Oud en stijf en traag

Mont Blanc

koken in het douchehok

Ok nu vind ik mezelf echt heel zielig. M’n rug doet erg pijn en ook mijn schouders en handen leveren niet wat ze geacht worden te doen. Ik heb slecht geslapen. Jamie komt waarschijnlijk niet. Het regent, het is koud en de voorspelling is dat het morgen en overmorgen alleen maar erger wordt. Ik kan er niks van en ik begrijp de aanwijzingen niet. Ik haal links en rechts en boven en onder door elkaar. Ik word geacht de vleugel te voelen terwijl het 1. helemaal geen vleugel is en 2. het ding kilometers weg van m’n lichaam is en 3. ik fijn ga weightshiften als ik iets voel en dat blijkt dan exact verkeerd te zijn. En het ergste is dat de anderen het allemaal wel kunnen natuurlijk. Nou ja op Franck na maar die is dan ook 62 met een dikke buik en weinig sportervaring. Het is wel grappig dat onze leeftijden gespreid zijn van 19 tot en met 62 dus en dan twee twintigers daartussen, een half dertiger, een veertiger en ik. En de progressie gaat precies gelijk op met het dalen van de leeftijd: Louis (die ik eerder ontmoet heb maar m’n demente kop weet niet waar of wanneer) van negentien vliegt al zowat. Ik verlies elke start binnen tien passen de controle. Op enig moment ging het ‘harder’ waaien (voor een deltist begon het net lekker te worden) en direct overkwam me het Gerard-gevoel: enorme chaotische krachten van een doek waaraan ik vastgeklonken zit. Heel erg griezelig. Om één uur ’s middags was ik dan ook zo moe dat ik bijna in slaap viel tijdens de binnen-les.

Om mezelf te troosten trakteer ik mezelf op rooie wijn. En kaas op toast. En chocolademousse. En wasserette in plaats van handwas. En al om acht uur in m’n bedje. Wat superheerlijk om mijn paleistent te hebben, ruimte voor alle spullen, m’n tassen gewoon open en ik kan nog rond de tafel en stoel lopen zelfs. Het ding heeft alleen een stomme voordeur waardoor je nooit eerst je plu naar buiten kan steken en daar dan droog onder stappen. Nee elke keer dat je die rits open doet betekent een klein watervalletje, elke keer natuurlijk precies in je schoenen omdat je steeds vergeet dat je die daar niet neer moet zetten.