VIP-behandeling

Vliegtuigen lijken eigenlijk wel veel op ziekenhuizen, stewardessen op verpleegsters. Je hebt geen idee wat de bedoeling is en voor je het weet gedraag je je als een onderdanig puppie in de hoop op een beetje vriendelijke behandeling. Dat is me dan mooi maar gelukt ook, mijn thuisreis was prijsklasse. Ik stiefelde brutaal langs de lange rijen voor de incheckbalie en later bij het boarden stelde ik me opnieuw vooraan op, in het vliegtuig liet ik me vrolijk op drie stoelen tegelijk zetten en op Schiphol liet ik iemand mijn zware harnas dragen. Extra zwaar omdat mijn massief houten trofee er in zat; ik ben dan wel een brokkenpiloot en ik vlieg misschien zonder enig strategisch inzicht, maar kleine wedstrijdjes win ik dan toch. Gewoon een kwestie van volhouden. Twee van de vier taakjes van de Canarische Open deed ik een herstart nadat ik smadelijk was uitgezakt en daar heb ik de overwinning aan te danken.

Inmiddels ben ik weer half aan het werk, op kantoor is het veel gezelliger dan thuis en bovendien zijn er genoeg collega’s om m’n boterhammetjes voor me te smeren. Ik probeer nog niet al te driftig te worden van het ongemak van één linkerhand en ik denk nog maar niet aan de mogelijkheid van restschade. Op naar de fysio!

winnaars van de Canarische Open '16 - foto Tom Weissenberger