Littekens waren eretekens toen ik vijf was. Bewijzen
van stoere strijd.Ik dacht erover om zeerover te worden en dan kwamen een paar
littekens wel van pas. Ook met m’n veranderende ambities maakte ik me nooit
zorgen over blauwe plekken en pijntjes. Ik had alleen wel grote haast; het
gevoel dat ik snel heel goed moest leren vliegen omdat het later niet meer zou
lukken. Pas toen ik Wendela leerde kennen, die ruim na haar veertigste haar B1
haalde, kalmeerde ik een beetje en liet ik het idee dat ouderdom belemmert los.
Rond m’n vijfendertigste was het streven juist naar
optimale fitheid. Ik trainde, rookte niet meer, at gezond en ik voelde me on
top of the world. Dat was ik ook echt want twee jaar later hielp ik het
Nederlandse team het podium op bij de womens worlds in Greifenburg.
Een beetje jammer dat ik vier weken later m’n pols brak
maar ik had toen nog niet in de gaten dat ik daarmee ook definitief over de top
heen was. Ondertussen waren mijn misvattingen over ouder worden omgekeerd. Ik
voelde me al zeker twintig jaar hetzelfde, daardoor vergat ik bijna dat de tijd
ook voor mij doortelt. Ik had de illusie dat ik gewoon van voren af aan opnieuw
kon beginnen met het leren vliegen, ploeteren op een oefenheuveltje en techniek
verbeteren. Ik moest m’n beginnerscursus gewoon over doen want daar was het
fout gegaan.
Ondertussen ben ik bijna vijftig en het is
onmiskenbaar: ook ik word ouder en krakkemikkiger. Het besef dringt eigenlijk
nu pas echt door dat ik voortaan in gehavende staat verkeer, minder sterk en
minder fit ben en dan ook nog debiele fouten maak omdat ik er met m’n kop niet
helemaal bij ben. De kruisbanden in m’n knie zullen nooit meer aan elkaar
groeien, schouders en voeten zullen voortaan altijd pijnlijk blijven, m’n
elleboog zal ik niet meer volledig kunnen buigen, zonder leesbril hoef ik niet
eens te probéren om naar m’n instrument te kijken en als ik m’n dagelijkse
oefeningen te vaak oversla worden m’n handen krachteloos. Ik kan nog zo veel
zin hebben om te gaan vliegen, bij voorbaat heb ik vooral tegenzin om met een
toestel van meer dan dertig kilo te zeulen want m'n rug doet pijn.
Het zou misschien beter zijn om dat allemaal gewoon te
accepteren, maar ik ben nog steeds niet oud genoeg om het verschil tussen
acceptatie en opgeven te kunnen maken. Ik sport wel omdat ik het gewoon lekker
vind, maar als de ultieme motivatie van het vliegen er niet meer zou zijn zou
ik toch een tandje minder krachttraining doen.
Een vliegmaatje van 73 moest vanwege een slecht werkend
hart kiezen tussen her risico dat een slechte landing fataal zou zijn en
stoppen met vliegen (en hij landde minstens zo slecht als ik). Anderen zitten
in rolstoelen of hebben hersenbeschadigingen. Het kan dus altijd nog erger, dus
ik zou niet mogen klagen. Maar ach, ik ben een middelbare dame en die mopperen,
dat hoort er gewoon bij.
