De hele weg hierheen zat ik te miepen hoe ik hoopte dat er misschien een Yvon of Hedder hier zou zijn, alles in en aan m’n rug deed pijn en ik weet dat sjouwen met vleugels het er niet beter op maakt. Sta ik op de camping kennis te maken met wat Britten, staat er een auto voor m’n neus met een reclame over backpain. Afijn, die was van Steve (even namen oefenen) en die heeft me net een half uurtje geduwd en gekneed, en voor het eerst in tijden kan ik m’n schouder weer helemaal bewegen. Geweldig!
Het is al erg gezellig, ik heb een paar bekenden weer ontmoet en vooral heel veel nieuwe namen en gezichten geleerd, en dan zijn er ook nog twee meisjes die helaas niet met de wedstrijd meedoen maar die wel vliegen. Vipri, een Finse die Christine weer kent uit Slovakije, en Connie die in Neumagen en Serrig vliegt. Dave Shedzy Shields, ken ik uit Oostenrijk, Richard Lovelace net terug uit Texas, John Aldrich en Sheila die ik de groeten van Fifi en Sjors heb gedaan, m’n nieuwe vrienden Jean-Marie en Gérard en ene Don die met een parapente + harnas van in totaal 7 kilo vliegt (hij zag er zelf niet veel zwaarder uit). Die laatsten heb ik ontmoet dankzij het uitzakken, na een hyperkort vluchtje van zo’n drie minuten was ik pak ‘m beet drie uur met de retrieve bezig (lopen/liften naar de camping, auto ophalen, vleugels opladen en weer naar de camping). Ach nou ja eigen schuld ik startte te vroeg. Ik moest wel aan Harry denken maar er waren al wat parapents in de lucht waarvan er een paar ook wat hoogte pakten, en bovendien ben ik tegenwoordig helemaal niet meer onzeker over het uitzakken. Ik vlieg nog steeds niet erg denderende afstanden en tijden, maar bij de start uitzakken overkomt me gewoonlijk niet meer. Nu dus wel en het was eigenlijk heel gezellig. Er zakten er veel uit en de lucht was ook een beetje melkig, dus ik voelde me niet overdreven dom.
Inmiddels is iedereen gearriveerd, Adri en Paul halen hun vakantie in nadat Pauls netvlies van z’n ogen afviel vorige maand. Hij is nu vrijwel hersteld, heeft wel een bril maar dat staat ‘m eigenlijk heel goed en hij kan gewoon rijden en vliegen. Ropje en Rinus zijn er net, Rinus heeft z’n vleugel aan Ropje opgeofferd toen die schade had na een slechte landing voor de NK, nu wil hij ook wel ns een wedstrijdje vliegen denk ik. En Egbert en ik dus, Egbert is een van de liefste Nederlandse piloten (tenminste dat denken we allemaal omdat niemand hem kan verstaan, hij is Zeeuw). Zelden iemand meegemaakt die zo een heer is. Voorkomend, hulpvaardig, altijd vriendelijk. En hij heeft een gloednieuwe WillsWing T2 en daar vliegt ie de sterren mee van de hemel. We hebben een paar jaar ongeveer gelijk gescoord maar ik voorzie dattie me nu ruimschoots voorbij gaat vliegen. Prima, als hij me maar ophaalt als ik buiten ben geland, dat is nog wel een probleempje we hebben geen retrievechauffeur. Adri heeft er natuurlijk geen zin in om een week door Frankrijk te crossen als Paul doorgaans gewoon op goal staat, en de Britten organiseren niks. Lokaal is er niemand meer te krijgen dus Egbert en ik hebben allebei een mooi liftbordje in ons harnas. Het zal wel lukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten