Dune de pilat

Kenny's vrijgezellendag

Dune de Pilat

onze nieuwe hobby

Berni en Jamie

Het toppunt van stom: Dune de Pilat is maar twee uur rijden en we hadden sowieso niet naar de weersvoorspellingen gekeken, dus ik ging er zonder meer van uit dat we een dag op en neer zouden gaan. Maar het plan was eigenlijk om daar te overnachten. Was ook erg praktisch en voordelig geweest in verband met de toegang tot het duin, want als je niet op de camping zit moet je vijf euro pp. betalen. Bovendien was er geen plaats want Kenny’s moeder logeerde op de slaapbank, hebben we nu Jamie erbij, en het leek mij onwaarschijnlijk dat Kenny’s vrijgezellenfeestje de hele nacht zou duren. ’s Ochtends stommelden zes of zeven enorme kerels het kleine huisje in, Kenny lag nog in bed dus ze hadden het helemaal naar hun zin. Hij werd in een badpak gehesen en afgevoerd voor een dag SUP, bergklimmen en picknicken. Z’n moeder paste op Kian en wij waren om twee uur op het duin. Een schitterende plek, inderdaad net Rainbow beach alleen een stuk kleiner dan dat, en verdrietig genoeg vergeven van de parapenters. Alex Brieba en een paar anderen die ik nog van Lanzarote ken hielpen ons sjouwen en twee van hen vlogen voor, maar het was ondoenlijk. Niet alleen heel erg veel parapents, die als een soort muur voor de start hangen, maar ook bijzonder onkundige vliegers die zich over het duin heen lieten slepen, nooit naar anderen keken, pal voor een delta hun scherm opzetten enz. We wachtten in de hoop dat de wind aan zou wakkeren en de parapents niet langer zouden durven vliegen, maar de wind zwakte vooral af. Het enige moment dat we opgewonden raakten omdat er ruimte was, bleek dat iedereen aan de grond moest blijven vanwege een reddingshelikopter – parapent in de bomen. Natuurlijk. Het blijft lastig om niet anti-parapent te worden, wij hebben niet kunnen vliegen door die eikels.

Bij aankomst was het eerste wat Alex vroeg waar we zouden eten ’s avonds, en ik zei vanzelfsprekend met jullie. Dat bleek bij Berni en Marie-Claude te zijn, die om de hoek wonen en niks liever doen dan koken en wijnen schenken. Het was supergezellig en lekker, en we ontdekten pas de dag erna dat we hadden moeten betalen. Best logisch natuurlijk maar wel een maf gevoel als je denkt dat je door vrienden wordt uitgenodigd. Gelukkig had Kathryn het wel door gehad dus we hebben niet verzaakt uiteindelijk.

De rit naar huis was loeizwaar, ik kon m’n ogen nauwelijks open houden en Jamie lag achterin in coma, maar Kathryn moest absoluut wakker gehouden worden. En toen we éénmaal thuis in bed lagen kwam Kenny thuis, vervolgens had Kian een huilnacht. We waren gebroken en hebben de hele zondag op de bank gehangen, dutjes gedaan, beetje gekletst. Nu vroeg op om de auto naar de garage te brengen.