Ik voel me wel een beetje een loser, maar toch heb ik er helemaal geen spijt van dat ik weer drie uur naar Sept Meuses gereden ben om dan al na een kwartiertje in de lucht te besluiten dat ik ga landen. Perfecte condities, schitterend uitzicht en de helling bijna voor mij alleen - alleen een vriendelijke parapenter die me nooit in de weg zat. Maar ik merkte dat ik voortdurend bang bleef, het ging niet over toen ik eenmaal de slag te pakken had. Een beetje gespannen voor de start, erg gestresst tijdens het vliegen, en bang voor de landing. Teveel om nog echt te genieten van het vliegen. Het is de combinatie van felle chaotische belletjes en gebrek aan controle doordat ik helemaal niet meer getraind ben, het weinige vliegen van de laatste jaren, m'n niet-fitte gevoel van 'ouderdom' en het door de jaren heen gegroeide bewustzijn van m'n kwetsbaarheid. Ik wil echt nooit meer een blessure, pijn, eindeloos herstel, dingen niet meer kunnen.
Een wijs iemand legde me uit dat een angsthaas niet hetzelfde is als een lafaard. Ik ben een angsthaas, steeds meer. Maar ik heb inmiddels wel geleerd om de angst onder ogen te zien en niet te ontkennen, om ondanks angst en zenuwen en spanning toch de dingen te doen die me gelukkig maken. Maar ik word er bepaald geen betere piloot van.
In een uurtje wandelde ik naar boven om m'n auto op te halen, het was schitterend weer en ik wilde wel graag iets actiefs doen. Met een paar stokken voor de steun red ik het weer zonder al te hevige rugpijn. Daarna spullen ophalen, even babbelen met de anderen, en me vervolgens door Waze hevig laten misleiden waardoor ik de uitgang uit Namen niet kon vinden en pas om zeven uur bij Ropje en Ellen aankwam. Dat bezoekje maakte de reis wel weer helemaal de moeite waard, en thuis had ik gelukkig een grote sterke neef die me midden in de nacht hielp de vleugel binnen te leggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten