De wind was wel negentig graden cross maar minder dan twee meter per seconde dus we waagden het er op. Alleen bleek het veld officieel gesloten toen ik na bijna vier uur rijden aankwam. De zwijnen hebben het volledig omgeploegd en de regen van de afgelopen weken heeft de bodem in blubber veranderd. Alles en iedereen trok diepe sporen in de vettige klei die het starten zwaar en het landen glad maakte. De lucht was doodstil en Jo sleepte me hoog genoeg op om een minuut of tien van het uitzicht te kunnen genieten, maar met die dramatische toestand van het veld vond ik één vluchtje wel genoeg. Ik landde iets te angstig om me te verstappen waardoor ik de neus liet vallen, maar verder was het best ok.
Precies om etenstijd arriveerde ik bij Ropje en Ellen om m'n vleugel te droppen. Na een totale revisie door Noma in 2015 en provisorisch herstel van de schade toen m'n vleugel van de auto viel is er nooit meer iets aan gebeurd. Nou heb ik in al die jaren ook nog geen honderd uur meer gevlogen maar zeven jaar met dezelfde zijkabels is echt te lang. Ik heb steeds de beslissing uitgesteld over de aanschaf van een nieuwe vleugel, revisie van deze en in Australie of hier, omdat ik aan de ene kant nog altijd verliefd ben op m'n Litesport maar aan de andere kant steeds vaker de Fun kies om van een berg af te hollen.
Vanmorgen vroor het nog maar het was schitterend dus ik reed een rondje op m'n gouden fiets. Bijna net zo heerlijk als vliegen en je bent er geen hele dag voor kwijt. Nu m'n rug weer wat meewerkt word ik voorzichtig optimistisch over de kansen om nog jaren buiten te spelen.
