Wim Derksen, Loopgek

Als het boekje niet door Wim geschreven was, had ik het nooit gekocht want ik heb helemaal niks met hardlopen. Ik kan me nauwelijks iets verschrikkelijkers voorstellen eigenlijk, behalve dan hardlopen in een team rond een bal. Wims boek bevestigt wat ik al dacht: dat ik heel veel luier ben dan hij. Niet half zo verslaafd. Ik train juist helemaal niet met schema’s, doe ook vaak een jaar of tien, twintig precies hetzelfde (75 baantjes zwemmen in 42 minuten, anderhalf uur fietsen van Voorburg via Leidschendam naar Wassenaar en terug, uurtje krachttraining met altijd dezelfde gewichten en dan een half uurtje op de crosstrainer, en ’s ochtends eeuwig hetzelfde setje situps, pushups en lunges. En dat allemaal minder dan drie keer per week meestal). Serieuze prestaties in het vliegen heb ik ook nog niet echt geleverd, op een enkele keer goal na. Ik lijk meer op zijn eeuwige uitvaller uit één van zijn laatste hoofdstukjes, dan op de bijna ongezond gefocuste held. Toch herken ik de gekkigheid van dóórgaan met de tranen over m’n wangen van de pijn, minuten lang na de landing trillen en duizelig van de uitputting, taken vliegen zonder me af te vragen of het wel leuk is. Het genieten tijdens de taak, ondanks al die lichamelijke ongemakken. Totaal negeren van iedere vorm van decorum, je gaat natuurlijk niet opgeven alleen maar om de lagere noden van het lijf. Zenuwen vooraf, en het lastige gesprek met jezelf tijdens de wedstrijd. En ok, toegegeven, toch wel de verslaving, het enige wat verklaart waarom je het blijft doen, niks anders wil doen. Tegen de tijd dat ik zijn finish las was ik zowaar ontroerd. Niet zo hevig als wanneer ik zelf op goal sta, maar met zo’n boekje beleef ik andermans sport in ieder geval veel meer mee dan bij het kijken naar een tv-verslag. Goed dat ik vandaag niet kon vliegen met al die regen, kom ik tenminste weer eens aan wat lezen toe.