21 mei 2007

NK sleep


De dagen voor hemelvaart was ik erg gespannen, en ik mediteerde me suf om mezelf volledig te concentreren op lekker vliegen. Dat leek me wel te gaan lukken, en ondanks alle last minute klusjes die allemaal op de inschrijfochtend moesten gebeuren (upright bij Bob ophalen, chauffeur van het station halen, spullen in orde maken enz) stond ik om half twaalf toch redelijk ontspannen op te bouwen. Maar bij de preflight check bleek m'n vleugel harstikke asymmetrisch, er was geen sprake van dat ik daar mee zou kunnen vliegen.
De grond zakte echt onder m'n voeten weg. Ik had m'n kaarten helemaal gezet op een leuke NK-sleep, sowieso het NK onderdeel waar ik de beste kansen heb om een beetje te scoren omdat ik nou eenmaal beter sleep/vlakland vlieg dan bergvlieg. Voordat de eerste taak begon was al duidelijk dat ik niet meer mee kon doen.
Gelukkig mocht ik de litespeed van Rinus gebruiken, wat een waanzinnig geweldig gebaar! Ik was wel erg dankbaar maar het leverde toch geen herstel van m'n kansen op. De vleugel is toch behoorlijk te groot voor mijn (flink afgenomen) gewicht, en het stuurgedrag kostte weer een hoop gewenning. De eerste start lukte het me daardoor niet om de lastige termiek te pakken, de tweede en derde start moest ik releasen om niet in een lockout te raken.
's Avonds repareerden Koos en Harry m'n vleugel voldoende om er op te kunnen vliegen, maar helaas had het toch nog wat rare kuren en zo lukte het me ook de tweede wedtrijddag niet om hoogte te pakken. De timing was ook een probleem, want met deze iffy vleugel en de harde wind en turbulentie leek het me wel zo veilig om alleen achter de dragonfly te slepen, maar dat betekent dan wel lang wachten en laat starten.

Ook erg jammer: eindelijk, na jaren persberichten schrijven en redacties benaderen, kwam er een fotograaf van de Telegraaf en ik zag al mooie plaatjes in de zaterdagkrant of zelfs de sportTelegraaf op zondag. Geweldig! Maar helaas, een ontsnapte gorilla eiste alle aandacht op en de foto's worden niet geplaatst. Wat een teleurstelling, weer een kans op positieve publiciteit voorbij.

Geen succes dus, deze NK sleep. Nou ja dat was ook niet echt de verwachting, maar ik had natuurlijk wel gehoopt op een paar punten en een fijne vlucht. Gelukkig was er wel fijn gezelschap, uiteindelijk misschien wel het allerbelangrijkste.

01 mei 2007

mijn beste vlucht ever


De taak gerond, 160 km gevlogen in vijf-en-een-half uur, alle keerpunten gehaald. Bevroren vingers op 3400 meter, m'n vario praat niet meer met m'n gps dus ik heb geen idee waar de wind vandaan komt, geen radiocontact en een paar verkeerde beslissingen waardoor het allemaal wel heel erg spannend werd. Uiteindelijk was de vlucht vanaf Windische Höhe identiek aan die van een paar jaar geleden, toen ik tijdens de Womens World met Regina en Elena goal probeerde te halen. Maar nu wist ik dat ik het had kunnen halen, dus ik stak nu wel het zadel voor de Weissensee over met de boomtoppen slechts enkele meters onder m'n buik.
Van spanning, vermoeidheid en toch nog uitdroging (ondanks de liters vocht die ik kennelijk wel kwijt moest) was m'n concentratie naadje bij de landing, dus ik moest nog enorm ver lopen voordat ik in kon storten. Maar afijn deze vlucht heb ik wel binnen.