bewolkt

Vanmorgen zat het dicht, en voor de middag werd ‘foehnig’ weer voorspeld. Dat betekende rustig opbouwen, wachten tot de wolken omhoog trokken, en een simpel taakje in het dal. Ik startte als eerste, bij uitzondering alleen omdat de wind er mooi op stond. Na wat gepiel in de huisbel leek ik er toch uit te zakken, pakte een paar honderd meter boven de vloer een prima bel en dreef al draaiend (ik werd er gewoon duizelig van zo regelmatig ging het) richting keerpunt. Vlak onder de wolken kreeg ik een forse bui op m’n kop, het leek me wijs om maar ns te stoppen met hoogte winnen, en toen ik na het keerpunt weer terug stak langs de berg zag ik ernstige regenbuien en wolken aan de overkant. Tijd om te landen. Tja en dat gaat dan net niet, het hele dal ging overal fors omhoog, het was werken om naar beneden te slippen en sink te zoeken. Vlak voordat ik op circuit ging werd m’n vleugel nog ns nat van het volgende buitje, de wind trok ook wat aan, ik moest dwars op het veld landen dus ik was volop gespannen en alert. Perfecte landing dus, ook omdat ik met Ropje en Harry besproken had dat ik ‘te vroeg’ moet flaren in plaats van altijd te laat te zijn en dan op m’n buik binnen te glijden.
De meeste anderen hebben gewoon de taak uitgevlogen, daar ben ik niet meer teleurgesteld over. Ben vooral blij dat ik op tijd een goede beslissing heb genomen, en een korte maar wel prima vlucht heb gemaakt.

Morgen regen. Ropje is naar huis, het voelt een beetje allener nu.

vrij

Dinsdag regen

Een typische Greifenburgdag. Vanmorgen wakker geworden met regen en de hele dag varieerde het van motregen naar echte regen en weer terug, nu is het zes uur en begint het op te klaren. We vervelen ons allemaal een slag in de rondte, ik gebruik de tijd maar om na te denken over m’n liefdesverdriet en hoe ik nou verder kom. <> Dus dan maar zonder hem, via omwegen. Praten met de mensen die ons allebei goed kennen, die ieder hun eigen invalshoek hebben en vaak inzichten verschaffen. Ik heb hier tien mentoren, en verdomd dat helpt!

Gisteravond knapte het open, als een enorme kloppende puist. Ik zie nu hoe cynisch Koos is, hoe hij over lijken gaat voor z’n eigen gerief, plezier. Hij wordt gedreven door behoefte aan applaus, daar was ik ook verliefd op, maar die zucht is zo allesoverheersend dat niets anders telt. In mij is een knop om gegaan, uit, ik ben niet langer verliefd. Bevrijd.
Ik wil hem sowieso niet meer. <> Wat kan fantasie toch een handige afleider zijn.