tussenweekje

Van Ager naar Laragne kostte ons uiteindelijk twaalf uur, wel een schitterende rit. We namen de omweg via Andorra, goed om er een keer geweest te zijn maar eigenlijk is het niet bepaald beter dan de rest van de Pyreneeën. Veel te veel grote winkelcentra en Kalverstraat-achtige toestanden. Ik voelde me ook niet best, m’n knie deed pijn en uiteraard speelden spanningen een rol. Arme Cameron kreeg de volle laag van m’n slechte humeur, maar hij heeft meer begrip dan wie dan ook zodat het uiteindelijk toch een prima reis werd. Een paar uur naar beneden bochten van Andorra naar Perpignan, daarna het gas erop en in Laragne de tenten tussen de honderden parapenters proppen. Het is nogal een schok, een complete parapentewedstrijd op onze Chabre, het laatste bolwerk waar alleen delta’s vlogen. Ze pikken onze camping onze berg en onze lucht in, erg! Nou ja vandaag wordt er niks ingepikt, het waait meer dan 30 km/u en er staan de meest bizarre wolken boven het dal. We hebben Heather opgezocht, die kort geleden haar nan heeft verloren. Kletsen over landingen en wedstrijden en angst en verlies, het helpt hoop ik. In ieder geval helpt Camo, die altijd tot in detail en goed begrijpelijk vertelt hoe het werkt. Terwijl hij beschreef hoe Oleg en Julia dansten tijdens de worlds bedacht ik wat een verschil met vroeger, Koos is weinig expressief dus ik kreeg altijd meer het idee dat ik iets fantastisch gemist had als hij bij een wedstrijd was geweest, dan dat ik met volle aandacht naar gave verhalen kon luisteren. Cameron deelt de lol, het is bijna niet erg meer dat ik er niet werkelijk was.

Maandag konden we niet vliegen vanwege de harde wind, dinsdag hingen er heel vreemde wolken en was de wind puur westelijk. De wolken waren altocumulus met virga eronder, heel gek om te zien omdat je zou denken dat zulke kleine hoge wolkjes geen neerslag kunnen geven. Het zag er allemaal nogal woest uit en ik weet hoe gevaarlijk het hier kan zijn met west en ik ben altijd een beetje extra gespannen op een stek waar ik een tijd niet geweest ben. Toch maar opgebouwd, en toch ook maar gestart want het kon eigenlijk best wel, en het knijterde omhoog. Plus vijf, plus nog meer. Tot drieduizend meter en hoger, supergoed eigenlijk maar ik bleef gespannen dus ik nam het minitaakje van de cursus binnendoor en landde vanaf heel hoog op de camping. Geen beste landing helaas. Bah ik begin een oud wijf te worden, snel moe en veel te nerveus.
Vandaag was de voorspelling erg goed en de wind stond ook perfect, alleen zag je hele hoge dunne melk, en inderdaad was het niet makkelijk. Eerst startte de parapentewedstrijd, een bizar gebeuren want die lui malen nergens om. Ze floppen hun scherm willekeurig ergens neer, haken zich in en starten ter plekke, ongeacht of er iets of iemand in de weg staat. Struikjes andere schermen tassen het maakt allemaal niet uit. Ze gingen ook goed omhoog en binnen een half uur hingen ze alle negentig in vrolijke kleuren kriskras boven ons te draaien. Een feestelijk gezicht maar weinig uitnodigend om ook de lucht in te gaan, terwijl de omstandigheden ideaal waren. Het werd langzaam moeilijker en toen ik startte moest ik een beetje schrapen, samen met Jan-Louis. Dat stelde me voor de keuze of ik grote risico’s wilde nemen, en toen Cameron ook nog eens tussen mij en de berg doorbanjerde besloot ik naar Barret te keren, better safe than sorry toch. Halverwege vond ik echter de bel van de dag en ik schroefde heel prettig naar 2400 meter, waar Cameron me weer in de weg kwam zitten. Dat mag natuurlijk, als ik wedstrijden wil vliegen moet ik toch zeker wel met hem kunnen draaien, maar ik ben dezer dagen gewoon uitzonderlijk meutig en ik wil de lucht voor mij alleen. Door naar de Beaumont dus, maar dat haalde ik niet en aangezien het eigenlijk de bedoeling was naar de Pic de Bure te vliegen verlegde ik m’n koers die kant op. Ik verwachtte bij Montrond of de St. Genis wel iets te vinden maar Montrond deed niks en ik zag beneden een enorm landingsterrein met twee vleugels erop en Hans de Korte die er net met zijn landing de wind aangaf. Daarheen dus, en na een ok landing stond ik weer op de grond.
’s Avonds naar het circus in het dorp, eigenlijk meer een soort klein theater, beetje Parade-achtig erg leuk. Clowns, kabaal en veel vette knipogen.

Onweer, dus ik zit in m’n tent en ik heb nog geen koffie gehad. Vandaag is de eerste dag van de NK, ik zal het gebruiken om m’n boek uit te lezen en nog eens te proberen m’n blog te publiceren. Verbindingen hier zijn waardeloos en ik heb ook nog een Spaanse simkaart in m’n telefoon dus ik ben grondig onbereikbaar. Hans en Christine maakten zich al zorgen, ontzettend lief. Ik maak me zelf ook zorgen trouwens en dat is dan weer minder. M’n knie verbetert totaal niet en nou weet iemand te vertellen dat het vast ontstoken zal zijn, heel griezelig. Gelukkig heb ik wel weer m’n zelfvertrouwen terug als het om landingen gaat, dus ik durf wel weer echt te vliegen. Als de voorspelde mistral uitblijft natuurlijk.
Ik ga maar eens even kijken of Ad en Jacques koffie voor me hebben.