Uitgezakt

Zes uur ’s ochtends, Julia checkt haar vleugel. Ze stak gisteren te laag naar goal, dacht dat ze het net zou halen maar de harde tegenwind viel net een paar meter tegen, ze duwde uit in een boom en pletterde een meter of drie naar de grond. Geen blauwe plekken geen deuken, en precies het soort ervaring dat ze nodig heeft. Ze snapt niet waarom Corinna en Kathleen en Francoise en Natalia zoveel beter vliegen, wat hebben die oudere dames wat zij niet heeft? Ervaring. Julia, 21 jaar en pas drie jaar aan het vliegen, heeft geen idee wat dat is. Grappig om haar mee te maken, ik ben in ieder geval supporter. Ooit wordt ze wereldkampioen, als ze het overleeft. Dat is soms twijfelachtig, maar ze heeft in ieder geval al het talent en de zin en de techniek om super te presteren. De vraag is hoe ze haar ervaring opdoet, en wat ze ermee doet. Ik weet dat je soms zo kan schrikken van iets dat je vanuit je angst gaat opereren, en dat werkt niet.
Dat ik er gisteren zo vreselijk uitzakte had niks met angst of gebrek aan zelfvertrouwen te maken. Gewoon geen goede techniek. Ik ben niet goed in kleine flauwe kerntjes en dan ook nog met allemaal minder denderende vliegers om me heen, ik draaide gewoon slecht. Een uur bleef ik voor de start pielen, kwam nooit hoger dan 1400 en dat vond ik dan weer niet voldoende om naar achter te steken. Dat is dan wel weer overdreven voorzichtigheid misschien, maar ook Camerons les van de dag: what you’re in, is the best you’re gonna get. Blijf in je belletje tot je iets ziet wat beter is, ga niet blind zoeken naar groener gras aan de andere kant van het hek. Het lullige is, dat had ik gisteren prima in m’n oren geknoopt maar het hielp toevallig niks. Toevallig, het was gewoon een ontzettend stabiele dag met een dikke inversie op 1400.
Ik zakte er samen met Anna en haar man, Mirella en Kazachstan uit, kon wel janken. Deed ik ook maar, het helpt niks om te proberen m’n frustratie in te slikken. Gefrustreerd, want anderen kwamen wel door de inversie heen en vijf of zes meiden haalden goal. Ik kan de lucht niet de schuld geven, het was er wel degelijk. Gelukkig was Laura de eerste op goal dus ik kon blij voor haar zijn, en Christine kwam een half uur later, helemaal goed. Ik smste al naar Hans voordat ze op de grond stond, en dat ontaardde weer in druk op-en-neer-gesms. Hans is echt een natuurlijke coach, wat een schatje. Lief dat hij probeert om me per sms nog een duwtje te geven.
Vandaag de laatste dag, shit, geen kans meer om nog een beetje m’n ranking op te kalefateren. Het was een onbevredigend vliegjaar (vorig jaar telt niet, toen lag ik aan diggelen) dus nou weet ik heel zeker dat ik in januari echt naar Australië moet. Ik kan het hier gewoon niet bij laten. Vakantiedagen kopen lukt misschien nog wel, ingewikkelder wordt het met liefjes. Nou ja, ook dat komt wel goed.