Bij het droogoefenen op de veranda gistermiddag leek het wel of ik alles wat ik inmiddels geleerd had weer kwijt was. Ik bleek geeneens bochtjes te kunnen maken. Maar Romain is dan ook wel heel erg precies en zonder duizend meter vrijheid onder me vind ik het echt wel extra lastig. Vanmorgen de wekker op vijf uur, met z’n allen twee uur staan te vernikkelen op een bergtop omdat de wolken in het dal niet oplosten. Met name niet boven het landingsterrein. Ik was bang dat de wind ondertussen te sterk zou worden, maar uiteindelijk hebben we allemaal een start kunnen maken. Heel veel beter dan de eerste keer vanaf Plan Praz, al was ik nog steeds flink zenuwachtig en zag m’n start er niet erg geloofwaardig uit. Desalniettemin zat ik snel in m’n stoeltje en kon ik de aanwijzingen van Delphine redelijk opvolgen, al ben ik meestal wat te traag en te voorzichtig. Plus ik heb nog steeds niet in de gaten dat ik m’n handen uit elkaar hou in plaats van naar beneden. De landing was uit de kunst en al gauw zaten we allemaal superblij weer in het busje. Naar het landingsterrein met de distels voor nog een paar hopjes. Mijn tweede werd te spannend, vanwege beginnende termiek en aantrekkende wind, het liep goed af maar ik was wel klaar. De anderen kwamen uiteindelijk ook lopend weer naar beneden. Ondertussen had ik op m’n eentje ingepakt, erg fijn om snel te leren zo onafhankelijk mogelijk te zijn. Ik ben dan misschien traag en best wel stom als het om bewegen gaat, maar hulpeloos ben ik zeker niet.
Ondertussen is de pijn in m’n linkerarm aanzienlijk minder en ook met m’n rug hou ik het nog wel even uit. Een half pakje ibuprofen heeft weer wonderen verricht. Een uurtje lummelen in m’n hangmat en dan weer naar de school, voor theorie of nog meer loopoefeningen. De wind golft over de velden dus het zal wel theorie worden verwacht ik. Morgen moeten we nog vroeger op, interessant om te zien hoe erg de vermoeidheid dan gaat toeslaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten