Wereldberoemd in de hele wijk

Leuk, ik sta uitgebreid met een leuk artikel en prachtige fotoos in het lokale sufferdje, helemaal stoer. Wel een beetje erg close om met naam en toenaam, portret en beroep zo bij iedereen op de mat te vallen, maar vermoedelijk hadden m'n buren toch al in de gaten dat ik er rare gewoontes op na hou. Nu maar hopen dat het tot nieuwe piloten leidt.

winterplannen

Ik moest gisteravond toch eindelijk m'n ticket ns gaan boeken, en dat wordt dan altijd weer duurder dan je had gehoopt maar vooruit, na wat aarzelingen en twijfels klikte ik op pay now voor een Swissair vlucht. Mooi niet. De eerste keer tikte ik m'n creditcardnummer verkeerd in. Daarna ging er nog iets mis, achteraf gezien misschien door alle enigszins overdreven beveiliging en trackingblokkers enzo die ik heb geinstalleerd, en na drie pogingen werd me om een andere creditcard gevraagd. Die heb ik. Dacht ik. Laatjes en tasjes twintig keer omgekeerd en met stijgende paniek proberen te verzinnen waar dat ding kon zijn. Gelukkig ben ik inmiddels wel gewend aan dit soort taferelen en wist ik vrij zeker dat het ding op een suffe plek boven water zou komen en ja hoor, m'n laatste optie bleek de ware. Terug naar de computer, nummers ingetikt, opnieuw foutmeldingen. Dan maar met m'n andere computer proberen, die is niet zo heftig beveiligd dus who knows, misschien gaat het daar wel. Als ik 'm aan krijg. De aan-en-uitknop van een Asus netbookje is namelijk bagger, of zou het - na vijf minuten gestuntel - toch gewoon een lege batterij zijn? Met het belachelijk korte snoertje onder m'n bureau gaan zitten zodat ik de gegevens van m'n grote computer kon checken, de hele boekingsprocedure opnieuw doorlopen en eureka! Anderhalf uur nadat ik me over m'n uitstelgedrag had heengezet had ik een boekingsnummer.
Nu nog transport van vleugel en harnas regelen, iemand vinden om een appartement mee te delen, proberen aan te haken bij een team met auto en chauffeur.... Lanzarote is ingewikkelder dan Australie!

Iets teveel sensatie

Wouter en Sitting Bob met mijn vleugel op de veldlakei

Maillen, om m’n vleugel alvast voor Lanzarote af te leveren? Bruinehaar, waar al maanden m’n vergeten spullen in de bus liggen? Het werd de Benecup in Stadskanaal met Mario, maar die belde middenin de nacht af dus toog ik uiteindelijk naar de Buizerd om op tijd terug te zijn voor het feest van Bart vanavond. Waarom was Moergestel ook alweer laatste keus…? O ja, altijd altijd altijd sjouwen met de vleugels omdat de wind voortdurend draait. Gelukkig was iedereen enorm behulpzaam en met de veldlakei was het zo gepiept. De wolken stegen een beetje door en Rob hing al uren te termieken, dus na flink getreuzel stond ik uiteindelijk klaar achter Robbert.

We hebben toch wel een maffe sport, als het absolute hoogtepunt van de dag is om iemand heelhuids te zien zeulen met z’n harnas. Maar dat was het wel: Robbert pletterde keihard tegen de grond toen ie te langzaam landend door een fel belletje gegrepen werd, het zag er echt verschrikkelijk uit. Bizar, binnen een paar minuten zagen we ‘m onze kant op lopen, en maakte ik me klaar om zelf te starten. Dat leverde weinig op ondanks de mooie wolkjes en het goeie voorbeeld van Rob en Sander, en een kwartiertje later stond ik weer – met een mooie landing – op de grond. Tijd om in te pakken, wil ik nog op tijd in Leiden zijn.