Taak 3

Het is net een dorp zo’n camping waar alleen wedstrijdpiloten en een enkele bejaarde camper staan. Goedemorgen Craig goedemorgen Steve, did you sleep well, didn’t fly yesterday? Lekker kleinschalig. Woensdagavond hadden we een feest bij Mark Taggart op de berg hier tegenover, waanzinnig mooie lokatie maar een verschrikkelijk lelijk huis. Overdag was ik met Dave en Paul naar Marseille. Ze zetten mij ergens in de stad af en gingen op zoek naar het ziekenhuis om Sam op te zoeken. Tegen de tijd dat ik een bijna complete nieuwe outfit bij elkaar geshopt had, ik hoefde alleen nog slippers, pikten ze me maar weer op omdat ze niet door het verkeer heen konden komen. Ik voelde me net pretty woman, een beetje met m’n creditcard zwaaien en steeds meer tassen vol kleren verzamelen terwijl mijn twee chauffeurs voor me rondreden. Het feestje was vervolgens veel te gezellig, behalve Jacques Bot dan die hyperirritant aan me bleef plakken, en om vier uur werden we eruit gegooid.

Geheel tegen de verwachting in werd het perfect vliegweer, mooier dan ik in maanden gezien heb, het klopte dus maar weer dat je de meteo kan beinvloeden door jezelf ziek te drinken. Ik twijfelde of ik wel moest gaan vliegen maar het zag er zo mooi uit en de taak was zo haalbaar, ik zou het mezelf nooit vergeven als ik in ging pakken. In de lucht bleek ik toch teveel hersencellen verloren te hebben, direct na het eerste keerpunt bij Barrème zakte ik eruit. Gelukkig met vier anderen, inclusief Oliver waar ik tijdens het feest erg leuk mee had zitten praten. We voelden ons allemaal heel heel heel erg stom, ik nog het meest want ik had beter moeten weten en bovendien sta ik zo ongeveer als allerlaatste op de scorelijst dus ik had ook een goeie vlucht nodig. Nou ja, het leverde wel een snelle retrieve op.

Vandaag ziet het er ook niet half zo slecht uit als de voorspellingen hadden gemeld, er hangt zo’n vierachtste altostratus en het komt een beetje uit het noordoosten. Ik heb iets meer geslapen en veel minder gedronken, maar als we starten zal de taak wel weer langer zijn dan gisteren. Ach ja.

nattigheid

Het druppelt, er hangt een behoorlijk dikke laag stratus. Gistermiddag heeft Sam z’n nek gebroken, hij en Shedzy en Ben en Mike vlogen naar Digne en hij landde downwind. Hij heeft nog rondgelopen en door de radio gebabbeld maar het deed toch teveel pijn, dus nu ligt ie in het ziekenhuis in Marseille. Iedere dag een ongeluk, dat gaat niet goed. Vandaag zal er waarschijnlijk niet gevlogen worden, ook niet goed.

gecancellde dagen

Taak drie ging niet door omdat we allemaal wat voorzichtiger zijn geworden na al die tumbles. Het waait stevig uit noordwestelijke richting, het is bloedjeheet en waarschijnlijk zijn er goeie bellen, dus alles bij elkaar weet je eigenlijk wel zeker dat het fors turbulent zal zijn. Het is altijd een van de allermoeilijkste dingen in vliegen, besluiten om niet te vliegen. We stonden klaar opgebouwd op de berg, het ziet er eigenlijk harstikke mooi uit, je kan zeker starten, allemaal goeie redenen om van de berg af te stappen. Bovendien heb ik nog niet een goeie vlucht gehad hier en morgen wordt het waarschijnlijk slechter. Maar aan de andere kant, ik was zelden zo weinig gemotiveerd en dat had waarschijnlijk toch wel te maken met de bijzonder spannende landingen. De meesten hebben ingepakt, ik uiteindelijk ook, en inmiddels staat het behoorlijk te blazen hier op de camping. Maar de jongens die wel zijn gaan vliegen hebben waarschijnlijk een fantastische dag, en daar was een chauffeur bij. Nou ja ik heb alles heel, dat is belangrijk.

Maandag

De wind was nog sterker en nog noordelijker gisteren, de lucht helderder dus de bellen sterker en turbulenter. Nou ja ik zoek redenen waarom ik er voortdurend uitzak, maar tja de jongens die wel doorvlogen zaten op 4000 meter in heel rustige lucht. Na twee pogingen om hoog bij de antenne aan te komen, weer terug hoogte tanken bij de start, weer naar de antenne, weer naar beneden pletteren in de rotor achter Lambruisse, gaf ik het gewoon op. Niet moe ofzo ik gaf het op, ik geloofde er totaal niet meer in. Een kwartier na mijn – erg spannende – landing werd de taak gestopt om veiligheidsredenen, en later hoorden we dat Ron Richardson bij Colmar in een boom hing. Hij is ok maar het heeft niet veel gescheeld, zonder parachute in een boom terecht gekomen. Ook anderen vertelden dat ze radicaal naar beneden doken, onze-lieve-heer dankend voor de sprogs.

