’s Ochtends is het erg. Ik word laat in de nacht wakker van de pijn, het is onmogelijk om nog te blijven liggen want m’n eigen gewicht drukt op m’n ribben. Dan maar een pil (ik slik er nog maar één per etmaal in plaats van zes) en douchen, dat helpt. Het wordt wel iedere ochtend een tikje erger, of omdat ik het zat ben en steeds minder uitgeslapen ben, of omdat ik overdag druk aan het bukken en sjouwen en vliegen ben. Overdag is het allemaal bijzonder goed te doen, alleen struikelen is niet handig.
Ik heb nu vijf vluchtjes en prima landingen gemaakt op een WillsWing Falcon 170, een heel simpel enkeldoekertje waarmee je eigenlijk onmogelijk een fout kan maken. Het ding is iets te groot voor me dus sturen en snelheid maken gaan een beetje zwaar maar ach, landen is een nobrainer en dat was nu even wat ik nodig heb. Ik heb het ding gehuurd of geleend (geen idee of JeanLuc er iets voor wil hebben) en het is m’n redding. Natuurlijk moet ik binnenkort ook weer goed kunnen landen op een prestatievleugel, en natuurlijk is dit geen echt vliegen, maar ik zie er nu wel weer een gat in. Vandaag nog een of twee vluchtjes, het zou mooi zijn als ik ook nog een beetje termiek kon pakken. Vanavond maken wij de sla en de anderen zorgen voor de rest van het eten, dan oud-en-nieuw en morgen ben ik vleugelloos. Heel misschien lukt het om m’n leading edge te sleeven en dan zou ik ook nog een laatste vlucht met m’n eigen vleugel kunnen doen, maar ik vrees eigenlijk dat de Laminar gewoon te zwaar voor me is om bij de start op te tillen. Als het al pijn doet om alleen maar op de start te stáán, hoef ik niet aan een stevige run te beginnen. Maar ik weet in ieder geval dat het binnenkort weer kan halleluja!
