Tot aan Amersfoort aarzelde ik nog of ik naar Bruinehaar of Stadskanaal zou rijden, maar vanwege mogelijke gezelligheid werd het het verre noorden. Toen ik aankwam zaten Rinus, Rens en Emiel al in hun winterjassen weggedoken want het was bar koud. Wel gezellig inderdaad en in m’n tentje had ik het helemáál niet koud, eerder te heet door al mijn Siberische voorzorgen, dus het leek de goeie keuze geweest. Maar de wind stond negentig graden cross, er hing dikke lage bewolking en Rinus was niet helemaal tevreden over de nieuwe motor. Alsnog naar Bruinehaar gereden dan maar, ruim anderhalf uur naar het zuiden maar meteorologisch toch duidelijk in dezelfde streek. Wel met een noord-zuidbaan en iets hogere en dunnere bewolking, maar nu weer met gras tot boven de knie en een enorme container op het kruispunt van allebei onze banen. Na enige aarzeling besloot ik gewoon niet te gaan vliegen, ik was ook eigenlijk weinig gemotiveerd. Gek wel, ik heb vijfentwintig jaar lang geen enkele kans voorbij laten gaan om de lucht in te komen, en vaak gevlogen als het eigenlijk niet wijs was, en nou kom ik schromelijk lucht tekort en ga ik op m’n krent zitten en een boekje lezen! Bizar, maar ook misschien wel mijn nieuwe normaal en best verstandig. Fysiek heb ik allerlei gebreken die ik vroeger niet had, kwa vaardigheid ben ik flink achteruit gegaan doordat ik veel minder vlieg dan vroeger, en mentaal ben ik ondertussen de bocht om: ik ben geen wedstrijdpiloot meer en steeds beter vliegen zit er ook niet meer in – de focus moet nu echt liggen op genieten van wat nog wèl kan.
Dat lukte. Zaterdag was sowieso erg gezellig, zeker ’s avonds toen Nico & José en Joop & Riki en ik op het veld bleven eten en overnachten. En zondags voelde ik me fit en ontspannen, het gras was inmiddels grondig platgereden en de container was weggehaald. Ik maakte een eerste start tegen het middaguur, te vroeg maar met een goeie start en landing en een fijn warm zonnetje was dat geen ramp. M’n tweede start wist ik pas een belletje te pakken toen ik het alweer bijna had opgegeven, en héél langzaam werkte ik naar elfhonderd meter. Waar het koud was, maar wel gezellig met drie schermen in min of meer dezelfde bel, al zaten zij wel voortdurend hoger. Ik stak een keer terug naar de lier, pakte weer een bel op boven het heideveldje, stak nog een keer terug en toen was de pijn in m’n schouder en de ergernis over m’n beroerde nieuwe harnas zo erg dat ik het welletjes vond. Ik wilde graag landen op een moment dat er niet net een kabel in de lucht hing dus ik moest nog flink aan de bak om op tijd beneden te komen. Wat een fijne vlucht weer! Voor het eerst in járen weer eens echt gevlogen op Bruinehaar, en iedereen vierde het met me mee. We waren sowieso allemaal opgetogen over het prachtige weer en de fantastische vliegcondities: goeie termiek in een heldere lucht dus met uitstekend zicht.
Liefst was ik nog blijven hangen voor de napret met bier en sterke verhalen, maar ik was ook verschrikkelijk moe en naar huis rijden + uitpakken kost altijd nog eens drie uur. Deze keer was het dat helemaal waard geweest.
