Ongeluk

Ik weet niet of het door de morfine komt of doordat m’n elleboog weer terug is gezet maar ik heb nu bijna geen pijn meer. Stom natuurlijk weer, een overshoot die er ook wel heel erg aan zat te komen als ik nog eens aan alle factoren terug denk. En dat heb ik natuurlijk de hele nacht gedaan, terugdenken. We waren op Asomada, geweldig, kon ik fijn toplanden en meteen weer doorstarten. Dat deed ik twee keer en toen stopte ik omdat het toch wel erg lastig was om te blijven soaren en ik wilde niet vóór de taak al uitzakken. De safetycommittee overwoog zelfs te cancellen omdat het wel heel druk zou worden zo zonder termiek en daardoor geen spreiding van deltas. Toen het window open ging startte ik meteen, en ik zakte inderdaad uit. Ik vertrok vrij hoog bij de berg zodat ik heel zeker over de hoogspanningskabels zou komen. Er stond onverwacht weinig wind in het dal, iemand zei dat het terrein flink afliep en dat heb ik dus niet gezien. Ik heb ook niet goed gezien hoe enorm de rotsen waren voorbij mijn landingsveld. En de Spyder vliegt niet zo lekker dus ik had de neiging om geen lage bochten te maken. Ik knalde op een rotsblok, flarede op het laatste moment –te laat, en zag in een flits dat m’n rechterarm in een foute hoek stond. Schreeuwend van de pijn wist ik me grotendeels uit m’n harnas te wurmen nog voordat Augustin, Jean-Pierre en anderen bij me waren. Het wachten op een ambulance duurde een eeuwigheid en toen stonden er drie tegelijk. Ik weet nu nog niet in welk ziekenhuis ik lig of in welke plaats. Het duurde uren voor ik onder narcose werd gebracht en volgens mij kwam dat puur door de bureaucratie.

De narcose was bijzonder, ik had het nooit meer gehad sinds m’n amandelen geknipt werden toen ik drie was. Ik bleef maar wakker (dacht ik) en toen ze m’n bed verreden, om me te gaan opereren dacht ik, was alles al voorbij.