NK sleep

Tja het was niet echt te verwachten dat het geweldig zou zijn in Stadskanaal eind september, dus het was al heel mooi dat we gisteren een klein taakje konden proberen. Op een paar honderd meter heb ik niet eens minimal distance gehaald, dus samen met een tiental anderen deel ik de elfde plaats. Het was wel leuk vliegen, met Ruud, Ropje en Egbert in dezelfde lift zoeken naar iets wat meer dan 0,5 m/s omhoog ging. Ik ging niet het allerbeste maar ook niet het allerslechtste, wist vrij lang m'n geduld te bewaren, overwoog goed wat m'n volgende actie zou zijn, maar maakte uiteindelijk de fout om te snel te vliegen in m'n zucht naar maximale prestatie. Dat was gisteren nou net niet goed, ik vloog waarschijnlijk volkomen door de kleine en lichte lift heen die er nog was.
Wat het allemaal wel superdeluxe maakte was Nico. Ik kon bij hen logeren, en hij had beloofd allevier de wedstrijddagen voor me te rijden. Dat betekent gezellig en warm de avond doorbrengen, goed slapen in een echt bed, heet douchen 's ochtends en lekker ontbijten, allemaal erg prettig en ook ongebruikelijk. Tijdens het vliegen vervolgens geen afleiding omdat ik nog moet zien terug te liften, dus ik hoef ook niet langs een handige liftweg te landen.
Volgende week de tweede poging, wie weet pers ik er nog een echte mooie vlucht uit.

Slepen Stadskanaal

Het is altijd extra moeilijk op de mooie dagen. 's Ochtends vroeg in de volgeladen auto, rustig op de weg, de zon die opkomt over witglinsterende velden. Vroeger zat ik dan knorrend van tevredenheid te genieten dat het leven zo goed was. Drie uur op m'n eentje naar Stadskanaal rijden geeft me veel te veel tijd voor heimwee. Gelukkig tref ik dan in Stadskanaal vrienden van lang vóórdat ik ooit Koos leerde kennen, en gelukkig is hij er niet. Met Rinus en Ropje heb ik twaalf, dertien jaar geleden pogingen gedaan om te leren slepen: ik voetstarten met m'n Unootje achter de veel te snelle trike van Henk, en dan maar vol overtuiging mezelf het A-frame in werpen in de hoop dat m'n armen lang en sterk genoeg zouden zijn om eens een keertje achter de tug te blijven. Als dan op zo'n vijftig meter in een gigantische stall het breukstukje knapte en ik met een felle wingover me nog net niet de grond in boorde, kwam Rinus hoofdschuddend toelopen om me te helpen m'n spullen terug naar de start te dragen. Ondertussen leerde Ropje het wel, the hard way. Nu staan we op een echt vliegveld, met gemaaid gras en windzakken en een heuse havenmeester, met goedrollende dollies en snelle vleugels. Terwijl Ropje een uiterst vakkundige dealer, tester en vleugelsleutelaar is geworden en ook nog in de Nederlandse top-vijf (top-drie? top-twee?) scoort, heeft Rinus z'n roeping gevonden als sleeppiloot. Beheerst loodst hij z'n dragonfly/drag and fly door de turbulentie achter de hangars, onvermoeibaar sleurt hij duo's, beginners, voetstarters en alles wat zich maar aanhaakt de lucht in. En ik ben inmiddels ook een paar honderd sleeps verder, het blijft spannend maar ik zie zelf wel dat ik dit spelletje toch heel aardig onder de knie heb. Ook al moest ik gisteren vijfhonderd kilometer rijden voor twintig minuten lucht, dat maakte het zeer de moeite waard: buiten spelen met vrienden en markeren dat ik toch wel wat geleerd heb.

Superlekker weer in Bruinehaar

De termiek was zwak en de wind sterk dus het was een oefenwiekendje, gezellig. Omdat ik op het veld bleef kon ik eindelijk weer ns met de hele club naar de Wayer, dat was al zeker drie jaar geleden. Opnieuw laat ik me verwonderen door de mannen. Ogenschijnlijk hele doorsnee onopvallende middelbare mannen met een zwaar noordoostelijk accent en dertien-in-een-dozijn levens, maar hun pret en levenslust en blijven spelen maakt ze bijzonder. Ze hebben geen pretenties, geen behoefte om hip en modern te zijn, ze hoeven niet beroemd of geniaal te zijn, ze willen gewoon lol hebben. Waar hoog opgeleide Amsterdammers op hun vijftigste zich druk maken om de vioollessen van hun kinderen, af en toe een concert bezoeken en verder gezapig hun reisjes naar Indonesië boeken, scheuren Jan en Tom in hun rode sportkarretjes door de Achterhoek, maakt Nico sprongen van twintig meter met z’n surfplank en racet Gerard met z’n kitekarretje met tachtig kilometer per uur over de parkeerplaats. Ze hebben allemaal gesnowboard, gewaterskied, gemotorcrossed en ballongevaren. Ze draaien er hun hand niet voor om om op een achternamiddagje even vijftig kilometer te vliegen, en er is altijd wel een ander clublid bereid om in een auto te springen en iemand op te halen. Om de beurt zitten ze een uurtje op de lier, tussen de bedrijven door wordt er wat aan de motor gesleuteld. Ik vind het geweldig, de sfeer is superrelaxed en iedereen helpt elkaar. Natuurlijk is de één nog eigenwijzer dan de ander, libertijnen tot het bot, kan niet anders met mensen die zelf uitmaken welke risico's ze nemen. Ik pas er wel bij, hou er ook van om m’n eigen leven te leiden.