Rinus had enorme pech, op de start kiepte de wind zijn vleugel om en die kwam op een grote scherpe steen terecht, dus nou heeft hij een groot gat in z’n zeil en een scheve vleugel. Inmiddels heeft Ropje de vleugel wel weer symmetrisch gekregen maar echt mooi is het niet meer. Egbert haalde Allons maar had lege batterijen, dus die krijgt ook al geen punten.

Als het vandaag weer zo spookt start ik niet eens.

British Open taak 1

Het was erg warm vandaag, benauwd, maar toch trok de wind nogal aan westnoordwest. De taak was naar St. Vincent en terug, ik had er eigenlijk niet zo heel veel fiducie in want ik durf niet het hooggebergte in zonder dat ik een landingsmogelijkheid in het zicht heb, en ik begrijp dat er een stuk na de Cheval Blanc is waar je echt niet kan landen en zeker niks kan zien. Ach ik denk ik zie wel hoever ik kom, misschien kom ik skyhigh en dan is het straks gewoon een eitje. Ik was een van de eersten van de berg af ook al deed ik zo rustig mogelijk, ging harstikke goed omhoog en ik stak op dezelfde hoogte als anderen richting de antenne. Ongelooflijk wat het verschik in prestatie is, anderen gaan veel en veel sneller en blijven dan ok nog veel beter op hoogte. Ik moet echt een nieuwe vleugel! Na de bel boven de start was het niks meer, harstikke turbulente gemene kleine belletjes die na een halve slag alweer ophielden, forse sink, en hele stukken gewoon niks. Drie kwartier dobberde ik op en neer over de ridge, meestal net onder tophoogte soms even erbovenuit. Ik zag wel een gaggle ploeteren boven de antenne maar ik durfde er net niet heen, ze gingen niet echt goed omhoog en ik wist dat het daar doorgaans flink turbi kan zijn, en bovendien zijn de landingsterreinen bij Lambruisse niet echt om over naar huis te schrijven en dan heb je ook nog niet meteen een lift want er komen geen auto’s langs. Afijn om een lang verhaal kort te maken ik zakte er dus uit. Ik wilde terug naar de start om daar opnieuw hoogte te tanken en het dan gewoon opnieuw te proberen, maar ik zat honderden meters onder de start toen ik daar aankwam dus ik stak maar gelijk door naar de camping. Als eerste op de grond, en dan ook nog zonder de startcirkel gehaald te hebben. Ik baal ontzettend maar het was wel een moeilijke dag, Pedro de Spanjaard is getumbled bij Lambruisse dus het was daar inderdaad heftig.

Ropje en Egbert zijn bij St. Vincent uitgezakt, ze hebben een lift met het team van Dave Shields, Rinus stond bij mij omdat z’n gps het niet deed en Paul heeft goal gehaald. Ach nou ja ik heb alles heel, morgen weer een poging.

St. André zaterdag

De hele weg hierheen zat ik te miepen hoe ik hoopte dat er misschien een Yvon of Hedder hier zou zijn, alles in en aan m’n rug deed pijn en ik weet dat sjouwen met vleugels het er niet beter op maakt. Sta ik op de camping kennis te maken met wat Britten, staat er een auto voor m’n neus met een reclame over backpain. Afijn, die was van Steve (even namen oefenen) en die heeft me net een half uurtje geduwd en gekneed, en voor het eerst in tijden kan ik m’n schouder weer helemaal bewegen. Geweldig!

Het is al erg gezellig, ik heb een paar bekenden weer ontmoet en vooral heel veel nieuwe namen en gezichten geleerd, en dan zijn er ook nog twee meisjes die helaas niet met de wedstrijd meedoen maar die wel vliegen. Vipri, een Finse die Christine weer kent uit Slovakije, en Connie die in Neumagen en Serrig vliegt. Dave Shedzy Shields, ken ik uit Oostenrijk, Richard Lovelace net terug uit Texas, John Aldrich en Sheila die ik de groeten van Fifi en Sjors heb gedaan, m’n nieuwe vrienden Jean-Marie en Gérard en ene Don die met een parapente + harnas van in totaal 7 kilo vliegt (hij zag er zelf niet veel zwaarder uit). Die laatsten heb ik ontmoet dankzij het uitzakken, na een hyperkort vluchtje van zo’n drie minuten was ik pak ‘m beet drie uur met de retrieve bezig (lopen/liften naar de camping, auto ophalen, vleugels opladen en weer naar de camping). Ach nou ja eigen schuld ik startte te vroeg. Ik moest wel aan Harry denken maar er waren al wat parapents in de lucht waarvan er een paar ook wat hoogte pakten, en bovendien ben ik tegenwoordig helemaal niet meer onzeker over het uitzakken. Ik vlieg nog steeds niet erg denderende afstanden en tijden, maar bij de start uitzakken overkomt me gewoonlijk niet meer. Nu dus wel en het was eigenlijk heel gezellig. Er zakten er veel uit en de lucht was ook een beetje melkig, dus ik voelde me niet overdreven dom.

