Heel Stadskanaal voor mij alleen

Het donkergroen van de dragonfly steekt prachtig af tegen het felle wit van de wolken op de horizon, en de pastelkleuren van het landschap onder de inversie. De sleep is ontspannen, de lucht is lekker fris. Rinus zwaait me af boven een groeiend wolkje, op bijna 1300 meter, en terwijl ik naar het westen glij zie ik mijn schaduw in een mooie halo onder me meeglijden. Rinus cirkelt vrolijk rond de wolk, maar ik voel totaal geen piep dus ik koers rechtstreeks naar een volgend plukje, tussen twee grotere cumuls in. Tegen de tijd dat ik er aan kom is het tot een volwassen cumulus uitgegroeid, ik glij er precies onderdoor maar ondanks de onstuimige groei voel ik nog steeds geen lift. Ik ga een beetje dwars op de wind, in de richting van grote pasgemaaide, vrij aangestroomde, landingsterreinen want na de turbulente landing van vanmorgen wil ik niet meer naar het vliegveld.

Ondanks vier, vijf, landbouwmachines in actie piept er nog steeds niks, pas als ik al onder de tweehonderd meter zit, en laat ik voor de verandering nou eens verstandig zijn en op tijd aan een nette landing beginnen. Ik focus op het punt waar ik wil staan, draai nog een driezestig en een ruime bocht voor ik op final ga, trek zo hard mogelijk aan en kom keurig dichtbij het hek aan de grond.

Nadat ik heerlijk in de warme herfstzon heb ingepakt, met de boer gebabbeld en naar de roofvogels gekeken, pikt Martijn me op en nog vóór drie uur zijn we alweer op weg naar huis.

Wat een fantastisch einde van mijn vijfenveertigste!

Ziek & zielug

Vervuld van zelfmedelijden zie ik op de webcam hoe fantastisch het is in Stadskanaal. Nevel, een lichtjes wapperende windsok, alles stil. M’n lievelingsweer en ik zou vandaag met m’n lievelingsmannen m’n lievelingsbezigheid gaan doen. Een geinig miniwedstrijdje met Ropje, Robbie en Rob achter Rinus, Martijn mee voor de gezelligheid en de ophaal, gezellig, genieten van zon en landschap, goed vliegen. Maar terwijl ik gisteren m’n harnas in orde maakte voelde ik de keelpijn opkomen, in de loop van de avond zwol m’n kop op tot explosieve proporties en tien liter saliethee joegen me ieder half uur m’n bed uit vannacht. Geen vliegen dus voor mij vandaag, maar sniffend naar de webcam staren.

Westnoordwest 4 bft

Yessss! Half zeven op, wind nog steeds uitstekend, half elf hielpen Jaap en Jack me starten. Erg fijn die hulp, zonder Rob had ik de vleugel niet eens op de startplek gekregen denk ik, het pad is compleet weg dus je moet in het mulle zand recht omhoog klimmen. Zonder Jack en Jaap had ik de vleugel niet kunnen opzetten. Stom genoeg is het een later model Uno dan waar ik ooit mee leerde vliegen, maar je kan ‘m niet plat opbouwen. Eénmaal in de lucht voelde ik ook wel wat een oud lijk het ding is, hij heeft geen performance en reageert ook niet best op stuurinput. Maar het was toch erg leuk, een klein uurtje en een perfecte landing. Ook al ben ik schijterig om naar Zandvoort te vliegen. Als ik er ergens onderweg uitzak moet ik in het ergste geval tien kilomter lopen, en dat twee keer omdat ik onmogelijk m’n harnas en vleugel samen kan dragen.