Zoutelande

Eén van m’n nieuwe buren bleek lid van de afdeling, en mijn telefoontje bracht hem ertoe om na vier jaar maar weer eens mee te gaan. Ik begreep wel dat hij niet overdreven veel vliegervaring had voor z’n laatste vluchtje van vier jaar geleden, maar ik had toch ook wel de indruk dat hij volledig zelfstandig vloog en redelijk zelfverzekerd over z’n vaardigheid was. Bovendien had hij ooit op Zoutelande z’n eerste vluchtje gemaakt, dus hij had er alle vertrouwen in dat het vandaag zou lukken. Ik wilde hem eerst weghelpen en dan daarna een wandelaar ofzo vragen om mij te helpen, hij was natuurlijk toch behoorlijk gespannen. Het maakte voor mijzelf ook wel weer even duidelijk hoeveel ik vooruit ben gegaan in al die jaren, ik had er een paar jaar geleden toch niet over gepeinst om hier helemaal alleen te gaan starten. Afijn, Rolfs start gebeurde niet. Nog voordat hij z’n vleugel goed en wel oppakte riep hij al ‘los’ en gaf z’n neus een vrolijke zet, zodat hij met een sierlijke zwaai recht tegen het hekje achter ‘m knalde. Leading edge gebroken en spieren in een flinke kramp maar al z’n botten waren nog heel dus ik ben toch maar gestart. Een uurtje lekker makkelijk, hoog, rustig, beetje saai maar het uitzicht is echt schitterend en er waren genoeg parapenters om omheen te slalommen en ik had genoeg hoogte om wat te spelen, in m’n frame gaan zitten enzo. De vloed leek toch wat sneller op te komen dan ik had gedacht dus landde ik al vrij snel, toch weer niet zo perfect als ik me had voorgenomen. Kleinigheidje, toch een lekker dagje zon en vliegen weer.