filmpje spelen bij de brug

Waar we ons afgelopen zomer mee onledig hielden:

Lange reis





Ik zit in een aardig kroegje in een gehucht middenin de Spaanse Pyreneeën. De zon breekt net door, de bergen om me heen zijn ongelooflijk imposant. Veel melancholieker moet het niet worden. Ik heb nogal willekeurig afscheid genomen van mensen die ik waarschijnlijk minstens een jaar niet meer zie. Vrienden, geliefden, bekenden, eikels en sukkels, het maakt niet eens zoveel uit. Het is het plezier van een gemeenschap waar ik bij hoor, familie. Iedere keer opnieuw besef ik hoe weinig we elkaar werkelijk kennen, eigenlijk juist daarom is het zo moeilijk om afscheid te nemen. We raken elkaars leven in een herhaling van vliegpraat, behendigheidsspelletjes, discussies en taken. Vrienden thuis hebben de rest van mij. De onvolledigheid, en de vergankelijkheid, maakt me weemoedig. Tegelijk de onverwoestbare, enorme, prachtige bergen waarvoor het niet uitmaakt of iemand ze ziet. Pietepeuterige mensjes die al schakelend en sturend de passen doorploeteren.

Donderdag 20:30 thuis. Jeetje, als de reis naar Australië het eten van een doorgang door de rijstebrijberg naar Luilekkerland is, is op je eentje van Spanje naar Den Haag rijden een volledig rondje door cake walk, twintig keer. Ik vind de drukte rond Parijs zelfs wel leuk eigenlijk, en de strijd om de snelste rij in de file voor Antwerpen. Thuis vrolijk begroet door m’n buren, die warmte spoelt elke weemoed meteen naar verre achtergronden.

geen zin meer

Ik was vanmorgen enorm gaar, alles en overal deed pijn en ik heb de afgelopen weken niet één keer een complete nacht geslapen, en ik heb verschrikkelijk genoeg van de varkensstank dag in dag uit, en het landen gaat gewoon goed maar het wordt wel saai zo, de vakantie is wel klaar. Het is heerlijk om alleen maar winddummy te spelen en niks te hoeven, maar zonder enige uitdaging verlies ik ook wel focus en motivatie. Morgen en overmorgen is het waarschijnlijk slecht weer, ik ga maar eens op huis aan.

Dag twee British Open

Vandaag was het precies andersom, Gordon kwam een paar minuten na Niels, Andreas en Gijs binnen met een gigantische smile zichtbaar op tientallen meters hoogte, ik zei meteen “die heeft de derde start”. Inderdaad, terwijl de eersten de eerste start hadden genomen, dus Gordon is dagwinnaar denk ik. Ongelooflijk dat er nog zoveel mensen op goal stonden, het leek laag en stabiel vandaag en helemaal blauw. Ik startte pas om één uur maar dat bleek toch nog te vroeg. Mijn belletje in het dal wilde niet hoger dan 1400 meter tenzij ik er vreselijk m’n best voor ging doen, en dat doe ik nou juist even niet. Ik maak het mezelf iets te makkelijk met landen, als het morgen weer oostelijk is pak ik het volgende veld iets dichter bij het huis en net ietsje kleiner. Heerlijk om het gevoel te hebben dat ik dit ook allemaal best met m’n Litesport had kunnen doen, of met een Litespeed. Jamie probeert me voortdurend haar RX3 te verkopen, maar ik ben vastbesloten om het dit keer echt superlangzaamaan te doen. Haar aanbod is wel gruwelijk verleidelijk dus ik heb er eigenlijk een beetje moeite mee als haar RX naar een ander gaat, maar ik moet het echt niet doen. Rustig aan, eerst de Litesport naar Europa halen, en dan weer verder zien. Ik bedacht vanmorgen dat ik ben waar ik wezen moet als ik niet langer aan iedereen loop uit te leggen waar ik mee bezig ben. Dat is natuurlijk niet helemaal waar, het gaat uiteindelijk toch echt om vijftig goeie landingen, maar een rustige state of mind is het halve werk.

Taak 1

Vliegen met een kater doet nogal denken aan roken terwijl je een keelontsteking hebt. Het is gewoon een kwestie van je verslaving onderhouden. Ik startte zo ongeveer als eerste, dwarrelde een kwartiertje zonder al te veel controle rond en landde netjes naast het huis. Terwijl ik au naturel stond in te pakken zag ik Fabien boven me draaien. Hij zal het nog veel zwaarder hebben gehad dan ik, het was zes uur voor zij naar huis gingen en waarschijnlijk ook een stuk meer stronken. Maar hij is jong, dan kan je dat hebben.

Na een middagdutje kwam ik als eerste bij goal aan waar niet lang daarna Per kwam landen. Ik was razend enthousiast maar hij had maar één keerpunt. Kort daarna kwamen Julia en Gordon binnen, ook al uit de verkeerde richting en Gordon vloekend terwijl ie nog op final zat. De eerste op goal die de taak had gerond was Andreas, met Glen en een paar anderen zo’n 8 minuten later. Er was geen windzak dus ik stond anderhalf uur met m’n houten kop in de volle zon met een lint te zwaaien, maar eigenlijk was het allemaal niet erg want met Johanna langs de hoofdweg waren we al om half acht thuis.

British Open

Glen

Glen, Fab, Lou, dinges

Laurent

talent

Fabien

Kater, gebroken vinger, verzwikte voet… boehoe zo kan ik toch niet vliegen! Niks zo gevaarlijk als gecancellde dagen. Het is allemaal even prachtig en gezellig en lekker warm en ontspannen maar het wordt nu toch echt tijd om weer eens even de lucht in te gaan. De Britse Open beginnen vandaag, dat zal de sfeer duidelijk veranderen. Laurent is er, Shedsy, Blay, nog een hoop ouwe bekenden, het weer wordt beter en de briefings zullen informatief en grappig zijn.

Oostenwind

Crosswind dag

Joops huis en landingsveld

En weer een erg fijn dagje. Ik startte zoals gewoonlijk terwijl de taakbriefing gaande was, in een toenemende oostenwind. Na twee bellen in het dal geland naast het huis, waar ik m’n zebrastrepen tijdens het inpakken kon wegwerken omdat er toch geen mens in de buurt was om te gluren. Net toen ik klaar was belden de Zweden omdat de taak gecancelled was vanwege de oostenwind. Johanna en ik sprongen bij Jamie en Eduardo in de auto, en met z’n tienen smeerden we ons aan de noordkant van de Montsec met modder in, om vervolgens op slippers vijf kilometer door de kloof te hiken, en weer terug. Erg schitterend weer, en heerlijk om af te koelen in het ijskoude water.

Johanna in goal!

Johanna boven goal

Andere lucht, andere stemming. Ik dobberde drie kwartier rond en landde heel redelijk, kon rustig thuis m’n spullen in orde maken en Fabien ophalen, om precies op tijd in Vilamitjana te zijn om eerst Glen en daarna Andreas te zien landen. How good is that!? Terwijl Jochen, Gijs, Grant, Nils enzovoort om ons heen neerdwarrelden vroeg iedereen: “waar is Gordon?”. Uitgezakt. Tom hetzelfde, dus het blijft nog steeds enorm spannend. En toen zagen we een kingposted vleugel: Johanna! Haar eerste goal, 54 kilometer, winnaar van de sportsclass. Zo fantastisch. Jamie en ik holden naar haar toe om te feliciteren en te delen in de blijheid, ze stond te stuiteren als een kangoeroe.

Per was wat lastiger bereikbaar maar dankzij hem konden we onze goede daad voor de dag verrichten: Michel mee naar het dorp genomen zodat zijn retrieve hem wat makkelijker kan vinden. En nu redelijk op tijd uit eten, de Zweden vonden dat ze mij een etentje verschuldigd zijn, heel lief.