. Wees je daarvan bewust, besef dat je vandaag misschien nog scherper op moet letten dan anders, nog eerder met je landing bezig moet zijn, nog minder moet vertrouwen op je geluk en je vaardigheid.

U-circuits zijn bijna altijd beter dan s-bochten.

De afloop

Nog vóórdat ik goed en wel op het rotsblok lag vastgepind onder mijn voorkabels, had ik al gezien dat er iets heel erg fout zat in mijn arm. Het deed ook goed pijn. Ik wurmde me zo snel mogelijk uit mijn helm en harnas, ondertussen hard schreeuwend (omdat je dat nou eenmaal doet als je pijn hebt, maar ook bewust om te zorgen dat m’n vrienden zich zouden haasten om me te komen helpen). Nadat ze me van de vleugel bevrijd hadden vroeg ik of ze m’n kleren open wilden knippen want ik had het ontzettend heet.

Er kwamen drie ambulances en aan mij werd gevraagd met welke ik mee wilde; met de knapste verplegers natuurlijk. Dat bleek een goeie zet want ik kwam in een privé ziekenhuis terecht waar ik uitstekend behandeld werd. Gelukkig zat er een EHIC in m’n portemonnee en gelukkig had ik een vriend gevraagd m’n portemonnee en telefoon mee te nemen. Al snel was er een vriendelijke juffrouw van de alarmcentrale die Spaans sprak en die mij kon vertellen wat ik moest doen – niets is belangrijker dan dat als je veel pijn hebt en in een vreemd land bent.

Eénmaal terug in Nederland meldde ik me zo snel mogelijk bij de gipskamer, waar ze wel eerst willen weten of je geen mrsa meeneemt. Mijn geluk bleek dat men het hier niet nodig vond om me te opereren. Zes dagen na de klap werd ik bevrijd van de spalk en kan ik aan fysiotherapie beginnen.

VIP-behandeling

Vliegtuigen lijken eigenlijk wel veel op ziekenhuizen, stewardessen op verpleegsters. Je hebt geen idee wat de bedoeling is en voor je het weet gedraag je je als een onderdanig puppie in de hoop op een beetje vriendelijke behandeling. Dat is me dan mooi maar gelukt ook, mijn thuisreis was prijsklasse. Ik stiefelde brutaal langs de lange rijen voor de incheckbalie en later bij het boarden stelde ik me opnieuw vooraan op, in het vliegtuig liet ik me vrolijk op drie stoelen tegelijk zetten en op Schiphol liet ik iemand mijn zware harnas dragen. Extra zwaar omdat mijn massief houten trofee er in zat; ik ben dan wel een brokkenpiloot en ik vlieg misschien zonder enig strategisch inzicht, maar kleine wedstrijdjes win ik dan toch. Gewoon een kwestie van volhouden. Twee van de vier taakjes van de Canarische Open deed ik een herstart nadat ik smadelijk was uitgezakt en daar heb ik de overwinning aan te danken.

Inmiddels ben ik weer half aan het werk, op kantoor is het veel gezelliger dan thuis en bovendien zijn er genoeg collega’s om m’n boterhammetjes voor me te smeren. Ik probeer nog niet al te driftig te worden van het ongemak van één linkerhand en ik denk nog maar niet aan de mogelijkheid van restschade. Op naar de fysio!

winnaars van de Canarische Open '16 - foto Tom Weissenberger

Ongeluk

Ik weet niet of het door de morfine komt of doordat m’n elleboog weer terug is gezet maar ik heb nu bijna geen pijn meer. Stom natuurlijk weer, een overshoot die er ook wel heel erg aan zat te komen als ik nog eens aan alle factoren terug denk. En dat heb ik natuurlijk de hele nacht gedaan, terugdenken. We waren op Asomada, geweldig, kon ik fijn toplanden en meteen weer doorstarten. Dat deed ik twee keer en toen stopte ik omdat het toch wel erg lastig was om te blijven soaren en ik wilde niet vóór de taak al uitzakken. De safetycommittee overwoog zelfs te cancellen omdat het wel heel druk zou worden zo zonder termiek en daardoor geen spreiding van deltas. Toen het window open ging startte ik meteen, en ik zakte inderdaad uit. Ik vertrok vrij hoog bij de berg zodat ik heel zeker over de hoogspanningskabels zou komen. Er stond onverwacht weinig wind in het dal, iemand zei dat het terrein flink afliep en dat heb ik dus niet gezien. Ik heb ook niet goed gezien hoe enorm de rotsen waren voorbij mijn landingsveld. En de Spyder vliegt niet zo lekker dus ik had de neiging om geen lage bochten te maken. Ik knalde op een rotsblok, flarede op het laatste moment –te laat, en zag in een flits dat m’n rechterarm in een foute hoek stond. Schreeuwend van de pijn wist ik me grotendeels uit m’n harnas te wurmen nog voordat Augustin, Jean-Pierre en anderen bij me waren. Het wachten op een ambulance duurde een eeuwigheid en toen stonden er drie tegelijk. Ik weet nu nog niet in welk ziekenhuis ik lig of in welke plaats. Het duurde uren voor ik onder narcose werd gebracht en volgens mij kwam dat puur door de bureaucratie.

De narcose was bijzonder, ik had het nooit meer gehad sinds m’n amandelen geknipt werden toen ik drie was. Ik bleef maar wakker (dacht ik) en toen ze m’n bed verreden, om me te gaan opereren dacht ik, was alles al voorbij.

Canarische Open taak 3 Mala

m'n ophalers David en Jorje

met Kathleen - foto Joerg Bajewski

Mala start - foto Tom Weissenberger

Wat een dag. Je hebt van die dagen die vooral geweldig zijn vanwege alle hulp en vriendelijkheid van heel veel mensen. De lucht zag er erg goed uit dus ik wilde ongeveer een kwartier voor opening van de start van de berg af, maar heel Lanzarote werd gesloten omdat er een helikopter op zoek moest naar een gecrashte parapenter bij Orzola. Gelukkig mochten we om half twee alsnog de lucht in en ik stond mooi vooraan in de startrij, maar het wilde niet en acht minuten later stond ik aan de grond (het hoogteverschil is nog geen 170 meter). Ik zag een bus en twee mensen ernaast dus ik vroeg of ze van plan waren om nog omhoog te rijden en of ik dan met vleugel en al mee mocht. Ja dat mocht, dus ik pakte zo snel mogelijk in. Terwijl ik stond te worstelen met de neuskabels landde José, die mij bezig zag en zich uithaakte speciaal om mij te helpen. Toen ik ingepakt had bleek dat de mensen aan wie ik om een lift had gevraagd, Werner en Elke, speciaal voor mij naar boven reden. En hard ook. Ik stuurde een berichtje aan Yngvar en die stond ons op de parkeerplaats op te wachten, pakte de vleugel op z’n nek en hielp met opbouwen zodat ik al een uur na m’n landing weer klaar stond om opnieuw te starten. Super!

Ik moest flink schrapen en heel hard m’n best doen om geduldig metertje voor metertje te winnen en vooral niet naar m’n instrument en het keerpunt te kijken. Gelukkig lagen de keerpunten zo dicht bij elkaar dat je alleen maar een beetje tactisch moest doordraaien voor het verlossende bliepje, en dan verder omhoog. Het derde keerpunt lag een stuk van de helling af en onderweg vloog ik over een veld waar zeker tien vleugels stonden geparkeerd, een slecht teken. Ik zakte inderdaad uit en wilde op het strand landen, maar op het laatste moment zag ik een electriciteitskabel voor m’n neus dus ik moest omdraaien en aan de andere kant landen. De communicatie met Johnny verliep niet vlekkeloos, dus toen een Spaanse bus met David, Renzo en Jorje me een lift aanbood nam ik dat aan. Dat had ik niet moeten doen, het was heel lief maar terwijl wij in de kroeg zaten te wachten was Renzo met mijn vleugel, harnas en daarin m’n geld en telefoon druk bezig om nog tig hele trage piloten op te pikken. De hele bus inclusief de niet-te-verdragen-R. moest bijna twee uur wachten totdat ik m’n spullen terugkreeg, dat was dan wel weer jammer. Desondanks was ook dit het resultaat van behulpzaamheid dus ik mag niet klagen. Nu afwachten of ik m’n sportklassevriendjes vóór blijf.

Taak en scores hier https://airtribune.com/xx-open-de-canarias/blog__day_4