Afscheid van een clubgenoot

In de twintig jaar dat ik vlieg, heb ik me er vaak over verbaasd hoe er totaal geen relatie lijkt te zijn tussen de stommiteit die iemand begaat en de schade die daaruit voortkomt. Je hebt piloten die echt alles en alles fout doen, waarvan je bijna zeker weet dat ze wel tien keer dood hadden moeten zijn of toch levenslang gehandicapt, en die lopen gewoon met een blauwe plek en een kromme upright weg. En je hebt situaties waarbij niemand echt ziet wat er nou precies fout ging, of het was maar een hele kleine vergissing, en we begraven de piloot een paar dagen later. Onbegrijpelijk en oneerlijk, maar zo moeten we de absurditeit van het lot kennelijk maar accepteren.

Alphons Broekman, die we vaak met kromme tenen hebben bekeken omdat hij complete bergen over het hoofd zag, is maandag verongelukt zonder dat er iets aanwijsbaar fout ging. Misschien is hij ‘onwel’ geworden. Het is onverklaarbaar hoe hij plotseling de grond in dook; z’n toestel was in orde, de lierprocedure verliep zonder mankeren, hij gedroeg zich niet raar. Hij was een ontzettend enthousiaste piloot, vloog harstikke goed, had een uitstekend toestel dat hem perfect paste (ook een Sting3, net als ik) en hij had waarschijnlijk al meer lierervaring dan ik, omdat hij bijna iedere dag wel een paar startjes maakte.

Zaterdag de armen om elkaars schouders, en dan door voor vier weken vliegen want ondanks de confrontatie met alle risico’s kunnen we het toch nog steeds niet laten.

Een kleinzoon zei: hij is in het midden van z’n leven met vliegen begonnen, en het einde was ook met vliegen in het midden van z’n leven.