Inmiddels is iedereen gearriveerd, Adri en Paul halen hun vakantie in nadat Pauls netvlies van z’n ogen afviel vorige maand. Hij is nu vrijwel hersteld, heeft wel een bril maar dat staat ‘m eigenlijk heel goed en hij kan gewoon rijden en vliegen. Ropje en Rinus zijn er net, Rinus heeft z’n vleugel aan Ropje opgeofferd toen die schade had na een slechte landing voor de NK, nu wil hij ook wel ns een wedstrijdje vliegen denk ik. En Egbert en ik dus, Egbert is een van de liefste Nederlandse piloten (tenminste dat denken we allemaal omdat niemand hem kan verstaan, hij is Zeeuw). Zelden iemand meegemaakt die zo een heer is. Voorkomend, hulpvaardig, altijd vriendelijk. En hij heeft een gloednieuwe WillsWing T2 en daar vliegt ie de sterren mee van de hemel. We hebben een paar jaar ongeveer gelijk gescoord maar ik voorzie dattie me nu ruimschoots voorbij gaat vliegen. Prima, als hij me maar ophaalt als ik buiten ben geland, dat is nog wel een probleempje we hebben geen retrievechauffeur. Adri heeft er natuurlijk geen zin in om een week door Frankrijk te crossen als Paul doorgaans gewoon op goal staat, en de Britten organiseren niks. Lokaal is er niemand meer te krijgen dus Egbert en ik hebben allebei een mooi liftbordje in ons harnas. Het zal wel lukken.

St.André alweer

Woensdag
Net heb ik de laatste dozen uitgepakt zodat ik gauw in kan pakken. Zondag verhuisd, nu nog even de sleutel inleveren van de Kazernestraat, en dan met Egbert Paul de Gier Rinus en Ropje naar St.André voor de British Open. Ik heb er wel zin in na al dat geverf en gesjouw. En het is wel een leuk idee dat er een compleet huis met tuin en vleugelophangtakelinstallatie klaar staat als ik terug kom.
Hopelijk wordt het een beetje goed vliegweer, hopelijk maak ik alleen maar goede landingen, hopelijk vind ik elke dag een lift enz.

Donderdag
Net aangekomen na 13en een half uur rijden, tentje opgezet tanden gepoetst en nou nog even bloggen. Het is koud, ik ben vergeten om een trui mee te nemen. Ben eigenlijk wel heel erg veel vergeten, fietsie verlengsnoer batterijen bril petje zonnebrandsmurrie. Nou ja ik heb in ieder geval m’n vleugel harnas en helm en het ziet er naar uit dat het morgen droog is hier. Komt wel goed dus.

Klussen ipv vliegen

Bevangen door de dampen van thinner, lak, ammoniak en peut weet m’n hoofd niet of het enorm pijn moet gaan doen of gewoon van m’n nek af moet zweven. M’n oren ringen van de schuurmachine (aha! Dáárvoor dienen die gehoorbeschermers!). M’n rug protesteert steeds heviger tegen het dag in dag uit tillen bukken boenen. Het ziet er uit als prima vliegweer en ik ben me erg bewust van de wedstrijd in Texas, maar ik sta te verven in plaats van te vliegen. Helemaal normaal ben ik dus niet. Maar mooi dat het wordt! Het blijft iedere keer als ik binnenkom een klein feestje, steeds een stukje meer af en helemaal van mij. Nog zeven nachtjes slapen…

foto's

http://s78.photobucket.com/albums/j116/Hadewych/NK%20St%20Andre/

vliegen of verven?

Afwegingen, dilemma’s, twijfels… ingewikkeld allemaal. Aan de ene kant vind ik St.André gewoon geen geschikte wedstrijdstek, er zijn te weinig landingsmogelijkheden en soms zijn zelfs de grote terreinen gevaarlijk. Aan de andere kant heb ik afgelopen week erg voorzichtig gevlogen, dat kan ik dus, en dan toch een leuke wedstrijd vliegen (maar wel abominabel scoren). Dan hebben we nog m’n huis, waar ik wat tijd in zou moeten steken maar jeetje ik vind wedstrijdvliegen zo verschrikkelijk leuk. Vliegen is al goed, wedstrijdvliegen is helemaal geweldig vanwege de sfeer, de uitdaging, de inspanning en concentratie die het vereist. Maar maar maar als ik op m’n eentje de veertien uur naar St.André moet rijden heb ik er dagen extra voor nodig, en de Britten organiseren ook al geen retrieve. Ik ben dus enorm aan het dubben of ik eind augustus mee zal gaan doen aan de British Open in St.André. Ach nou ja eigenlijk is de beslissing al genomen, ik moet alleen nog iets regelen voor m’n vervoer. Het verven van al die enorme muren in m'n kast-van-een-huis komt later wel.