stom ongeluk

Ik zeg wel eens dat vliegen niet zo gevaarlijk is als gewoon door de stad fietsen. En ik bedenk ook wel eens dat ik best zomaar een ongeluk zou kunnen hebben. Maar toen ik dan inderdaad als een lappenpop door de lucht vloog was ik toch verbaasd. En het was ook anders dan een landingscrash, het gebeurde allemaal zo snel en zo totaal onverwacht dat ik niet eens anticipeerde op enorme pijn. Die bleef ook uit, ongelooflijk ik heb de voorruit van de auto volledig ingedeukt, z’n dak ook, m’n fiets ligt totaal aan kreukels maar ik mankeer best weinig. Ik was verdwaasd van de schrik, de arme automobilist ook trouwens hij was heel lief en ik zag ‘m later snikken. Het was mijn schuld, volkomen, ik fietste aan de verkeerde kant en hij kon mij niet zien. Gewoon niet opgelet op een punt waar ik altijd weet dat ik even op moet letten. Lekker brug af met de wind in m’n rug, aan het denken of ik zou gaan kayaken met deze storm.
Met een landing klop ik mezelf af, probeer even niet te denken aan de mogelijke verwondingen en pak m’n vleugel in, sjouw m’n harnas naar de weg en ben blij dat ik morgen weer kan vliegen. Nu ging het heel anders, horden agenten en geel-groene GGD-ers die m’n broek openknipten m’n hoofd vasthielden infusen instaken (ik vroeg of dat niet kon wachten tot het echt moest, maar nee). Op een plankje in de ambulance, raar om alleen recht naar boven te kunnen kijken en echt niks te bewegen. Ik lag alleen gigantisch te rillen want het was toch wel fris, en ik wist al dat m’n teen gebroken was want dat deed pijn. En m’n linkerknie flink gekneusd, verdorie ik hou geen fatsoenlijk been meer over. Maar fotoos en echos waren allemaal ok, ik heb eigenlijk nergens echt pijn en piep nog het hardst vanwege de schaafwonden. Morgen spierpijn in m’n schouders en nek, net nu alle knopen er zo lekker uitgemasseerd waren. Boe.

20/10
Ben erg geroerd door de reacties van m'n collega's, die eerst erg moesten lachen om mijn verslag (ze vonden het nogal typisch dat ik het allemaal vooral erg interessant vond). Er zijn boodschappen voor me gedaan, ik word door een luxe taxi gehaald en gebracht en nou krijg ik voor de troost een kadootje van m'n team: een geluks-lieveheersbeestjes-fietsbel.

poedelen en peddelen

Zwemmen vanmorgen kon eindelijk eindelijk eindelijk weer gewoon, zonder me in te houden zonder pijn en zonder acuut eczeem. Heerlijk, het is ook altijd redelijk rustig op zondagochtend dus dan kan ik ook echt even dóórtrekken.
Vanwege het mooie weer overwoog ik om te gaan vliegen op Langevelderslag, maar ik vond de wind toch veel te hard te vlagerig en waarschijnlijk ook nog eens te cross. Dan maar kayaken, m’n nieuwe verslaving. Fantastisch, doodstil in het botenhuis, ik kan m’n favoriete kano pakken en een lichte peddel. Het is niet moeilijk meer om min of meer rechtuit te varen en ik denk dat ik niet snel meer zal omslaan. Wel nog een hele toer om te leren de juiste beweging te maken, elleboog omhoog hand omlaag, meebewegen, tegen de bocht in leunen. Als ik het verkeerd aanleer krijg ik geheid peesontstekingen hoor ik maar tjee het lukt me nauwelijks om zelfs maar te onthouden hoe het nou precies moet. Altijd hetzelfde met mij, ik val op sporten die nogal technisch zijn en breng het er vervolgens abominabel vanaf omdat ik motorisch nou een keer geen natuurtalent ben. Het schaatsseizoen breekt weer aan…