Met Christine besprak ik dat wij allebei graag wedstrijden vliegen, ons enorm inspannen om zo goed mogelijk te scoren. We kunnen er goed mee leven dat we uiteindelijk in de ranglijsten niet echt meetellen, het gaat niet om het scoren ten opzichte van anderen, maar we willen wel heel graag beter presteren dan in een eerdere wedstrijd.
Maar tegelijk laten we het nogal afweten bij het vliegen buiten wedstrijdverband. Als we gewoon individueel vliegen geven we relatief snel op, trouwens we beginnen niet eens met een duidelijke taak te stellen. Pas in de lucht verzin ik vaak wat ik vandaag ns zal gaan doen, ik dobber wat halfhartig rond en zak er dan na een uurtje uit, op een groot en handig naast de weg gelegen landingsterrein.
Het is wel waar dat uitzakken tijdens een individuele vlucht een drama kan betekenen voor het ophalen. Het ergste is als je niet heel ver komt, helaas uitzakt, en je dan het schompes moet sjouwen en eindeloos moet liften en rijden om jezelf en je spullen weer thuis te krijgen. En dat mogelijk allemaal voor slechts een heel klein vluchtje. Terwijl het tijdens wedstrijden meestal beter geregeld is dus het ophalen gaat altijd makkelijker, en de afweging om dit soort risico's te nemen is ook anders want je kan alleen maar scoren als je er ook echt voor gaat, inclusief ophaalongemak.
Toch maken we het zo zelf onbevredigend. Liever een hoop logistieke ellende met als beloning incidenteel een supervlucht, dan er te weinig voor gáán.
Nou ja het blijft lastig, want ik heb ook wel een paar 'traumatische' herinneringen aan gruwelijke retrieves, die de pret van de vlucht volkomen teniet deden.
