Joehoe ik ben dagwinnaar! Met een oud lijk van een toestel,
te stijf om in een bocht te douwen, met minder dan 13 kilometer onder een
wolkenbasis van krap 700 meter. Met ernstige landingsuck en zoals altijd in een
nieuw gebied twijfels over het keerpunt. Hahaha ok ik sta overall 47e
maar van de sportsclass heb ik de mannen allevier of vijf verslagen hahaha.
Grappig als ik laatste was geweest, wat ik eigenlijk dacht omdat ik nogal dom
bezig was en omdat 13 kilometer bepaald weinig imposant is, dan had ik er zeker
m’n schouders over opgehaald. Maar eindelijk weer eens bovenaan een lijstje
staan is toch wel errug leuk.
Het hielp dat ik gisteren gevlogen had dus ik wist wat ik
van de Spyder verwachten kon. Er stond een flinke puist wind dus uitzakken was
bijna niet mogelijk, en dat gaf me mooi de tijd om eerst met m’n rits te
kloten, toen te ontdekken dat ik de time offset van m’n instrument niet goed
had dus daar moest ik nog druk op de knopjes douwen, toen rustig voor de start
rondzwalken op zoek naar lift. Heel rustig aan bereikte ik uiteindelijk
wolkenbasis, er waren mensen die hoger zaten maar ik vond het wel genoeg zo –
ben altijd een pietsie schijterig, stel je voor dat ik in de wolk terecht kom.
Naar het noorden ging goed, snel met de pittige wind een beetje in de rug en
overal steeg het rustig omhoog en voortdurend checkte ik mogelijke
landingsterreinen. Het ziet er allemaal weinig aantrekkelijk uit hier, zeker
als je weet dat zelfs het groenste veldje misschien wel vol cactus staat of vol
stenen zo groot als een skippybal ligt, en ze kunnen ook nog flink hellingaf
zijn. Hoe zekerder ik weet dat er ruime landingsmogelijkheden zijn, hoe
makkelijker het is om heel geduldig te vliegen en overal maximum hoogte uit te
pielen. Hier dus niet, en toen ik naar het derde keerpunt moest en m’n
instrument me leek te vertellen dat dat een flink stuk van de helling af was en
daarna een stuk tegenwind, raakte ik natuurlijk weer gefixeerd op een prettig
uitziend terrein. En tja, objectfixatie.... Ik landde perfect, vlak naast een
weg naast een dorp. Maar na mijn landing kwamen er nog urenlang delta’s en rigids
hoog overgevlogen, dat had ik natuurlijk ook moeten doen.
Ingvar was op het strand geland en terug naar de auto gerend
(!) en Johnny en Tormod stonden met veertig anderen acht kilometer voor goal. Zo’n
uur of drie na m’n landing werd ik als laatste opgehaald. En ik ben m’n New Scientist
vergeten! Gelukkig waren er veel deelnemers te zien omdat ik precies op het
keerpunt stond, en het uitzicht op de bergen is ook schitterend, dus ik wist me
redelijk te amuseren. Met een dolgelukkige Gunnar in de bus, hij doet niet met
de wedstrijd mee en was met z’n Sport voor iedereen uitgevlogen naar Mirador,
was het al met al een toffe dag. Nog zo eentje en ik vind het de trip alweer
waard.
Geen fotoos deze week want m’n camera is stuk. Ik kan alleen
kiekjes maken met de telefoon van m’n werk, maar daar krijg ik m’n eigen fotoos
dan weer niet vanaf voor de blog. Dan maar tekst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten