Niet-vliegers denken dat wij thrillseekers zijn. Niet waar: we zijn bepaald niet blij met angst of pijn. Maar we gaan dood als we alleen maar veilig voor de tv mogen blijven zitten. Dus we proberen zo veilig mogelijk te vliegen, accepteren de risico’s en zeuren niet over een kneuzinkje af en toe. Toch kreeg ik het wel weer benauwd toen Christian (drie maal wereldkampioen skateboarden en meer dan dertig botbreuken) uitlegde dat m’n titanium plaatje beter verwijderd kan worden voor het geval ik die arm nog een keer breek. Dat geval, daar wil ik echt helemaal niet aan denken. Maar Jean-Francois heeft gelijk: nog nooit was er een deltapiloot zonder wel eens een slechte landing. Zelfs Christian Cziech of Jonny Durand heeft wel eens een upright vervangen denk ik. Mijn landing gisteren viel ook weer tegen. Ik had de Fun gepakt vanwege m’n vermoeidheid en de matige voorspelling, en dat bleek ook een heel goed idee. Ik moest lang wachten tot er een zuchtje zuid stond en er niet zeker drie of vier parapents voor de start probeerden omhoog te komen, maar eenmaal in de lucht wist ik ver van de vis te blijven en op de valreep toch nog naar boven te draaien. Zonder instrument (wel m’n schouderpiepertje) stak ik veel te laag richting Beaumont. Met een enkeldoekertje ga je misschien niet erg vooruit maar ik ben een stuk minder zenuwachtig om ergens te landen. Ik zakte inderdaad uit en koos een groot groen veld waarvan ik vermoedde dat ie een beetje helling op liep. Zonder instrument had ik geen idee uit welke richting de wind kwam en aangezien er ook weinig wind was kon ik het niet goed aan m’n rondjes zien want er was nauwelijks drift. Ik bleek met rugwind een behoorlijk steile helling vol klaver te gebruiken, dat werd dus een onelegante landing en m’n harnas vol modder. Claudia haalde me als beloofd op en samen wachtten we op Lorenzo, die ook wat zelfvertrouwen te herwinnen heeft na een paar ongelukken. Waarvan één overigens een aanrijding terwijl hij z’n bagage stond uit te pakken. Claudia merkte op dat ze nog niemand echt perfect had zien landen en ze heeft gelijk, het veld is dan wel groot maar meestal flink termisch ook. Zelfs de parapenters hadden er af en toe moeite mee.
De meesten zijn al weg en ik begon ook al vast in te pakken. Altijd een beetje triest als je weer afscheid moet nemen, maar het was dit coronajaar wel heel anders dan anders. Weinig buitenlanders, geen wedstrijd. En ik op cursus parapenten, het moet niet gekker worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten