Nieuw jaar

Cameron doet z'n uiterste best om mij aan het vliegen te krijgen, we rijden van hot naar haar, in twee dagen heb ik drie keer m'n vleugel in staan pakken op een startplek. Waardeloos, de voorspelling voor 31 december is niet best en 1 januari rijden we aan. Dat wordt dus weer wedstrijdvliegen met een vleugel waarvan ik niet weet hoe hij vliegt, of de trim ok is, of de sprogs omlaag moeten. Nou ja ik was wel teleurgesteld maar we moesten toch nog een hoop inpakken, auto uitmesten boodschappen doen. 's Middags een uurtje in de ski, een superslanke kayak, geoefend. Het evenwicht houden ging wonderlijk makkelijk, en het is zo heet dat omvallen geen probleem is.
Eind van de middag belde Lesly om te melden dat het on was. Binnen vijftien minuten waren we onderweg naar Crackneck, en ja hoor het was perfect. Toch nog vliegen voor Forbes. De start was nogal stressy omdat ik niet gewend ben aan de dunne scherpe uprights, en op Crackneck moet je ook echt aan het randje gaan staan. Toch goed weg, een uurtje keihoog rondgedobberd en bochtjes draaien en achter de eagles aanvliegen en racen. Ik wilde wel landen maar het strand was nogal vol met mensen, en je moet in een behoorlijke bocht landen ook en er staan grijpgrage bomen aan de ene kant en er is water aan de andere kant. Bovendien kwam ik totaal niet naar beneden, ik bleef maar 360ers draaien tot ik dacht dat het nou toch wel ns zover moest zijn. Eigenlijk zag ik het al meteen toen ik op final ging, veel te hoog, dit werd een major overshoot. Aan het einde van het strand is een soort enorme stenen plaat vol met boulders en gaten en water, helemaal niet goed. Het werd op z'n minst een gebroken enkel en een kapot Aframe, ik wist dat ik van geluk mocht spreken als het niet ernstiger zou zijn. En dan toch he, ik weet niet waar ik het aan verdiend heb maar ik landde precies goed op een minuscuul plat steentje waar ik ook meteen weer vanaf gleed. De enige schade is een krasje op m'n neusplaat.

Regen

Gisteren was het heet zonnig en droog dus ik ben verbrand, vergat te drinken en tegen de middag stond ik te tollen. Maar wel na een (mini)vluchtje, met de Fun 160 op Brokenback (niet de beste naam voor een hanggliding site). Cameron is super, hij sleept drie vleugels voor me mee zodat ik kan kiezen, neemt alle tijd om me de bomb out fields te laten zien en na mij te starten. Super. Vandaag zou ik erg graag eindelijk m'n nieuwe vleugel eens uitpakken, liefst vliegen, maar het regent. Dan maar kayakken.

Dag 2 in Oz

Geen vliegen gisteren, te weinig wind. Maar wel praten praten praten jezus ik heb het gemist. Het is ongelooflijk hoeveel je weg kan kletsen over vliegen, jaar in jaar uit. Ik had me niet gerealiseerd dat ik het zo tekort kwam. Begin oktober was m'n laatste vlucht, en de afgelopen maanden probeerde ik me mentaal voor te bereiden op de wedstrijden, maar dat lukte helemaal niet. Ik had het gevoel dat ik niet meer wist hoe een vleugel eruit ziet, alsof ik al jaren niet meer gevlogen had. Maar het komt allemaal snel weer boven nou we erover ouwehoeren, video's bekijken (van Scott met z'n honden die op z'n rug gaan staan met in de wind flapperende oren en van Camerons naaktvliegen toen ie bijna uitzakte op een strand vol keurige gezinnen), vleugels opladen, harnas klaarmaken. Toch een echt vluchtje zou helemaal top zijn.

Gearriveerd

Het is alsof je in een dierentuin ligt, in een volière. Fantastisch, exotische vogelgeluiden en andere beesten en warm en superrelaxed.
Ik ben nog duizelig en raar van de reis maar we gaan zo lekker vliegen. Nog niet op m’n nieuwe vleugel, eerst maar eens even een no brain vluchtje. Zien of de cocktail van chemicaliën, jetlag en slaapgebrek invloed heeft op m’n beoordelingsvermogen. Ach daar had ik toch al nooit overdreven veel van, ik ben gewend om te vliegen met een duffe kop en trage reacties. Als ik maar de lucht in kan.

Inpakken en bijna wegwezen

Drie borrels achter elkaar, ik heb weer een beetje overzicht van de stand van zaken van m’n leven. Eerst m’n nieuwe baan: leuk, spannend, word ik helemaal blij van. Daarna afscheid van de IVW, enorm warm en ontroerend. Ik heb genoten van alle lof die me werd toegezwaaid, voelde me een pietsie een verrader maar de collega’s lieten me wel merken dat ze me mijn vertrek niet kwalijk nemen. Zalig, stapels boeken kado gekregen (ik had de voorraad die ik van de rekenkamer kreeg zo ongeveer net uit). Gisteravond bestuursetentje, afscheid van drie ouwe getrouwen, het wordt allemaal minder. Het is pijnlijk om te de afdeling onder m’n ogen te zien vergaan, maar ik probeer het maar vrolijk te zien. We hebben mooie tijden gehad. De bestuurscontacten vind ik ook bijna net zo waardevol als die met mede-wedstrijdvliegers. Mensen verrijken m’n leven.
Nou inpakken, het allerallervervelendste onderdeel van reizen. Ik ben aan het dralen, eerst nog even afwasssen, blog schrijven, eerst nog even de krant lezen. Maar nu met het echt want over viereneenhalve nachtjes slapen ben ik weer onderweg, jippiiiieeee!