Ik ben lid van drie clubs waar ik de mensen graag van zie, ik ben geadopteerd door de Fransen en ik heb Australië als tweede moederland geadopteerd, ik vlieg jaarlijks met de Britten en ik heb een stevige fanbase in Italië. Toch voelde het vanmorgen alsof ik naar huis reed, naar Bruinehaar. Voor de zekerheid allebei m'n vleugels mee, lang leve de buurman die nooit te beroerd is om even te helpen tillen, alle radio's vol en m'n release vast aan het harnas geklikt. Na twee jaar eindelijk weer eens een lierstartje gaan maken was best spannend. Het was er wel de ideale dag voor en Tom bood aan om te lieren en Gijsbert wilde wel helpen starten, en inderdaad verliep alles vrijwel naadloos. Ok ik was het al zo verleerd dat ik m'n kabel verkeerd aankoppelde bij de eerste start maar dat leverde toch een perfecte landing op, bij de tweede start verliep het allemaal foutloos maar was er nul beweging in de lucht en bij de derde start releaste ik per ongeluk bij het overschakelen zodat ik naast de lier landde, maar toch kon ik wel blijven rondspringen van enthousiasme. Nico kwam nog even langs, ene Alex, Bart is weer terug in 't land, Gerard liet zich nog even zien en nog een paar bekenden. Omhelzingen konden natuurlijk niet maar het was zo fijn om weer vliegmaatjes te zien. Buiten ons rare wereldje zijn er weinig mensen die begrijpen hoe je je dierbaren soms jarenlang niet ziet, soms samen op vakantie gaat of elkaar wekelijks tegenkomt, mixen van mensen waar je echt van houdt en mensen waar je nauwelijks om maalt, alle mogelijke opvattingen en levensstijlen en beroepen bij elkaar, en dat dat dan toch de kern van je sociale leven kan zijn.
Voortdurend vlogen V's met wel dertig, veertig ganzen over. Vanuit de juiste hoek zag je schitterende spinnewebben glinsteren als een voile over het gras. Op de terugweg keek ik anderhalf uur recht in de zon die groot en oranje achter een paar slierten wolken net niet meer verblindend brandde. Man wat een topdag.
