Koninginnedag

Bizar, prachtig mooi weer en ik loop een beetje te lanterfanten. Ik had me opgegeven om in Bruinehaar te gaan vliegen vandaag, zag dat er een paar leuke clubgenoten zouden komen maar ook dat het misschien in de loop van de dag wel hard zou gaan waaien. Bier en laat (fijn) bezoek maakten een definitief einde aan m’n motivatie, heel raar. Ik lag vroeg wakker te verzinnen dat het niet helemaal normaal is om niet te gaan vliegen, maar bracht het toch niet op. Dan maar uitgebreid ontbijt / uren praten over vliegen met Camo, stukje gepeddeld, stukje over de vrijmarkt geslenterd, ’s middags in bikini in de tuin met een boek. Ik word oud!

Wim Derksen, Loopgek

Als het boekje niet door Wim geschreven was, had ik het nooit gekocht want ik heb helemaal niks met hardlopen. Ik kan me nauwelijks iets verschrikkelijkers voorstellen eigenlijk, behalve dan hardlopen in een team rond een bal. Wims boek bevestigt wat ik al dacht: dat ik heel veel luier ben dan hij. Niet half zo verslaafd. Ik train juist helemaal niet met schema’s, doe ook vaak een jaar of tien, twintig precies hetzelfde (75 baantjes zwemmen in 42 minuten, anderhalf uur fietsen van Voorburg via Leidschendam naar Wassenaar en terug, uurtje krachttraining met altijd dezelfde gewichten en dan een half uurtje op de crosstrainer, en ’s ochtends eeuwig hetzelfde setje situps, pushups en lunges. En dat allemaal minder dan drie keer per week meestal). Serieuze prestaties in het vliegen heb ik ook nog niet echt geleverd, op een enkele keer goal na. Ik lijk meer op zijn eeuwige uitvaller uit één van zijn laatste hoofdstukjes, dan op de bijna ongezond gefocuste held. Toch herken ik de gekkigheid van dóórgaan met de tranen over m’n wangen van de pijn, minuten lang na de landing trillen en duizelig van de uitputting, taken vliegen zonder me af te vragen of het wel leuk is. Het genieten tijdens de taak, ondanks al die lichamelijke ongemakken. Totaal negeren van iedere vorm van decorum, je gaat natuurlijk niet opgeven alleen maar om de lagere noden van het lijf. Zenuwen vooraf, en het lastige gesprek met jezelf tijdens de wedstrijd. En ok, toegegeven, toch wel de verslaving, het enige wat verklaart waarom je het blijft doen, niks anders wil doen. Tegen de tijd dat ik zijn finish las was ik zowaar ontroerd. Niet zo hevig als wanneer ik zelf op goal sta, maar met zo’n boekje beleef ik andermans sport in ieder geval veel meer mee dan bij het kijken naar een tv-verslag. Goed dat ik vandaag niet kon vliegen met al die regen, kom ik tenminste weer eens aan wat lezen toe.

ophaalchauffeurs gevraagd

Het is weer tijd voor het jaarlijkse ritueel: ik zoek chauffeur(s). Wie heeft er zin om aanwezig te zijn bij de (sleep)starts op een wedstrijddag, om vervolgens in mijn auto te springen en met kaart, gps, radio en telefoon de speurtocht naar mij te ondernemen, om me vervolgens weer terug naar de scorer te brengen? Ik ben al blij met een chauffeur voor één dag, maar meerdere dagen mag natuurlijk ook. Ik betaal de reiskosten en avondeten, zorg voor spektakel en gezelligheid en voor de auto en radio, ben eeuwig dankbaar en probeer natuurlijk ons team naar het erepodium te vliegen. Er is een ophaalchauffeur nodig: 11 mei (de andere dagen heb ik al iemand) in Stadskanaal 15, 16, 17 juni in Stadskanaal en 15 en 16 september in Büllingen (België) Voor de NK 17, 18, 19, 20 mei in Deelen (bij Arnhem) ben ik al voorzien!

lier testen

Wilde vandaag wel erg graag weer ns vliegen, maar het weer zag er niet spetterend uit en de lier moest getest. Toch maar naar Tilburg afgereisd, als ik in ieder geval een startje zou kunnen maken vind ik het wel weer mooi. Het gras was nat en lang, de wind stond minstens 90 graden cross, de lier trok niet zo snel als we wel zouden willen. Net toen ik me desondanks klaar maakte om achter Tanno te starten, ging hij op z’n plaat omdat er zo langzaam werd getrokken dat ie gewoon te ver moest lopen (met die crosswind). Ik besloot om veiligheidshalve uit te haken, en natuurlijk draaide de wind vanaf dat moment weer goed. Buizerd boven het bosje, overal ooievaars, en toch wel veelbelovende wolken dus ik trok alles weer aan. De start ging prima, ik vond ook een belletje maar kon het toch niet vasthouden. Ach, het was gezellig, ik ben voor de bui ingepakt en vroeg thuis, en de lier is getest. Volgende week beter.

Dave

In de hangglidinggemeenschap kan je makkelijk vrienden, minnaars, kennissen jarenlang mislopen. Je gaat toevallig net niet naar dezelfde wedstrijden, iemand focust net even op een ander seizoen, piloten hebben soms geen geld of vakantiedagen om met de verschillende wedstrijden mee te doen. Vrij veel krijgen een kind en doen dan een paar jaar wat minder mee. Zelfs op facebook zie je lang niet iedereen regelmatig. Dave kwam ik meestal in Australië wel tegen, maar de laatste jaren vloog hij niet mee in Forbes. Toevallig spraken we elkaar in januari, ik merkte op dat hij er belachelijk gezond uitzag en hij nodigde me uit om naar Manilla te komen in december. Afgelopen maand was hij ineens actief op facebook, kennelijk had ie het enorm naar z’n zin in Brazilië. Ik ben blij dat ik af en toe nog likes heb geplaatst bij z’n fotoos.
Als een piloot verongelukt heb je het niet eens zo direct in de gaten. Ik zag Paul toch al zelden, ik kwam zelf niet zo heel vaak in Bruinehaar waar Alphons altijd lierde, Missy had ik de jaren voor het ongeluk nog niet ontmoet, Ricci vloog andere wedstrijden dan ik. Seibsy zal ik op dezelfde manier missen, onverhoeds realiseer ik me dat hij er niet is omdat hij er niet meer is.