Ik had me echt voorgenomen om nooit meer iets te breken. Dus ik vlieg als een beginner en ben het termieken bijna verleerd. Ik zwem met een oranje boei achter me aan. Fiets geen rondje Den Haag als het ijzelt en stop vaak voor rood licht. Bij het schaatsen draag ik helm en kniebeschermers. Als ik moe ben doe ik rustig aan. Na zeven fracturen heb ik er echt genoeg van, hoe leuk dokter Dupré ook is en hoe lief plegen, buren en vrienden ook voor me zorgen. Bovendien heb ik nu elk lichaamsdeel wel een keer gehad.
Helaas lukt de rem-en-draai-oefening op het einde van de schaatsles gisteravond niet en ik viel met m'n volle lichaamsgewicht op m'n pols. Misselijk van de pijn moest ik al snel onder ogen zien dat ie gebroken was en dat ik dus niet zelf naar huis kon fietsen. Wat is het dan fijn dat Ester direct in de auto springt en Wouter m'n fiets thuisbrengt.
De schaatsjuf maakte een afspraak voor me bij de huisartsenpost van het Leyenburg maar daar kon ik pas om twaalf uur terecht dus we reden toch maar naar de Spoed van het Westeinde. Het moment dat ik me aan de balie meldde verloor ik elk greintje flinkheid en meteen kwam er een medische mevrouw die constateerde dat het er inderdaad gebroken uitzag. Ze legde uit dat je het zelf moet betalen als je je spontaan bij de spoed meldt maar daar had ik even maling aan, ik was echt niet van plan om onbehandeld naar huis te gaan. Afijn een foto een dokter een gipsverband en veel wachten later kon ik nog net de laatste tram pakken en om twee uur 's nachts was ik thuis. Met tientallen sympathiebetuigingen op facebook, dat verzacht het leed echt.
De pijn valt zoals altijd erg mee als er eenmaal gips omheen zit, maar got wat is het onhandig. Probeer jezelf maar eens af te drogen met één hand, veters te strikken (volstrekt onmogelijk) of brood te snijden. Om over de frustratie en het vooruitzicht van nog eerder te moeten stoppen met vliegen wegens artrose en gebrek aan oefening, nog maar te zwijgen.
