Vandaag had de dag moeten zijn. Vroeg op, want Jean-Francois kwam twee uur aanrijden alleen maar om voor mij te chauffeuren. Fantastisch en dat met geweldige vooruitzichten en fijne cumultjes, zuidenwindje en ik voelde me enorm fit en gemotiveerd. Vandaag wordt de dag, ik ga er voor, ik kan naar de Lure en de Hongrie en terug proberen te vliegen zonder me druk te maken over retrieve want Jean-Francois is meer dan bereid om de hele middag achter me aan te rijden. Gary hielp me de spullen naar boven te dragen, ik kon aan mijn favoriete ring en Alain stond al klaar om te bevestigen dat het inderdaad een goeie dag en een goed startmoment zou zijn. Totdat ik m’n laatste latten in wilde schuiven en ontdekte dat er eentje miste. Een tiplat, dus die kan je ook niet zomaar weglaten. Met tranen in m’n ogen pakte ik de boel weer in, checkte m’n blog om zeker te weten dat de Litesport voor het laatst was ingepakt op de parkeerplaats van aerodrome Aspres, en zonder al te veel hoop reden we voor de zoveelste keer dertig kilometer noordwaarts. Natuurlijk was de lat er niet, het was vijf dagen geleden en allerlei piloten en niet-piloten moeten op die plek geparkeerd hebben in de afgelopen dagen. Wel Jean-Louis, die me beloofde vanavond naar een vervangende lat te zullen kijken. En Jacques Bot en Jean-Marc die ik inderdaad nog niet gezien had, dus dat was dan in ieder geval leuk. Ook al kon ik het snelle frans van de dokter niet volgen, hij was blij om afspraken te kunnen maken over een Swiftcursus in november dus er was nog een heel klein pietsje nut van al dat rondrijden.
Iedereen had medelijden met me en ik heb heel wat troostende armen om me heen gehad vandaag. Fijn natuurlijk. Medeleven alom. Wat het einde van het verhaal eigenlijk alleen maar erger maakt en liefst zou ik nu ergens onder een hele grote steen kruipen en me voorlopig aan niemand meer vertonen. Want de lat zat natuurlijk gewoon in de zak, ik heb in m’n stress weer eens met m’n neus gekeken. Als je jezelf éénmaal overtuigd hebt dat er een lat ontbreekt dan zal je ‘m ook absoluut niet meer zien, al heb je ‘m in je handen. De schaamte is nu groter dan de teleurstelling, vooral nadat Noel vertelde dat het best zwaar was in de lucht en dat verschillende piloten eruit gezakt zijn.
Liefst zou ik nu een pintje pakken met Enrico, die ik al zeker tien jaar niet meer gezien had, maar hij logeert bij Lorenzo en Claudia dus ook dat wordt ‘m niet. Dan maar opbiechten aan Gary dat ie me voor niks aanbood om te helpen de vleugel terug te dragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten