 |
| m'n ophalers David en Jorje |
 | |
| met Kathleen - foto Joerg Bajewski |
 |
| Mala start - foto Tom Weissenberger |
Wat een dag. Je hebt van die dagen die vooral geweldig zijn
vanwege alle hulp en vriendelijkheid van heel veel mensen. De lucht zag er erg
goed uit dus ik wilde ongeveer een kwartier voor opening van de start van de
berg af, maar heel Lanzarote werd gesloten omdat er een helikopter op zoek
moest naar een gecrashte parapenter bij Orzola. Gelukkig mochten we om half
twee alsnog de lucht in en ik stond mooi vooraan in de startrij, maar het wilde
niet en acht minuten later stond ik aan de grond (het hoogteverschil is nog
geen 170 meter). Ik zag een bus en twee mensen ernaast dus ik vroeg of ze van
plan waren om nog omhoog te rijden en of ik dan met vleugel en al mee mocht. Ja
dat mocht, dus ik pakte zo snel mogelijk in. Terwijl ik stond te worstelen met
de neuskabels landde José, die mij bezig zag en zich uithaakte speciaal om mij
te helpen. Toen ik ingepakt had bleek dat de mensen aan wie ik om een lift had gevraagd,
Werner en Elke, speciaal voor mij naar boven reden. En hard ook. Ik stuurde een
berichtje aan Yngvar en die stond ons op de parkeerplaats op te wachten, pakte
de vleugel op z’n nek en hielp met opbouwen zodat ik al een uur na m’n landing weer
klaar stond om opnieuw te starten. Super!
Ik moest flink schrapen en heel hard m’n best doen om
geduldig metertje voor metertje te winnen en vooral niet naar m’n instrument en
het keerpunt te kijken. Gelukkig lagen de keerpunten zo dicht bij elkaar dat je
alleen maar een beetje tactisch moest doordraaien voor het verlossende bliepje,
en dan verder omhoog. Het derde keerpunt lag een stuk van de helling af en
onderweg vloog ik over een veld waar zeker tien vleugels stonden geparkeerd,
een slecht teken. Ik zakte inderdaad uit en wilde op het strand landen, maar op
het laatste moment zag ik een electriciteitskabel voor m’n neus dus ik moest
omdraaien en aan de andere kant landen. De communicatie met Johnny verliep niet
vlekkeloos, dus toen een Spaanse bus met David, Renzo en Jorje me een lift
aanbood nam ik dat aan. Dat had ik niet moeten doen, het was heel lief maar
terwijl wij in de kroeg zaten te wachten was Renzo met mijn vleugel, harnas en
daarin m’n geld en telefoon druk bezig om nog tig hele trage piloten op te
pikken. De hele bus inclusief de niet-te-verdragen-R. moest bijna twee uur
wachten totdat ik m’n spullen terugkreeg, dat was dan wel weer jammer.
Desondanks was ook dit het resultaat van behulpzaamheid dus ik mag niet klagen.
Nu afwachten of ik m’n sportklassevriendjes vóór blijf.
Taak en scores hier https://airtribune.com/xx-open-de-canarias/blog__day_4
Geen opmerkingen:
Een reactie posten