Nou heb ik m’n portie zelfmedelijden eergister al
opgebruikt, verdorie vandaag had ik het veel meer nodig. Het weer bleek tegen
alle verwachting in heel redelijk dus we togen weer naar het landingsterrein,
maar al bij de eerste start verrekte ik vanalles. M’n rug, m’n lies, m’n knie.
Het deed ontzettend pijn terwijl ik nog heel veel moet oefenen wil ik überhaupt
leren om dat scherm een beetje onder controle te krijgen. Ik was in tranen van
frustratie en pijn. Het enige voordeel daarvan was dat Cyrilde medelijden kreeg
en me vaker hielp met het klaarleggen van het scherm. Desondanks ben ik niet op
het niveau gekomen dat zij, en ikzelf, nodig vinden om vanaf de berg te
starten. Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat ik aan het doen ben, ik loop niet
hard genoeg, voel niet wat de vleugel doet en mijn reacties zijn voortdurend
precies verkeerd. Ik doe m’n handen naar beneden (in een soort rechtstandige
manier van snelheid aantrekken) als er iets niet naar wens gaat, en je met een
scherm dus juist je armen omhoog moet doen. Afijn de instructeurs denken dat ik
het erg vind dat ik niet met de anderen mee naar boven mag maar dat vind ik
niet zo’n probleem. Erg vind ik het als ik zoveel pijn heb dat ik niet meer kan
oefenen.
Na een paar uur in de schoolkelder met filmpjes over
landingscircuits en eindeloos veel vragen en niet-grappige grapjes van
Emiliano, kregen we de middag vrij. Ik wilde een beetje gaan soezen in m’n
windfauteuil maar ik raakte aan de praat met de buurvrouw. Een leuke griet die
exact dezelfde capriolen uithaalde als tiener als ik. Heel Nederland door
liften, op d’r eentje op reis, zichzelf her en der te logeren uitnodigen. Ze
kwam met verhalen over avonturen die ik precies zo heb beleefd en die ik
helemaal vergeten was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten