Tweede beginnerscursus parapente

Romain en Louis

de andere parapenteschool

Waarom doe ik dit ook alweer? Ik raak enorm gefrustreerd omdat ik – in tegenstelling tot ALLE andere beginners – dezelfde fouten blijf herhalen. Ik heb pijn. Ik ben doodsbenauwd voor parapenten, zeker met harde vlagerige wind aan de grond. Ik kan mezelf wel voorhouden dat ik dolgraag wil hike&flyen, dat ik ochtend- en avondvluchtjes wil maken om het deltavliegen heen of dat ik wil vliegen waar ik met m’n delta niet terecht kan. Dat ik met m’n vriendjes wil vliegen die de één na de ander overstappen op scherm of het er in ieder geval naast doen. Maar er spelen ook factoren mee waarmee ik mezelf eigenlijk dwars zit. Dat ik een ouwe knar aan het worden ben en hoognodig iets nieuws moet leren, al was het maar om mezelf duidelijk te maken dat ik nog niet op en voorbij ben. Dat ik altijd nou net díe dingen heb willen kunnen die ik dus niet kan. Dat ik stiekem bang ben om een doetje te worden en voor de tv in te slapen uit pure gemakzucht en luiheid. Dat ik in oorlog ben met mijn pijnlijke en stijve lijf en ik moet en zal winnen, sterk en soepel zijn als een dertigjarige.

Het uurtje rijden van plan d’eau Riou naar hier bracht me gek genoeg terug naar m’n half jaar Australië. Het landschap is natuurlijk heel anders maar het was net zo heet en droog en ik was net zo op m’n eentje, op weg naar iets waar ik maar een heel vage notie van had. De camping in Mevouillon maakte het allemaal nog Australischer: drie tenten op een enorm terrein, een beboste berghelling. En niemand die ik ken en zelfs m’n medeleerlingen zal ik waarschijnlijk nooit meer zien na deze week. Het parawereldje is aanzienlijk groter dan delta en veel mensen houden er na een cursus of een paar jaartjes alweer mee op, zo ontstaat er geen clan waarin we elkaar allemaal kennen.

Het is een overgang na alle gezelligheid en drukte van Laragne, maar ook prima. De school werkt nogal anders dan Chamonix Parapente, met twee bloedmooie jongens als instructeur voor ons en daarnaast nog andere groepen met hun eigen instructeurs. Groepen van zeven, dat wel, een volkswagenbusje vol. Weer twee hele jonge meiden, twee bergbeklimmers die enkeldoekers leren vliegen, een man ouder dan ik en een sportieve Belg van in de veertig. Ik kan er opnieuw helemaal niks van. Heb geen gevoel voor de vleugel, reageer exact verkeerdom, ga van de stress lopen te denken en dus nog slechter voelen en raak zo gefrustreerd dat de tranen uit m’n ogen spatten. Om dan ’s ochtends met keiharde mistralwind te beginnen, en ’s avonds op een veld vol distels die de lijnen steeds in de knoop maken, helpt helemaal niet. M’n frans is ineens ook weer een stuk slechter en alleen Louis spreekt goed engels, dus er zit een hoop processing-tijd tussen hun aanwijzingen en mijn vage begrip. Theoretisch is dat niet erg maar ik mis kleine dingen als dat je niet uit je harnas moet om je scherm goed te leggen, of je iets naar boven of naar buiten moet bewegen enzo. Toch zit ‘m daar mijn onhandigheid niet in.

Vanmorgen moest ik om tien voor acht aantreden maar toen ik al ruim voor m’n wekker moest plassen bleef ik maar meteen op. Ze wilden me eigenlijk meenemen met een tandem maar het leek mij zinvoller om nog wat grondoefeningen te doen. Vliegen durf en kan ik wel, controle over het scherm is me voorlopig nog niet gegeven. Heel veel oefenen dus en maar accepteren dat ik mogelijk drie beginnerscursussen moet doen voordat ik voor een brevet op kan.