In Forbes is gisteren een taak van 318 km gevlogen, 29 in goal, tijden van zes tot acht uur in de lucht, en een hoop piloten hun pb's. Waanzinnig! Ik had er wat moeite mee om de kiekjes te zien de afgelopen dagen en er niet bij te zijn, zoals het hoort, maar zoals ik wel heel bewust gekozen heb. Gelukkig heb ik een perfect weekje Bassano achter de rug, dus het viel best mee met die lichte twijfel. Maar nu dit! Alleen heel hard bedenken dat ik vast als enige was uitgezakt, of dat ik misschien honderd kilometer gevlogen zou hebben en dat dat dan ineens niks meer voorstelt, helpt. Maar het valt niet mee om te proberen zó weinig zelfvertrouwen te genereren!
if you read this: http://naughtylawyertravels.blogspot.com/ you'll know why I love to fly, in Forbes, with these people (all of the voices and pictures are people I know). Jamie has the best way of blogging about it! And it's just awesome awesome awesome what they've done, third longest task in history (my personal best is 182 km, in time it's six hours).
07 januari 2011
03 januari 2011
laatste vluchtjes
De afgelopen week schijnt het hier min tien, min vijftien graden geweest te zijn, en de verwarming was uitgevallen. Zo koud, vier dekens pyama termoshirt sokken en kruik hielpen allemaal niets, slapen was gewoon onmogelijk. Inmiddels zijn we een beetje opgewarmd. Christine is naar haar werk, Hans moet vannacht werken, vandaag nog een beetje rondtutten en dan ga ik ook maar ns terug naar de harde werkelijkheid. Ook wel weer leuk spannend omdat ik bij terugkomst een nieuwe baan heb.
Gisteren hebben we rustig ingepakt en gepoetst, rond lunchtijd naar boven. Er stond een flinke dot wind en de bewolking was dik, onaantrekkelijk en mogelijk zelfs gevaarlijk om te vliegen. Dus gingen we lunchen in het barretje naast de start, en iedere tien minuten even op het vlonder staan om te zien of het toch startbaar werd. Dat gebeurde, en voor half twee was ik na 8 minuten weer beneden, snelheidsrecord. Helaas weer op m’n buik, dus vol modder, jammerjammerjammer maar toch zie ik vooruitgang in m’n landingen. M’n circuit is aanzienlijk verbeterd, m’n snelheid op final is goed, ik rond redelijk netjes uit. De aandacht moet nu echt naar de laatste fase, goed voelen of ik de vleugel op trim komt, benen naar achter, forse flare. Ik kom er wel.
Morgen naar Nederland rijden, donderdag werken.
31 dec
Ik ben gelukkig en opgewonden als een kind dat voor het eerst heeft leren schrijven. Al een jaar of tien probeer ik m’n landingstechniek te verbeteren, en al anderhalf jaar ben ik eigenlijk met niks anders meer bezig. En nu komt alles bij elkaar, begrijp ik hoe ik m’n landingen verbeteren kan, kan ik het ook uitvoeren, kan ik oefenen met iets wat goed gaat in plaats van m’n fouten te herhalen. Het mooiste is nog dat ik merk dat ik nu ook op een positieve manier landingen kan visualiseren, doordenken, mediteren. Dat ging tot nu toe eigenlijk niet, zelfs in gedachten landen leverde stress op en een soort mentale mist. Nu, na een week intensief landen, met feedback van deskundige toeschouwers, met eindeloos erover napraten en tot in detail analyseren hoe het ging, heb ik eindelijk de mentale grondstof om in gedachten een perfecte landing na te lopen.
Dat komt niet alleen door het weer, het mooie landingsterrein en de Sting, het komt ook door de jarenlange honderden aanwijzingen van Cameron en Hans en anderen. Cameron is er heel erg goed in om precies te zien waar het aan schort, en om goed duidelijk te maken hoe het wel moet. En Hans krijgt er nooit genoeg van om door te praten door te zoeken tot in de miniemste details, naar theorie, opties. Christine begrijpt hoe de emoties in de weg zitten en samen verzinnen we oplossingen, betere gedachten.
Gisteren hebben we rustig ingepakt en gepoetst, rond lunchtijd naar boven. Er stond een flinke dot wind en de bewolking was dik, onaantrekkelijk en mogelijk zelfs gevaarlijk om te vliegen. Dus gingen we lunchen in het barretje naast de start, en iedere tien minuten even op het vlonder staan om te zien of het toch startbaar werd. Dat gebeurde, en voor half twee was ik na 8 minuten weer beneden, snelheidsrecord. Helaas weer op m’n buik, dus vol modder, jammerjammerjammer maar toch zie ik vooruitgang in m’n landingen. M’n circuit is aanzienlijk verbeterd, m’n snelheid op final is goed, ik rond redelijk netjes uit. De aandacht moet nu echt naar de laatste fase, goed voelen of ik de vleugel op trim komt, benen naar achter, forse flare. Ik kom er wel.
Morgen naar Nederland rijden, donderdag werken.
31 dec
Ik ben gelukkig en opgewonden als een kind dat voor het eerst heeft leren schrijven. Al een jaar of tien probeer ik m’n landingstechniek te verbeteren, en al anderhalf jaar ben ik eigenlijk met niks anders meer bezig. En nu komt alles bij elkaar, begrijp ik hoe ik m’n landingen verbeteren kan, kan ik het ook uitvoeren, kan ik oefenen met iets wat goed gaat in plaats van m’n fouten te herhalen. Het mooiste is nog dat ik merk dat ik nu ook op een positieve manier landingen kan visualiseren, doordenken, mediteren. Dat ging tot nu toe eigenlijk niet, zelfs in gedachten landen leverde stress op en een soort mentale mist. Nu, na een week intensief landen, met feedback van deskundige toeschouwers, met eindeloos erover napraten en tot in detail analyseren hoe het ging, heb ik eindelijk de mentale grondstof om in gedachten een perfecte landing na te lopen.
Dat komt niet alleen door het weer, het mooie landingsterrein en de Sting, het komt ook door de jarenlange honderden aanwijzingen van Cameron en Hans en anderen. Cameron is er heel erg goed in om precies te zien waar het aan schort, en om goed duidelijk te maken hoe het wel moet. En Hans krijgt er nooit genoeg van om door te praten door te zoeken tot in de miniemste details, naar theorie, opties. Christine begrijpt hoe de emoties in de weg zitten en samen verzinnen we oplossingen, betere gedachten.
02 januari 2011
Abonneren op:
Posts (Atom)